ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΘΗΜΕΡΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΚΟΡΙΝΘΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ
Νικολάου Δ. Καλογιάννη, ΜΑ Θεολογίας
Υπευθύνου Βιβλιοπωλείου Αθηνών της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος
«Ἐμοὶ δὲ λίαν ἐτιμήθησαν οἱ φίλοι σου, ὁ Θεός, λίαν ἐκραταιώθησαν αἱ ἀρχαὶ αὐτῶν·»[1]
Αν η σιωπή είναι η γλώσσα του Θεού, αυτή θα έπρεπε να ερμηνεύει κάθε μεγάλη ανθρώπινη στιγμή, τη χαρά της εισόδου και τη λύπη που συνοδεύει την αναχώρηση. Ο χρόνος που μοιάζει κυρίαρχος, υποτάσσει τα πάντα στη φθορά, η χαρά και η λύπη απόλυτα δεμένες μεταξύ τους μοιάζουν φευγαλέες αστραπές μέσα στη ροή του.
Όμως στη ζωή της Εκκλησίας υπάρχει μια αδιάκοπη συνέχεια που καταργεί το χρόνο καθιστώντας τον χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, που απλά σηματοδοτεί μιαν αλλαγή του τρόπου ύπαρξης, με το φως της Αναστάσεως τελικά να κυριαρχεί και να καταυγάζει τα πάντα. Και οι εγγύτεροι άνθρωποί μας, εκείνοι που μας δένουν μαζί τους δεσμοί αίματος ή πνεύματος, αυτές οι σημαντικές αντηρίδες της ζωής του καθενός, απλά μετατίθενται και λειτουργούν ενωτικά, εξοικειώνοντάς μας ακόμη περισσότερο με το επέκεινα.
Αυτή την αναστάσιμη βεβαιότητα της Εκκλησίας, που προκύπτει τόσο από την προσευχή, την αδιάκοπη δηλαδή αναφορά μας στο πρόσωπο του Χριστού, όσο και από τη λειτουργική ζωή που μεταγγίζει στο παρόν την εμπειρία του Παραδείσου, φύλαγε βαθιά στην καρδιά του και την προσέφερε άφθονη σε όλη τη διάρκεια της ιερατικής του πορείας ο μακαριστός ήδη μητροπολίτης Κορινθίας Διονύσιος.
Πρόσωπο ολοκληρωτικά αφιερωμένο στην Εκκλησία του Θεού από τα παιδικά του χρόνια και “πειρασθείς” αδιάκοπα από τις περιστάσεις του βίου, κατέλειπε μαρτυρία σταυρική για όσους βρέθηκαν δίπλα του ως συνεργάτες. Ο άκρατος “ζήλος” του για την πρόοδο των εκκλησιαστικών υποθέσεων σε κάθε επίπεδο, κυριολεκτικά “κατέφαγε” κάθε ικμάδα του. Δεν τον είδαμε ποτέ, ακόμη και στις πιό χαρούμενες ανθρώπινες στιγμές του να μένει αμέριμνος∙ πίσω από το χαμόγελο υπήρχε πάντα προβληματισμός και περίσκεψη, γιατί αυτό ήταν το δικό του μονοπάτι. Αντηχούν ακόμη σε όσους βρέθηκαν δίπλα του οι κατηγορηματικές παρατηρήσεις, πως δεν έπρεπε κανείς να ανέχεται, να οπισθοδρομεί, να μειώνεται ή να περιθωριοποιείται η παρουσία της Εκκλησίας.
Αυτό το όραμα διαχειριζόταν μέσα από τα μοναδικά χαρίσματα που τον εφοδίασε ο Θεός και τα κατέθεσε στην Εκκλησία. Άριστος και υποδειγματικός λειτουργός, πράος και συνετός εξομολόγος, ανεπανάληπτος ιεροκήρυκας, διοικητής με στρατηγική σκέψη και προοπτική για το μέλλον της Εκκλησίας.
Η απρόσμενη μετάκλησή του “κρίμασιν οἷς οἶδε Κύριος“, αφήνει ένα μεγάλο και δυσαναπλήρωτο κενό στην τοπική εκκλησία της Κορίνθου που καρπώθηκε την εργώδη προσπάθειά του, αλλά και στην Ιεραρχία, αφού γνώριζε να συνθέτει απόψεις, να προτείνει λύσεις, να συντηρεί και να δημιουργεί ισορροπίες.
Υπήρξε διδακτικότατος στα δεινά και όχι στα φαιδρά του βίου, αφήνοντας υπόδειγμα ολοκληρωτικής αφοσίωσης και πειθαρχίας στην Εκκλησία, κάτι που επισφραγίσθηκε με την καρτερικότητα και την υπομονή στην εξουθενωτική ασθένειά του.
Ο πεφιλημένος Κορίνθου κυρός Διονύσιος, τελείωσε το μαθηματικό χρόνο και ζει το θεολογικό καιρό για τον οποίο προετοιμάσθηκε. Η μνήμη του θα μείνει ολοζώντανη και λαμπερή μέσα στις ψυχές όσων ευεργετηθήκαμε από την παρουσία του, υπενθυμίζοντάς μας εκείνο που τόνιζε και εφάρμοζε πάντα, ότι: «πάνω από όλα είναι η σχέση μας με το Θεό και την Εκκλησία Του».
Ας είναι στο ανέσπερο φως του Χριστού και μεταξύ των αγίων η ανάπαυσή του!
[1] Ψαλμ. 138. «Για μένα Θεέ μου είναι πολύ τιμημένοι οι φίλοι σου, πάρα πολύ ισχυροποιήθηκαν οι αρχές τους».
ΠΗΓΗ: Φανάριον