Γερόντισσα Σωφρονία: Αθωότητα και υπακοή τα δύο διαμάντια που κοσμούσαν την Θεοτόκο μας

Γερόντισσα Σωφρονία
Ηγουμένη Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδας Ακράτας 

Ἀγαπητοί πατέρες καί  ἀγαπητοί ἀδελφοί εὐλογεῖτε!

Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ βρίσκομαι γιά δεύτερη φορά σέ αὐτόν τόν εὐλογημένο ναό τῆς ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ  καί νιώθω τήν ἁγιαστική αὐτή οἰκειότητα πού νιώθει κανείς στό σπίτι του. Καί σπίτι μας εἶναι ἐκεῖ πού μᾶς ἀγαπᾶνε ἀπροϋπόθετα, μέ ἀνιδοτέλεια, ἐκεῖ πού μποροῦμε νά νιώθουμε ἁπλά ὁ ἑαυτός μας.

Ἐκεῖ πού ἀνατέλλει ἡ ἐλπίδα γιά μᾶς /ἀκόμα καί ἄν ὅλος ὁ κόσμος γύρω μας φαίνεται σκοτεινός καί ἀπέλπιδος.

Ἔτσι νιώθουμε νομίζω ὅλοι ἐμεῖς σήμερα, ἀλλά καί κάθε φορά πού βρισκόμαστε ἐδῶ. Ἁπλά δεχόμαστε τήν εὐλογία καί αὐτή ἡ εὐλογία μᾶς δίνει τήν ἐλπίδα, τή χαρά, τήν ἀγάπη χωρίς πολλές ἑρμηνεῖες καί λόγια. Σάν τόν ἄνθρωπο πού κάθεται τό καλοκαίρι κάτω ἀπό τίς ἀκτίνες τοῦ ἥλιου καί νιώθει μιά ζεστασιά, μιά θαλπωρή καί δέν θέλει οὔτε νά φύγει οὔτε νά τό ἐξηγήσει.

Αὐτή τήν ἀγάπη εἶμαι σίγουρη ὅτι τή νιώθετε κι ἐσεῖς κάθε στιγμή σέ αὐτόν τόν τόπο πού ἐκτός ἀπό τή Θεία Λειτουργία καί τίς ἄλλες ἐκκλησιαστικές ἀκολουθίες πού γίνονται καθημερινά, παρέχονται καί  πολλές ἄλλες δραστηριότητες καί πνευματικές ἐκδηλώσεις πού  κάνουν τήν ψυχή  καί νά θεραπεύεται μυστηριακά. Ἡ σύγχρονη ἐποχή παρέχει βέβαια πολλές ἀνέσεις καί ἀπίστευτη πρόοδο ἐγκυμονεῖ ὅμως ἕνα τεράστιο κίνδυνο γιά τήν ψυχή:

Νά χάσει τήν ἠρεμία καί τόν ἀληθινό προσανατολισμό της.

Ἀπό αὐτόν τόν κίνδυνο προσπαθεῖ ἡ ἐκκλησία μας νά μᾶς προφυλάξει καί νά μᾶς δώσει τροφή  πνευματική, φῶς, ἐλπίδα, κουράγιο. Νά ἀνοίξει ἕναν ἀσφαλή δρόμο καί νά μᾶς καλέσει νά τόν βαδίσουμε χωρίς φόβο.

Βρισκόμαστε στήν Δ΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν στή μέση τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Κάθε ἑβδομάδα τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς ἡ ἐκκλησία μας τοποθετεῖ ἕνα πρότυπο, ἕνα φάρο γιά νά μᾶς δώσει κουράγιο νά συνεχίσουμε τήν πορεία πρός τό Γολγοθᾶ. Νά μή δειλιάσουμε καί ἐγκαταλείψουμε τόν ἀγώνα μας.

Ἡ νηστεία καί κάθε εἴδους θυσία γίνεται πιό εὔκολη ὅταν ἡ καρδιά φλέγεται ἀπό μιά ἰδέα πού τῆς δίνει χαρά. Ὅταν φλέγεται ἀπό μιά ἐμπειρία πού εἶχε ζήσει καί θέλει νά τήν ξαναζήσει. Ἀπό ἕνα δυνατό βίωμα. Ἔτσι λοιπόν γιά νά ἐνδυναμωθοῦμε πνευματικά καί νά πάρουμε θάρρος, ἡ ἐκκλησία μας τοποθετεῖ ΦΑΡΟΥΣ, τούς ΑΓΙΟΥΣ ΜΑΣ και μᾶς καλεῖ νά τούς μιμηθοῦμε. Νά συγρίνουμε τόν ἑαυτό μας μέ αὐτούς καί νά μήν ἀπογοητευθοῦμε, ἀλλά νά πάρουμε κουράγιο ἀπό τή ζωή τους καί  νά προχωρήσουμε!

Σήμερα τό πρόσωπο πού θά γίνει ΦΑΡΟΣ καί παρηγοριά στόν ἀγώνα μας θά εἶναι ἡ ΠΑΝΑΓΙΑ, ἡ Ὑπέρ-αγία ΘΕΟΤΟΚΟΣ, αὐτή πού ὅλοι βαθιά μέσα μας τή νιώθουμε σάν μητέρα μας! Τό πρόσωπό της εἶναι παρηγοριά μας καί στήριγμα σέ ὅλη τή διάρκεια τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς γιατί μιά ὁλόκληρη ἀκολουθία, οἱ Χαιρετισμοί εἶναι ἀφιερωμένη σέ αὐτήν. Μέσα στή Σαρακοστή τιμοῦμε καί τόν ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ τῆς ΘΕΟΤΟΚΟΥ ζώντας τό χαρούμενο αὐτό γεγονός τῆς ἐλεύσεως τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ πρός αὐτήν πού σημαίνει τήν ἀρχή τῆς σωτηρίας μας, ὅπως ἀκοῦμε στό ἀπολυτίκιο: “Σήμερον τῆς Σωτηρίας ἡμῶν τό κεφάλαιον…”.

Κάθε φορά πού ὁ νοῦς μας πάει στήν Παναγία ἀμέσως ζεσταίνεται ἡ καρδιά μας καί κάτι φωτεινό δημιουργεῖται ἀνεξήγητα μέσα στήν ψυχή μας. Νιώθουμε μιάν ἀνεξήγητη ἐμπιστοσύνη πρός τό πρόσωπό της καί τή διάθεση νά τῆς ἐκμυστηρευτοῦμε τά πάντα χωρίς δισταγμό καί ἀμφιβολία.

Καί αὐτό ὄχι γιατί μᾶς τό εἶπαν νά τό κάνουμε, ὄχι γιατί πρέπει/ ἀλλά γιατί μυστηριωδῶς τό νιώθουμε! Καί ὅσο περισσότερο ἀποκαλύπτεται ἡ μορφή τῆς Θεοτόκου μπροστά στά μάτια μας, τόσο περισσότερο νιώθουμε ἕναν ἀπέραντο θαυμασμό γιά ἐκείνην.

Ὅσο προσεγγίζει κανείς τή μορφή τῆς Θεοτόκου τόν συγκλονίζουν δύο βασικές ἀρετές τῆς προσωπικότητάς της: ἡ ἁγνότητα καί ἡ ὑπακοή της! Ἡ ἁγνότητα τῆς Παναγίας μας δέν ἦταν μόνο σωματική, ἀλλά ἦταν μιά ἁγνότητα πέρα ἀπό τά ἀνθρώπινα περιορισμένα μέτρα/ πού ἄγγιζε τήν ψυχή, τή διάνοια, τήν πράξη, τήν καρδιά, τά συναισθήματα.

Ἀπό μικρό παιδάκι, στήν ἡλικία τῶν τριῶν ἐτῶν, ἡ Παναγία μας μπῆκε στό ναό, στά ἅγια τῶν ἁγίων. Ἐκεῖ μεγάλωσε καί ἔκτισε τά πρῶτα θεμέλια τῆς ψυχῆς της, ὅπως μᾶς λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες Χρυσόστομος καί Μέγας Βασίλειος σχετικά μέ τήν ἀγωγή τοῦ παιδιοῦ ὅτι τά πρῶτα ἑπτά χρόνια εἶναι τά πιό καθοριστικά χρόνια γιά τήν ἀνάπτυξη τοῦ παιδιοῦ καί τή μετέπειτά του ἐξέλιξη. Ἡ Παναγία μας ἔζησε στό χῶρο τοῦ ναοῦ ἀρκετά χρόνια καί βγῆκε ἕνα πρόσωπο ἅγιο, ὑγιές πνευματικά καί ψυχικά,/ κάτι πού ἀποδεικνύεται ἀπό ὅλη τή συμπεριφορά της στά γεγονότα πού περιγράφει ἡ Καινή Διαθήκη.

Ἕνα κορυφαῖο πρόσωπο μίμησης ἀποτελεῖ ἡ Παναγία μας γιά μᾶς τίς σύγχρονες γυναῖκες, ἀλλά καί γιά κάθε πιστό. Ἡ Θεοτόκος ἔχασε τούς γονεῖς της ἀπό μικρή. Ἔμαθε νά ζεῖ μόνη καί χωρίς κανένα στήριγμα παρά μόνο τό Θεό. Ὅταν γέννησε τό Χριστό μας ἦταν ἀνθρώπινα μόνη χωρίς καμιά βοήθεια ἤ ἐξάρτηση παρά μόνο ἀπό τόν ἴδιο τό Θεό. Δέν χωροῦσε στήν ψυχή τῆς Παναγίας μας ὑλικό συμφέρον, φόβος γιά τό μέλλον, ἀγωνία, πικρία καί ἄλλα παρόμοια συναισθήματα πού φωλιάζουν στίς δικές μας ψυχές. Ἡ ψυχή καί ἡ καρδιά της ἦταν ἕνας ὁλόλευκος καμβᾶς ἕτοιμος νά γράψει πάνω του ὁ Κύριος τό θέλημά Του. Κι αὐτό φαίνεται ξεκάθαρα στή μοναδική φράση της πού πραγματικά συγκλονίζει:  “Ἰδού ἡ δούλη Σου Κύριε, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα Σου”.

Ἕνας ἄνθρωπος πού ἤξερε τόν προορισμό του ἐξαρχῆς. Ἤξερε ποιός ἦταν ὁ Χριστός. Τόν ἀνέθρεψε ὡς κανονική μάνα, ἀλλά γνώριζε τά ὅρια της καί σεβάστηκε τήν ἀποστολή Του. Πρότυπο ἡ Παναγία μας καί γιά τίς σημερινές μητέρες στή σχέση τους μέ τά παιδιά καί τόν ἀληθινό προορισμό πού ἔχουν μέσα στό σχέδιο τοῦ ΘΕΟΥ.

Ἄραγε θά πεῖ κανείς/ στόν Εὐαγγελισμό  ἤ γενικά/ ἡ Θεοτόκος εἶχε λογισμούς; Ναί, εἶχε-γιατί ἦταν ἄνθρωπος ἡ Παναγία μας,  ἀλλά ποτέ δέν τούς ἔκρυψε! Τούς ἐξομολογήθηκε στόν ἄγγελο καί ἀμέσως καθάρισε τήν ψυχή της καί βρῆκε ἀνάπαυση! Καί στό θέμα τῶν λογισμῶν λοιπόν ἡ Παναγία μας εἶναι φῶς καί πρότυπο. Ἔτσι διατηροῦσε καθαρή τήν καρδιά της. Μέ τό νά ἐξομολογεῖται τούς λογισμούς της καί νά μήν ἀφήνει μέσα της τίποτε βρώμικο, ἀκάθαρτο ἤ ἀμφίβολο ὡς πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καί αὐτό χωρίς καμία διάθεση ψυχαναγκασμοῦ ἤ ἐγωιστικῆς τάσης γιά καθαρότητα, ἀλλά σάν μιά φυσική κλίση τῆς ψυχῆς νά ζεῖ κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Δέν ἀφήνει τό λογισμό της ἡ Θεοτόκος νά τήν ὁδηγήσει σέ ἀνώριμες πράξεις καί συμπεριφορές καί αὐτό φαίνεται σέ κάθε της κίνηση, κατά τήν ἀθόρυβη παρουσία της μέσα στήν Καινή Διαθήκη.

Ἐξαγορεύτηκε στόν ἄγγελο τούς φόβους της: “Γνωσθήτω μοι Ἄγγελε, τῶν σῶν ρημάτων ἡ δύναμις, πῶς ἔσται ὅ εἴρηκας; Λέγε σαφέστατα, πῶς συλλήψομαι, Παρθένος οὖσα Κόρη; Πῶς δέ καί γενήσομαι Μήτηρ τοῦ Κτίστου μου; Εἶναι μιά συγκλονιστική στιγμή ἡ ἐρώτηση αὐτή τῆς Παναγίας πού μέ τόσο εὐγενικό θάρρος μιλάει στόν ἄγγελο γιά νά μάθει!

Ἀνοίγει τήν ψυχή της, ἐξομολογεῖται τήν ἀντίδρασή της, ἀλλά μόλις ἔλαβε τήν ἀπάντηση δέν ἀμφέβαλλε, δέν ἀντέδρασε ἀλλά τόν ἐμπιστεύτηκε. Δέν ἔκανε δεύτερη σκέψη, ἀλλά προχώρησε στό ἔργο τῆς ὑπακοῆς. Στούς κανόνες τοῦ Μηναίου ὑπάρχει ἕνας ἐκτενής διάλογος τῆς ΘΕΟΤΟΚΟΥ μέ τόν Ἄγγελο πραγματικά συγκλονιστικός. Ἡ Παναγία βασανίζεται μέ τήν ἐπίσκεψη αὐτή καί θέλει νά ἐξακριβώσει ὅτι εἶναι ἀπό ΘΕΟΥ γιά νά μήν πέσει σέ κάποια πλάνη καί λυπήσει τόν ΘΕΟΝ. Ἄλλο ἕνα ἀπό τά χαρίσματά της ἡ ταπείνωση φαίνεται ξεκάθαρα σέ αὐτό τόν ἀνυπέρβλητο ἀξίας διάλογό της μέ τόν Ἀρχάγγελο:

Νοεῖν σου οὐ δύναμαι τῶν λόγων τήν ἀκρίβειαν· θαύματα γάρ γέγονε πολλάκις, θείᾳ δυνάμει τερατουργούμενα, σύμβολα καί τύποι νομικοί, τέτοκε Παρθένος δέ, ἀπειράνδρως οὐδέποτε.

Ὅταν ἐξακρίβωσε ὅτι δέν πρόκειται γιά πονηρό πνεῦμα καί ὅτι πραγματικά εἶναι ἄγγελος Θεοῦ καί τῆς μηνύει τό θέλημά Του, τότε μετά χαρᾶς ὑποτάχθηκε σέ αὐτό καί ἔνιωσε καί τή θεία χάρη τῆς ὑπακοῆς:

“Ρημάτων σου τήν φωνήν Γαβριήλ, τήν χαρμόσυνον, δεξαμένη/ εὐφροσύνης ἐνθέου πεπλήρωμαι⸱ χαράν γάρ μηνύεις, καί χαρὰν καταγγέλλεις τήν ἄληκτον”.

Μᾶς ὑποδεικνύει ἐδῶ ἡ Θεοτόκος τήν ἀληθινή κατάσταση τῆς ψυχῆς, ὅταν κάνει ὑπακοή καρδιακή καί ὄχι στρατιωτική: Τή χαρά καί τήν εὐφροσύνη, τή θεία ἀγαλλίαση!

Ἄνθρωπος ἦταν καί ἡ Παναγία σάν ἐμᾶς. Εἶχε συναισθήματα καί σκέψεις, ἀμφιβολίες καί φόβους. Ὅμως δέν τά ἄφηνε νά τήν καθοδηγοῦν καί νά τήν ἐλέγχουν, ἀλλά τά ἤλεγχε Ἐκείνη/ καί τά ἔβαζε κάτω ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Σέ ὅλες τίς στιγμές τῆς ἐπίγειας ζωῆς της βλέπουμε αὐτή τήν ἤρεμη καί σιωπηλή παρουσία δίπλα στό Χριστό, ἀλλά πού ἤξερε νά κρύβει τόν πόνο Της ΠΑΡΑΔΙΔΟΝΤΑΣ τό δικό της θέλημα στό ΘΕΟ.

Πρότυπο ἡ Παναγία μας ἀκόμα καί στό χειρότερο πού μπορεῖ νά συμβεῖ σέ μιά μητέρα, τό νά χάσει τό παιδί της. Πρότυπο σήμερα στήν ἐποχή μας πού συγκλονίζεται ἡ γῆ ἀπό τίς ἀπώλειες πολλῶν νέων παιδιῶν. Ἡ πνευματική καί ψυχική ὑγεία τῆς Θεοτόκου εἶχε τόσα πνευματικά ἀντισώματα/ πού τή βοήθησαν νά σταθεῖ στά πόδια της μπροστά στό θάνατο τοῦ μονάκριβου παιδιοῦ της, χωρίς νά χάσει τήν ἐμπιστοσύνη της πρός τό Θεό, χωρίς νά γίνει σκληρή καί νά ἀφήσει τό πένθος της νά τήν ἀρρωστήσει καί νά μετατραπεῖ σέ μιά ἄρρωστη παθολογική πικρία/ πού θά τήν ἔκανε νά ζεῖ χωρίς προσευχή.

Μέσα στήν καρδιά της ὅλα ἦταν ὑγιή. Εἶχε μιά καρδιά λευκή καί καθαρή τῆς ὁποίας τό κέντρο ἦταν ὁ Θεός! Ἦταν ἕνα ζωντανό ἐργοστάσιο παραγωγῆς ἀρετῶν: χαρᾶς, ὑπακοῆς, ὑπομονῆς, πίστεως, ἀλήθειας. Ἦταν πρότυπο αὐθεντικότητος καί καθαρότητος /πρότυπο γιά κάθε μητέρα σήμερα πού ἀγαπᾶ τά παιδιά της, ἀλλά παράλληλα ἔχει τό νοῦ της στραμμένο στόν οὐρανό χωρίς νά συνδέεται ἀρρωστημένα συναισθηματικά μέ αὐτά.

Παρόλο πού ἦταν μητέρα Θεοῦ ἦταν πάντα ταπεινή, ἔμενε στήν ἀφάνεια. Δέν ἤθελε νά προβληθεῖ μέσα ἀπό τά θαύματα πού ἔκανε ὁ Υἱός της καί νά ἀποκτήσει μιά ἐξουσία ἤ μιά ἀξία μέσα ἀπό αὐτό. Δέν ζητοῦσε καμία ἀναγνώριση τῶν κόπων καί τῶν θυσιῶν της, ἀλλά τό μόνο της μέλημα ἦταν νά ὑπηρετήσει τό Θεό καί νά κάνει ὑπακοή. Γιαὐτό καί ἡ Παναγία μας εἶχε αὐτόν τόν ἐξαιρετικό τρόπο θανάτου νά ἔρθει ὁ Θεός και νά παραλάβει τήν ψυχή της πού συμβολίζεται σάν μικρό ἁγνό παιδί ὅπως βλέπουμε στήν εἰκόνα τῆς Κοιμήσεώς Της.

Ποῦ ὀφείλεται αὐτή ἡ ἁγιότης τῆς Παναγίας μας; Μποροῦμε καί ἐμεῖς οἱ κοινοί θνητοί ἄνθρωποι, οἱ ἁπλοί πιστοί νά ἀποκτήσουμε αὐτή τήν ἁγιότητα;

Ἡ Παναγία μας ἦταν καρπός προσευχῆς ἑνός γεροντικοῦ ἁγίου ζευγαριοῦ τοῦ Ἰωακείμ καί τῆς Ἄννης, ἀλλά ἦταν ἄνθρωπος σάν ἐμᾶς καί μέ τόν ἀγώνα της κατόρθωσε ὅσα κατόρθωσε. Παρήγορο αὐτό καί ἐνισχυτικό γιά μᾶς στόν προσωπικό μας ἀγώνα ἄν ἔχουμε πρότυπο μας τήν Παναγία καί τό βίο της. Κατόρθωσε μέ πολλή ἄσκηση, νηστεία καί προσευχές καί ἁγνότητα νά φτάσει στό ὕψος τῆς ἁγιότητος τό ὁποῖο ἔφθασε. Δέν γίνεται χωρίς κόπο καμία πρόοδος, ἀδελφοί μου. Ἄν αὐτό ἰσχύει στόν ἐπαγγελματικό μας βίο πόσο μᾶλλον στόν πνευματικό μας ἀγώνα.

Ἡ Παναγία ἥλκυσε τήν προσοχή τοῦ Θεοῦ ἐξαιτίας τοῦ ἁγνοῦ βίου της καί ἔγινε σκεῦος ἐκλογῆς: “Χαῖρε Κεχαριτωμένη⸱ ὁ Κύριος μετά σοῦ⸱ εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξίν” τῆς εἶπε ὁ ἄγγελος ξεχωρίζοντας την καί φανερώνοντας τήν εὔνοια τοῦ Θεοῦ πρός αὐτήν.

Ἄν σκεφθεῖ κανείς σύμφωνα μέ τά ἀνθρώπινα μέτρα τή ζωή τῆς Παναγίας θά συγκλονιστεῖ. Καί πιό πολύ θά θαυμάσει τούς γονεῖς της πού ἐνῶ παρακαλοῦσαν γιά ἕνα παιδί καί ὁ Θεός τούς τό χάρισε σέ γεροντική ἡλικία, τό παραδίδουν στό Θεό στήν ἡλικία τῶν τριῶν ἐτῶν! Γιά σκεφτεῖτε το αὐτό! Τί φοβερό μυστήριο καί τί σθένος ψυχῆς εἶχαν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι! Ἔχασαν τό τρυφερό παιδάκι μέσα ἀπό τό σπίτι τους καί τό παραδίδουν στούς ἱερεῖς. Ἐκεῖ στό ναό φυτεύεται ἡ Παναγία μας “ ὡς ἐλαία” ὅπως λέει ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. Καί σάν ἐλιά φυτευμένη μέσα στό ναό, γίνεται κατάκαρπος φορτωμένη ἀπό καρπούς ἀρετῆς καί ἁγιότητος. Τά ἔργα της καί οἱ σκέψεις της ἀποκόπτονται πλέον ἀπό τόν κόσμο καί τίς ἐπιθυμίες του ἀκόμα καί ἀπό αὐτές τίς ἀθῶες μικροχαρές καί ἐπιπολαιότητες τῆς παιδικῆς ἡλικίας. Δώδεκα ὁλόκληρα χρόνια μέσα στό ναό γίνεται ἡ μεγαλύτερη ἀσκήτρια καί ἡσυχάστρια ὅπως μᾶς λέει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Γι΄αὐτό καί ἡ Παναγία μας εἶναι πρότυπο τῶν Μοναχῶν, διότι ἀπό βρεφικῆς ἡλικίας ἐμόνασε.

Στήν ἡλικία τῶν 15 ἐτῶν τήν ἐπισκέπτεται ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ γιά νά τῆς μεταφέρει τό χαρμόσυνο μήνυμα: “Χαῖρε Κεχαριτωμένη ὁ Κύριος μετά σοῦ”.

Φανταστεῖτε τήν ταραχή τῆς Θεοτόκου: Μιά ἁγνή παιδούλα ἀφιερωμένη στό ναό νά ἀκούσει ὅτι θά γεννήσει παιδί! Γιά κάντε το εἰκόνα καί μπεῖτε στή θέση της! Γιαὐτό καί λέει ὅλους τούς λογισμούς της ὅπως εἴπαμε στόν Ἀρχάγγελο γιά νά πάρει τίς ἀπαντήσεις πού ἔπρεπε γιά νά πεισθεῖ ὅτι ἡ συνάντηση αὐτή εἶναι ἀπό Θεοῦ καί ὄχι ἐκ κάποιου πονηροῦ πνεύματος.

Παρόλο πού ὡς ἄνθρωπος ἡ Θεοτόκος ἔχει λογική καί ἀπαιτεῖ ἀπό τόν ἀρχάγγελο νά τῆς διευκρινήσει τί ἐννοεῖ-σαφήνισον-τοῦ λέει μέ θάρρος θέλω νά μάθω ἀκριβῶς, ὅταν ὁ ἀρχάγγελος τῆς λέει μή ζητᾶς νά μάθεις ὅσα εἶναι ἀνερμήνευτα καί ἔργα τοῦ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, ἐκείνη ταπεινά ὑποτάσσεται καί ἐξηγεῖ γιά ποιό λόγο φοβᾶται: Γιά νά μήν πλανηθεῖ ἀπό κάποιο πονηρό πνεῦμα ὅπως ἡ Εὔα.

(Ζητεῖς παρ’ ἐμοῦ γνῶναι Παρθένε, τὸν τρόπον συλλήψεως τῆς σῆς, ἀλλ’ οὗτος ἀνερμήνευτος· τὸ Πνεῦμα δὲ τὸ Ἅγιον, δημιουργῷ δυνάμει σοι, ἐπισκιάσαν ἐργάσεται”)

Πόση καλλιέργεια καί πόση ἀσφάλεια ἐμπνέει ὁ τρόπος ζωῆς τῆς Θεοτόκου, ὁ τρόπος τῆς σκέψης της! Δέν πίστευε στήν ἁγιότητά της παρόλο πού ἡ μέχρι τώρα ζωή της μόνο ἁγία ἦταν, ἀλλά δείχνει ἀπίστευτη ὑπακοή καί ταπείνωση. Μετά τήν πρώτη ἐπιφύλαξη, “πῶς ἔσται μοι τοῦτο” καί τίς διαβεβαιώσεις τοῦ ἀγγέλου, ὑποτάσσεται “Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου⸱ γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου”. Δηλαδή θά λέγαμε ἐμεῖς σήμερα λέει τό “νἄναι εὐλογημένο!”

Καί αὐτό τό νά εἶναι εὐλογημένο ἄν τό ποῦμε καί ἐμεῖς στή ζωή μας, ὅπως ἡ Παναγία, θά μᾶς ἐπισκιάσει Πνεῦμα ΑΓΙΟΝ καί ὁ ἀγώνας μας θά φωτισθεῖ, θά ἐνισχυθεῖ καί θά ὁλοκληρωθοῦμε ὡς ἄνθρωποι ἀπαλλάσσοντας τήν ψυχή μας ἀπό πικρίες, ἀμφιβολίες, ἀδιέξοδα, ἀντιδράσεις. Ὅλη μας ἡ ζωή, ἀδελφοί μου, εἶναι μιά ταλαιπωρία, μιά ἄρνηση, ἕνας διχασμός γιατί ἁπλά πεισματικά ἀρνούμαστε νά ποῦμε τό “νἆναι εὐλογημένο” πού εἶπε ἡ Παναγία μας. Καί προσπαθοῦμε τό ἀνευλόγητο νά τό μετατρέψουμε σέ εὐλογημένο θέλημα, ἀλλά φυσικά τό ἀποτέλεσμα εἶναι ὁ πόνος καί ἡ ἀποτυχία.

Ἡ ζωή τῆς Θεοτόκου εἶναι ἕνας πνευματικός χάρτης πορείας γιά κάθε πιστό εἴτε βρίσκεται μέσα στόν κόσμο καί ἀγωνίζεται στό εὐλογημένο μετερίζι τῆς οἰκογένειας εἴτε βρίσκεται μέσα στό μοναχισμό. Πορεία πού σημαίνεται ἀπό ἕνα προσωπικό ἀγώνα ἄσκησης καί προσωπικῆς προσπάθειας μέ ταπείνωση, ἀλλά ὁ ὁποῖος ἐνισχύεται ἀπό τήν παρουσία τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί ὁλοκληρώνεται. Εἶναι ἕνα πρότυπο ζωῆς πού δέν σταματᾶ ποτέ γιατί ἡ πορεία πρός τήν ἁγιότητα δέν σταματᾶ ποτέ.

Θυμηθεῖτε τό γάμο στήν Κανᾶ ὅταν ἡ Παναγία πλησίασε τό Χριστό καί τοῦ εἶπε “Οἶνον οὐκ ἔχουσι”. Ἤρθαμε σέ γάμο ἐδῶ καί δέν ἔχουν κρασί. Σάν νά τοῦ λέει ὅτι ξέρω ὅτι μπορεῖς νά κάνεις θαῦμα καί νά φέρεις κρασί μέ ἕνα Σου λόγο. Καί τί τῆς εἶπε ὁ Χριστός; “Τί ἐμοί καί σοί, γύναι;”. Ὄχι περιφρονώντας την ἀλλά σάν νά τῆς λέει: Ξέρω ἐγώ πότε θά κατευθύνω τά πράγματα. Ἐκείνη ἁπλά καί ταπεινά δέν εἶπε λέξη καί εἶπε σέ αὐτούς πού διακονοῦσαν: Νά κάνετε ὅ,τι σᾶς πεῖ. Ὅμως ὁ Χριστός στή συνέχεια ἔκανε τό θαῦμα μετέτρεψε τό νερό σέ κρασί! Αὐτή ἡ μυστική καί εὐλογημένη ἐπικοινωνία μέ ταπείνωση ὑπῆρχε ἀνάμεσα στή Θεοτόκο καί στόν Κύριο. Μιλοῦσαν καί ἐπικοινωνοῦσαν μέ τήν καρδιά.

Σέ ὅλη της τή ζωή στεκόταν μέ σιωπή καί διακριτικότητα δίπλα στον Υἱό της. Μποροῦσε νά διδάξει, νά μιλήσει- πόσα ἄραγε ἔκρυβε μέσα στήν ἁγιοτόκο καρδία της! Οἱ ἀπόστολοι μιλοῦσαν, κήρυτταν ὡς μαθητές Του. Κι ἐκείνη πού ἦταν ἡ μητέρα Του δέν ἀναμειγνύεται στό ἔργο τῆς διδασκαλίας, γιατί ξέρει ὅτι δέν εἶναι δική της διακονία. Κοιτᾶξτε ἄλλη μιά στάση τῆς ΘΕΟΤΟΚΟΥ πού εἶναι πρότυπο στήν καθημερινή μας ζωή. Νά μήν ἀναμειγνυόμαστε σέ ὑποθέσεις πού δέν μᾶς ἀφοροῦν καί δέν μᾶς τίς ἔχουν ἀναθέσει δημιουργώντας προβλήματα στό χῶρο ἐργασίας μας ἀλλά ἀκόμα καί μέσα στήν ἐκκλησία.  Ἡ Παναγία διακριτικά καί ταπεινά μένει στό περιθώριο καί ἐπιδεικνύει ὄχι μόνο γιά λίγο ἀλλά γιά ὅλη της τή ζωή αὐτή τήν ἁγιότητα, τήν καλοσύνη καί τήν ἐπιείκεια.

Στό πρόσωπο τῆς Παναγίας μας διασώθηκε τό “κατ’ εἰκόνα” ὅπως λέει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ὅτι ὁ Θεός ζωγράφισε στό πρόσωπο τῆς Παναγίας μιά εἰκόνα, ἕναν πίνακα καί πάνω σέ αὐτόν ἔβαλε ὅ,τι πιό ὡραῖο ὑπῆρχε πνευματικό καί ὑλικό κάλλος γιατί καί ἐξωτερικά ἡ Θεοτόκος ἦταν σεμνή καί ὄμορφη.

Ἕνας νέος μοναχός ρώτησε ἕνα γέροντα μοναχό: Γέροντα τόσα χρόνια πού εἶσαι στήν ἄσκηση  τί κατάλαβες, τί πρέπει νά κάνει ἕνας μοναχός γιά νά σωθεῖ;

Γέροντα, τί πρέπει νά κάνει κάποιος γιά νά σωθεῖ; Καί τοῦ λέει πρέπει νά πιστεύει ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ καί ἡ Παναγία Θεοτόκος καί ΠΑΡΘΕΝΟΣ. Αὐτό πού μᾶς κάνει ἐντύπωση εἶναι ὅτι ἕνας ἀγράμματος μοναχός ἀπάντησε θεολογικά. Εἶπε αὐτό πού λέει ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: Ὅτι ὅποιος δέν δέχεται τήν Παναγία ὡς Θεοτόκο, εἶναι ἔξω ἀπό τή ΘΕΟΤΗΤΑ.

Οἱ ὑμνωδοί τῆς ἐκκλησίας μας χρησιμοποιοῦν ὅλα τά κτίσματα γιά νά περιγράψουν τό κάλλος τῆς μορφῆς τῆς Παρθένου:Λένε ὅτι εἶναι ὄρθρος φαεινός, εἶναι πέλαγος τῶν χαρισμάτων, εἶναι ἄμπελος εὐκλιματοῦσα, εἶναι καθαρά περιστερά, ἀλλά μετά καταλαβαίνουν ὅτι εἶναι ἀδύνατον νά παρουσιαστεῖ ἡ Θεοτόκος μέ τίς εἰκόνες αὐτῶν τῶν κτιστῶν ὡραίων πραγμάτων, αὐτή πού εἶναι ὡραιοτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν! Καί γράφουν αὐτό τό τρομερό:

“Ὑπερίπταται Θεοτόκε ΑΓΝΗ τό κάλλος σου, τήν δύναμιν τῶν λόγων”! Δηλαδή τό μυστήριο τῆς Θεοτόκου εἶναι πάνω ἀπό τή δύναμη τῶν λόγων.

Ἡ Παναγία μας εἶναι τό κάλλος τῆς ἀνθρωπότητος. Τό καύχημά μας. Μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι καυχώμεθα ἐπειδή εἴμαστε ἄνθρωποι καί ἔχουμε τήν Παρθένο μητέρα καί μποροῦμε νά ἐλπίζουμε! Ξέρουμε ὅτι αὐτή μᾶς φωτίζει καί μᾶς τρέφει πνευματικά. Σέ ἕνα ἰδιόμελο τῶν Χριστουγέννων, τό ὁποῖο ἔχει γίνει μιά ὑπέροχη εἰκόνα λέει ὁ ὑμνωδός: “Ιδιόμελον Εσπερινού Χριστουγέννων (ήχος β’)

Τί σοι προσενέγκωμεν Χριστέ, ὅτι ὤφθης ἐπὶ γῆς ὡς ἄνθρωπος δι’ ἡμᾶς; ἕκαστον γὰρ τῶν ὑπὸ σοῦ γενομένων κτισμάτων, τὴν εὐχαριστίαν σοι προσάγει· οἱ Ἄγγελοι τὸν ὕμνον, οἱ οὐρανοὶ τὸν Ἀστέρα, οἱ Μάγοι τὰ δῶρα, οἱ Ποιμένες τὸ θαῦμα, ἡ γῆ τὸ σπήλαιον, ἡ ἔρημος τὴν φάτνην· ἡμεῖς δὲ Μητέρα Παρθένον· ὁ πρὸ αἰώνων Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Τό πόσο σημαντική εἶναι ἡ Παναγία φαίνεται  ξεκάθαρα ἀπό τή θέση πού ἔχει στή ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ.  Συνεχῶς ἀπευθυνόμαστε πρός τήν Παναγία μέ ὕμνους καί δοξολογίες, ἀλλά στήν ὀρθόδοξη Θεία Λειτουργία μετά τόν καθαγιασμό τῶν Τιμίων Δώρων καί ἀφοῦ ὁ ἱερέας ἔχει πεῖ “ἄξιον καί δίκαιον Σέ ὑμνεῖν Σέ εὐλογεῖν Σέ προσκυνεῖν…” ψάλλει ὁ λαός “Ἀξιον ἐστίν μακαρίζειν σε τήν Θεοτόκον” ἤ στή λειτουργία τοῦ Μ. Βασιλείου τό “Ἐπί σοί χαίρει κεχαριτωμένη πᾶσα ἡ κτίσις”.

Ἡ Θέση ἐπίσης τῆς Παναγίας εἰκονογραφικά στό ἱερό πού βρίσκεται πάνω ἀπό τήν ἁγία Τράπεζα στό κάτω μέρος τοῦ τρούλου συμβολίζει αὐτή τή μεσιτεία πού κάνει πρός τόν Υἱό της. Ἑνώνει αὐτή μέ τίς προσευχές καί τίς δεήσεις της τή γῆ, τό ἀδύναμο ἀνθρώπινο πλάσμα μέ τόν οὐρανό. Αὐτή εἶναι ἡ γέφυρα ἡ μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρανόν ὅπως λέμε στούς χαιρετισμούς.

Ἡ Παναγία ἀδελφοί μου εἶναι αὐτή πού ἄκουσε τό λόγο τοῦ ΘΕΟΥ καί τόν ἐφύλαξε δείχνοντας καί σέ μᾶς τό δρόμο, νά φυλάττουμε τίς ἐντολές καί νά κάνουμε ὑπακοή.

Ὁ ἅγιος Μάξιμος λέει κάτι καταπληκτικό: Ἐνῶ ὁ Κύριος μας ἅπαξ ἐγεννήθη ἱστορικά, ἀεί γεννᾶται ἔχοντας σάν μητέρα Παρθένο τήν γεννῶσα ψυχή. Τί σημαίνει αὐτό; Ὅτι ὁ Χριστός μπορεῖ νά γεννηθεῖ καί να κατοικήσει μέσα σέ μιά ἁγνή καί ὑπάκουη ψυχή ὅπως ἡ Θεοτόκος.’

Ἄν ἕνας ἄνθρωπος ζήσει μιά ζωή, ὅπως αὐτή τῆς Παναγίας μας, μέ ταπείνωση, μέ ἡσυχία, μέ ἐμπιστοσύνη στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἄν παραδώσει τόν ἑαυτό του στό Θεό ὅσο μικρός καί ἁμαρτωλός κι ἄν εἶναι, τότε σταδιακά θά δεῖ ὅτι μέσα στά σπλάγχνα του θά κυοφορηθεῖ μιά χαρά. Κι αὐτή ἡ χαρά δέν εἶναι φανταστική, ἀλλά εἶναι μιά χαρά ἐνυπόστατη, ὑπαρκτή. Ὅπως νιώθει μιά μητέρα πού ἔχει συλλάβει τό τέκνο της καί νιώθει τά σκιρτήματά του στά σπλάχνα της, ἔτσι νιώθει κανείς τά σκιρτήματα αὐτῆς τῆς χαρᾶς πού ἔχει δημιουργηθεῖ μέσα του.

Ὁμοίως κατ’ ἀναλογίαν οἱ ταπεινοί, οἱ ἁγνοί ἄνθρωποι, αὐτοί πού κάνουν ὑπακοή γίνονται κατά χάριν ΤΈΚΝΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ καί ζοῦν καί αὐτοί ἀποκαλύψεις τοῦ Θεοῦ καί νιώθουν τήν Παναγία μέσα στήν καρδιά τους. Μιά φράση στόν κανόνα τῆς Θείας Μεταλήψεως πιστεύω ὅτι ἐκφράζει τή δική μας κατάσταση ἐκεῖ πού λέει Ὑμνῶ ἐσένα τήν καθαράν, ἐγώ ὁ ἀκάθαρτος.

Αὐτή εἶναι ἡ δική μας κατάσταση καί παρόλο πού εἴμαστε ἀμαρτωλοί νιώθουμε τή στοργή καί τή σκέπη τῆς Παναγίας καί ὄχι τήν ἀπόρριψή της.

Ἐπίσης ἡ χάρις τῆς Θεοτόκου δέν ἀποφεύγει τούς ἁπλούς καί ἀμόρφωτους ἀνθρώπους, οὔτε τούς περιφρονεῖ. Ἴσα ἴσα τούς καταγαύζει μέ τό φῶς της ὅπως λέμε στούς Χαιρετισμούς χαῖρε πιστῶν καταγαύζουσα φρένας. Ἀρκεῖ νά πιστεύεις καί θά ἔρθει ἡ Παναγία νά σέ ἐπισκιάσει, νά σέ φροντίσει, νά σέ παρηγορήσει.

Μιά φορά ἀδελφοί μου σέ μιά συζήτηση κάποιοι ἄθεοι τά ἔβαλαν μέ ἕναν ἁπλό μοναχό στό ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ καί τοῦ ἔλεγαν τί ἀνοησίες εἶναι αὐτά περιβολι τῆς Παναγίας καί ἀπόδειξέ μας ὅτι εἶναι ἀλήθεια. Αὐτός δέν ἤξερε ἀπό θεολογία καί τούς λέει ἐγώ δέν μπορῶ νά σᾶς πῶ τίποτε ἄλλο παρά μόνο τή φράση ΘΕΟΤΟΚΕ ΠΑΡΘΕΝΕ. Αὐτή τή φράση τήν εἶπε μέ τήν καρδιά του, τήν πίστευε, ἔβγαινε ἀπό τό εἶναι του κι ἕνας ἀπό αὐτούς ἄρχισε νά τρέμει. Ἦταν δαιμονισμένος. Καί τούς λέει δέν εἶμαι παπᾶς νά διαβάσω καμία εὐχή, ἀγράμματος εἶμαι. Ἀλλά αὐτός συνέχισε νά σφαδάζει μέχρι πού τόν ἔπιασε καί τόν ἀγκάλιασε καί σταμάτησε. Αὐτός ὁ μοναχός μπορεῖ νά ἦταν ἀγράμματος, ἀλλά ΖΟΥΣΕ μέ τήν Παναγία.

Βλέπετε ὅτι ὅποιος ζεῖ μέ τό πρότυπο τῆς Παναγίας στή ζωή του δέν ἀμύνεται κοσμικά,  ἀλλά προσεύχεται μέ τό ὄνομά της καί ἡ Παναγία ὡς πρόσωπο εἰρηνικό καί μητρικό φέρνει τό αἴσιο ἀποτέλεσμα, φέρνει τή χάρη τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας.

Μιά φορά σέ ἕνα χωριό πήγανε κάτι ἔξυπνοι καί προοδευτικοί καί ἀρχίσανε νά μιλᾶνε γιά τό θέμα τοῦ Θεοῦ καί λέγανε ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός καί ποιός Τόν εἶδε γιά νά τό ἀποδείξει. Παράμερα στήν πλατεία καθόταν μιᾶς μεγάλης ἡλικίας γιαγιά. Ἀφοῦ τούς ἄκουσε λέει: “Καί ποιός παιδιά μου εἶναι ἄξιος νά Τόν δεῖ; Καί ὁ Μωϋσῆς πού πῆρε τίς πλάκες μέ τίς ἐντολές δέν Τόν εἶδε ἀλλά Τόν ἄκουσε μόνο”. Αὐτή λοιπόν ἡ γιαγιά εἶχε μέσα της τή Θεοτόκο. Εἴδατε πῶς κήρυξε; Χωρίς φωνές, χωρίς ὀργή, χωρίς νά πιστεύει ὅτι αὐτή θά ὑποστηρίξει τό Θεό καί ὅτι ὁ Θεός ἔχει ἀνάγκη τό κήρυγμά της, ἀλλά ἡ ἴδια βρίσκεται στήν ἐκκλησία γιά νά σωθεῖ καί ὄχι νά σώσει αὐτή τήν ἐκκλησία.

Αὐτά τά παραδείγματα μᾶς δείχνουν ὅτι τελικά οἱ μεγάλοι καί σπουδαῖοι/ εἶναι οἱ ταπεινοί οἱ ὁποῖοι δέχονται τή χάρη τοῦ Κυρίου καί γίνονται κατά χάριν ΘΕΟΤΟΚΟΣ. Ἔχουν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι τή δύναμη καί τή χαρά μέσα τους. Μόνο ἔτσι νικιέται ὁ θάνατος, ἀδελφοί μου, ὅταν εἶμαι χαρούμενος καί δυνατός καί τότε ἐπιβάλλεται αὐτή ἡ κατάσταση καί στούς ἄλλους μέ μιά ἀπόλυτη ἠρεμία. Ἄν κάποιος ταράσσεται καί χάνει τήν ἠρεμία του, αὐτό σημαίνει ὅτι δέν εἶναι δυνατός.

Μπορεῖ κανείς νά ἀντιτείνει ὅτι βέβαια ἡ Παναγία εἶναι αὐτό τό μοναδικό πρόσωπο, ἀνακεφαλαιώνει τήν ἱστορία, φωτίζει τήν κτίση,εἶναι στήν καρδιά τῆς Θείας Λειτουργίας, εἶναι στήν κόγχη τοῦ ἱεροῦ, εἶναι ἕνα ἐκλεκτό σκεῦος τοῦ Θεοῦ, εἶναι μέσα στήν καρδιά μας τή στιγμή πού εἴμαστε ταπεινοί καί ἅγιοι δηλ. ἀγωνιζόμενοι , ὅμως ἐγώ δέν νιώθω ὅτι εἶμαι παιδί τῆς Παναγίας. Ἤ δέν εἶμαι τόσο ταπεινός νά μιλῶ ἔτσι ἁπλά σάν ἐκείνους τούς ἀγράμματους μοναχούς /τί μπορεῖ νά γίνει;

Νομίζω ἀδελφοί μου ὅτι καί πάλι ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ, γιατί ὑπάρχει ἡ Παναγία ἡ ὁποία εἶναι φῶς καί ἐλπίδα στήν πορεία μας τήν πνευματική.

Ἔλεγε ἕνας γέροντας κάποτε: “Μιά φορά ὁδηγοῦσαν ἕνα νέο παιδί 16 ἐτῶν στή φυλακή. Κι ὅταν τόν εἶδα ἔκλαψα γιατί δέν εἶχε τή δυνατότητα νά παρηγορηθεῖ ἀπό τό μοναδικό πρόσωπο στή γῆ πού θά μποροῦσε νά τόν παρηγορήσει: Εἶχε σκοτώσει τή μητέρα του”.

Ἐμᾶς ὅμως ἡ Μητέρα, ἡ  Παναγία δέν σκοτώνεται καί ἅν εἶναι “ἐσφαγμένη” ἀπό τίς ἁμαρτίες μας /καί θέλει νά μᾶς ἀνοίξει τίς πύλες τοῦ παραδείσου κάθε στιγμή/ φτάνει νά τό ζητήσουμε καί νά τό θέλουμε κι ἐμεῖς.

«Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι, ἐν σοὶ Παρθένε ἄχραντε· παρθενεύει γὰρ τόκος, καὶ ζωὴν προμνηστεύεται θάνατος. Ἡ μετὰ τὸκον Παρθένος, καὶ μετὰ θάνατον ζῶσα, σῴζοις ἀεί, Θεοτόκε, τὴν κληρονομίαν σου».  Ἡ δική μας Μητέρα, ἡ Παναγία δέν σφάζεται, εἶναι μετά τόκον Παρθένος καί μετά θάνατον ζῶσα. Ἄν γυρίσουμε προς αὐτήν θά βροῦμε τήν ὁδό τῆς σωτηρίας. Καί εἰδικά ἄν στρέψουμε τό βλέμμα μας προς τήν ἁγία πού θά ἑορτάσουμε λίγες μέρες μετά/ τήν ΟΣΙΑ ΜΑΡΙΑ τήν ΑΙΓΥΠΤΙΑ θά δοῦμε ὅτι μᾶς μοιάζει λίγο περισσότερο /γιατί πέρασε μιά ζωή ἄσχημη καί ἄσωτη. Ἀλλά ὅμως κατόρθωσε μέ τή δύναμη τῆς μετάνοιας νά φτάσει νά μοιάζει μέ τήν Παναγία.

Ἀκοῦστε τί λέει τό στιχηρό τοῦ ἑσπερινοῦ τῆς Ὁσίας:

Σὲ μὲν διεκώλυε, τῆς τῶν σεπτῶν ἐποπτείας, μολυσμῶν τῶν πρότερον, τὸ ἐπισυρόμενον μιαντήριον, ἡ δὲ σὴ αἴσθησις, καὶ τῶν σοὶ θεόφρον, πεπραγμένων ἡ συνείδησις, τὴν πρὸς τὰ κρείττονα, σοὶ ἐπιστροφὴν ἐνειργάσατο· εἰκόνι γὰρ προσβλέψασα, τῆς εὐλογημένης Θεόπαιδος, πάντων καταγνοῦσα, πταισμάτων σου πανεύφημε τῶν πρίν, ἐν παρρησίᾳ τὸ τίμιον, Ξύλον προσεκύνησας.

Τήν ἐμπόδιζαν λέει οἱ προηγούμενες ἁμαρτίες της νά εἰσέλθει στό ναό καί νά προσκυνήσει τό Τίμιο ξύλο, ἀλλά ὅλα ἄλλαξαν καθώς κοίταξε τήν εἰκόνα τῆς ΘΕΟΤΟΚΟΥ καί σάν νά ἔγινε μέσα της ἕνας σεισμός συνειδητοποίησε τά πρότερα σφάλματά της, πῆρε δύναμη νά ρίξει πίσω της ὅλη τήν προηγούμενη ζωή της καί προχώρησε μέ παρρησία καί μέ συντριβή καί προσκύνησε τό Τίμιο Ξύλο. Καί στή συνέχεια μετέβη τόν Ἰορδάνη καί πῆγε σέ ἕναν ἄλλο τόπο ὅπου ἔζησε ἐν μετανοίᾳ. Ἔζησε ἐν ἁγνότητι καί σιωπῇ ἔχοντας μέσα στήν καρδιά της τό πρότυπο τῆς Παναγίας Θεοτόκου. Ἔφτασε νά γίνει ἐπίγειος ἄγγελος, αὐτή πού ἦταν καταγώγειο τῆς ἁμαρτίας.

Νομίζω, ἀδελφοί μου, ὅτι δέν ὑπάρχει τίποτε πιο ἐπίκαιρο για μᾶς αὐτή τή στιγμή.

Νά προσβλέπουμε στήν εἰκονα τῆς Παναγίας μας, προς τή στοργή καί τήν ἀγάπη της, νά τήν κρατήσουμε ἀπό τό χέρι, νά νιώθουμε σάν τήν ὁσία Μαρία, για νά παίρνουμε δύναμη καί νά προχωρήσουμε προς τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα, πρός τό Πάθος τοῦ Κυρίου μας προσκυνώντας μέσα στήν καρδιά μας τόν Τίμιο Σταυρό τοῦ Κυρίου μας καί μέ  “καθαραῖς ψυχαῖς” καί ἀρρυπώτοις χείλεσιν νά ἀξιωθοῦμε νά συσταυρωθοῦμε μέ τόν Κύριο καί νά συναναστηθοῦμε μαζί Του.

Εἶναι τόσα πολλά ὅσα μπορεῖ νά πεῖ κάποιος για τό τίμιο πρόσωπο τῆς Παναγίας μας πού τά λόγια φαντάζουν πολύ πενιχρά. Ἡ ἐκκλησία μας τήν τιμᾶ καί τήν τοποθετεῖ πάντα μπροστά μας σέ κάθε ἐκκλησιαστική περίοδο, γιατί ἐκείνη μέ μιά της λέξη στον ἀρχαγγελικό χαιρετισμό, μέ αὐτό τό «γένοιτο» πού εἶπε ἄλλαξε τόν κόσμο!

«Τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ» χαρακτηρίζεται ἡ Παναγία μας καί κάνει ἀκόμα καί τίς ἐπουράνιες δυνάμεις νά ἐκπλήσσονται. Δέν μποροῦμε μέ τό ἀνθρώπινο μυαλό μας νά κατανοήσουμε τήν ἀγάπη τῆς Παναγίας για τόν Υἱό της, ἀλλά καί για κάθε ἄνθρωπο ξεχωριστά. Θά τή συναντήσουμε ἀργότερα τή Μεγάλη Ἑβδομάδα τή στιγμή τῆς Σταυρώσεως νά πονάει μέ ἕνα σιωπηλό ἀλλά τεράστια βαθύ τρόπο, πού πάλι μᾶς εἶναι ἀκατανόητος. Θά τή συναντήσουμε καί στήν Ἀνάσταση ὅπου πλέον ἡ χαρά της εἶναι τεράστια για τό Θεάνθρωπο Υἱό της.

Ὁ Κύριος μᾶς προσέφερε τήν Παναγία ὡς τό πολυτιμότερο δῶρο στή ζωή μας τή στιγμή τῆς Σταυρώσεώς Του ὅταν εἶπε στον εὐαγγελιστή Ἰωάννη: «Ἰδού ἡ μήτηρ σου…». Ὁ Ἰωάννης ἐκείνη τή στιγμή ἐκπροσωπεῖ ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος πού θά συνδεθοῦν πλέον χριστολογικά-διά τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ-μέ τή ΘΕΟΤΟΚΟ.

Ἀπό τότε ἡ Παναγία εἶναι πάντα κοντά μας, παρηγοριά καί ἐνίσχυση σέ ὅσους τήν ἐπικαλοῦνται, δῶρο τεράστιο γιατί ὡς κατά φύσιν ἄνθρωπος γνωρίζει τήν ἀνθρώπινη φύση παρόλο πού ἡ ἴδια δέν ἁμάρτησε οὔτε κατά τόν λογισμό σύμφωνα μέ τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Κοντά μας σέ ὅλες τίς δύσκολες στιγμές τοῦ Ἔθνους ἀγκαλιάζει κάθε ἄνθρωπο, ὅλους τούς λαούς τῆς γῆς. Μπορεῖ νά ζεῖ στον οὐρανό, ἀλλά δέν λησμονεῖ κανένα ἐδῶ στή γῆ μας τήν τόσο δυσκολεμένη ἀπο τά λάθη καί τά πάθη μας.

Ἄς τῆς κρατᾶμε τό χέρι,

ἄς ζητοῦμε τή βοήθειά της

καί ποτέ δέν θά πάρουμε ἄρνηση

ποτέ δέν θά βγοῦμε ἀπό τήν καρδιά της,

γιατί εἶναι ΜΑΝΑ.

Καλή ὑπόλοιπη Τεσσαρακοστή καί εὐλογημένη ΑΓΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!

Εὐλογεῖτε!

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΕΩΣ
26 ΜΑΡΤΙΟΥ 2023 Δ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ