Ευαγγέλιο και Απόστολος 4 Ιουλίου 2024

¹⁰ εἰ γὰρ ἐχθροὶ ὄντες κατηλλάγημεν τῷ Θεῷ διὰ τοῦ θανάτου τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, πολλῷ μᾶλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα ἐν τῇ ζωῇ αὐτοῦ· ¹¹ οὐ μόνον δέ, ἀλλὰ καὶ καυχώμενοι ἐν τῷ Θεῷ διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι’ οὗ νῦν τὴν καταλλαγὴν ἐλάβομεν. ¹² Διὰ τοῦτο ὥσπερ δι’ ἑνὸς ἀνθρώπου ἡ ἁμαρτία εἰς τὸν κόσμον εἰσῆλθε καὶ διὰ τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος, καὶ οὕτως εἰς πάντας ἀνθρώπους ὁ θάνατος διῆλθεν, ἐφ’ ᾧ πάντες ἥμαρτον· ¹³ ἄχρι γὰρ νόμου ἁμαρτία ἦν ἐν κόσμῳ, ἁμαρτία δὲ οὐκ ἐλλογεῖται μὴ ὄντος νόμου· ¹⁴ ἀλλ’ ἐβασίλευσεν ὁ θάνατος ἀπὸ Ἀδὰμ μέχρι Μωϋσέως καὶ ἐπὶ τοὺς μὴ ἁμαρτήσαντας ἐπὶ τῷ ὁμοιώματι τῆς παραβάσεως Ἀδάμ, ὅς ἐστι τύπος τοῦ μέλλοντος. ¹⁵ Ἀλλ’ οὐχ ὡς τὸ παράπτωμα, οὕτω καὶ τὸ χάρισμα· εἰ γὰρ τῷ τοῦ ἑνὸς παραπτώματι οἱ πολλοὶ ἀπέθανον, πολλῷ μᾶλλον ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ δωρεὰ ἐν χάριτι τῇ τοῦ ἑνὸς ἀνθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τοὺς πολλοὺς ἐπερίσσευσε. ¹⁶ καὶ οὐχ ὡς δι’ ἑνὸς ἁμαρτήσαντος τὸ δώρημα· τὸ μὲν γὰρ κρίμα ἐξ ἑνὸς εἰς κατάκριμα, τὸ δὲ χάρισμα ἐκ πολλῶν παραπτωμάτων εἰς δικαίωμα.

¹⁰ Διότι, ἐάν, ὅταν ἤμεθα ἐχθροί, ἐσυμφιλιώθημεν πρὸς τὸν Θεὸν διὰ τοῦ θανάτου τοῦ Υἱοῦ του, πολὺ περισσότερον τώρα, ποὺ ἐσυμφιλιώθημεν, θὰ σωθῶμεν διὰ τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος δὲν ὑπάρχει πλέον ἀνάγκη νὰ ἀποθάνῃ, ἀλλὰ ζῇ ἔνδοξος εἰς τοὺς οὐρανοὺς ὡς μεσίτης ὑπὲρ ἡμῶν. ¹¹ Ὄχι δὲ μόνον θὰ σωθῶμεν, ἀλλὰ καὶ καυχώμεθα διὰ τὰς εὐεργεσίας τοῦ Θεοῦ· καυχώμεθα δὲ διὰ μέσου τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, διὰ τοῦ ὁποίου τώρα ἐλάβομεν τὴν συμφιλίωσιν μετὰ τοῦ Θεοῦ. ¹² Ναί· ἐσυμφιλιώθημεν ὅλοι μὲ τὸν Θεὸν διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἔγινε λοιπὸν διὰ τὴν ἀποκατάστασιν τοῦ ἀνθρώπου κάτι ἀνάλογον πρὸς ἐκεῖνο, ποὺ ἔγινεν εἰς τὴν πτῶσιν του. Καθὼς δηλαδὴ δι’ ἑνὸς ἀνθρώπου, τοῦ Ἀδάμ, ἐμβῆκεν εἰς ὅλον τὸ ἀνθρώπινον γένος ἡ ἁμαρτία καὶ διὰ μέσου τῆς ἁμαρτίας ἐμβῆκεν ὁ θάνατος, καὶ ἔτσι ὁ θάνατος διεδόθη εἰς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, διότι ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἀδὰμ ὅλοι οἱ ἀπόγονοί του ἡμάρτησαν, ἔτσι καὶ διὰ τοῦ ἑνὸς Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ δικαίωσις μετεδόθη εἰς ὁλόκληρον τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων. ¹³ Εἶναι δὲ φανερόν, ὅτι αἱ συνέπειαι τῆς παραβάσεως τοῦ ἑνὸς ἀνθρώπου ἑξαπλώθησαν εἰς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Διότι μέχρι τῆς ἐποχῆς ποὺ ἐδόθη ὁ γραπτὸς νόμος, ὑπῆρχεν εἰς τὸν κόσμον ἡ ἁμαρτία, ἀφοῦ ὑπῆρχεν ἡ συνέπεια αὐτῆς, ὁ θάνατος δηλαδή. Ἡ ἁμαρτία ὅμως δὲν λογαριάζεται καὶ δὲν καταλογίζεται ὡς ἐνοχή, ὅταν δὲν ὑπάρχῃ νόμος, διὰ τῆς παραβάσεως τοῦ ὁποίου συντελεῖται ἡ ἁμαρτία.

¹⁴ Ἀλλ’ ὅμως, μολονότι δὲν ὑπῆρχε νόμος, ἐν τούτοις κατεξουσίασεν ὁ θάνατος ἀπὸ τοῦ Ἀδὰμ μέχρι τοῦ Μωϋσέως καὶ τοὺς ἀπογόνους τοῦ Ἀδάμ, ποὺ δὲν ἡμάρτησαν διὰ παραβάσεως ρητῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ παρομοίως πρὸς τὸν Ἀδάμ, ὁ ὁποῖος εἶναι τύπος τοῦ μέλλοντος νέου Ἀδάμ, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. ¹⁵ Ἀλλὰ δὲν ἔβλαψε τόσον πολὺ ἡ παράβασις τοῦ Ἀδάμ, ὅσον μᾶς ὠφέλησε καὶ μᾶς εὐηργέτησεν ἡ χάρις, ποὺ μᾶς ἔφερεν ὁ Χριστός. Διότι, ἐὰν διὰ τοῦ παραπτώματος τοῦ ἑνός, ἤτοι τοῦ Ἀδάμ, ἀπέθανον οἱ πολλοί, ἤτοι ἡ ἐξ αὐτοῦ καταγομένη ἀνθρωπότης, ἀσυγκρίτως περισσότερον ἡ χάρις, ἡ ὁποία μᾶς δίδεται ἀπὸ τὸν Θεόν, καὶ ἡ δωρεά, ποὺ μᾶς ἐξησφάλισε μὲ τὴν χάριν ὁ ἕνας ἄνθρωπος, Ἰησοῦς Χριστός, ἐδόθη μὲ τὸ παραπάνω καὶ ἐπερίσσευσεν εἰς τοὺς πολλούς. ¹⁶ Καὶ δὲν ἔγινε διὰ τὸ δώρημα, ὅπως ἔγινε μὲ τὸν ἕνα ποὺ ἡμάρτησε. Διότι ἡ μὲν καταδικαστικὴ ἀπόφασις, μὲ τὴν ὁποίαν κατεκρίθη ἡ παράβασις τοῦ Ἀδάμ, ἔγινε δι’ ἐν ἁμάρτημα καὶ μίαν παράβασιν καταδίκη ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἡ χαριστικὴ ὅμως ἀπόφασις καὶ πρᾶξις τοῦ Θεοῦ συνεχώρησε πολλά, ἀναρίθμητα παραπτώματα, τὰ παραπτώματα ὅλου τοῦ ἀνθρώπινου γένους καὶ ἔγινεν ἔτσι ἀπόφασις, μὲ τὴν ὁποίαν ἐδικαιώθησαν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι.