Όσιος Κύριλλος της Λευκής Λίμνης – Ο Φωτισμένος Ασκητής της Ρωσίας († 9 Ιουνίου 1427)
Ο Όσιος πατήρ ημών Κύριλλος γεννήθηκε το 1337 στη Μόσχα, από ευγενείς και θεοφοβούμενους γονείς. Κατά το Βάπτισμα έλαβε το όνομα Κοσμάς. Έμεινε ορφανός από μικρή ηλικία και τη φροντίδα του ανέλαβε ο συγγενής του Τιμόθεος Βελιαμίνωφ, εξέχων αξιωματούχος στην αυλή του Μεγάλου Ηγεμόνα Δημητρίου. Ο Κοσμάς, αν και απολάμβανε εξουσία και προνόμια, ζούσε με βαθιά μελαγχολία, διότι είχε γεννηθεί στην ψυχή του η θεία επιθυμία για τον μοναχικό βίο. Μοναστήρια αρνούνταν να τον δεχθούν λόγω του φόβου απέναντι στον ισχυρό Τιμόθεο, γι’ αυτό και προσευχόταν με θέρμη στον Θεό για λύτρωση από τα δεσμά του κόσμου.
Η κλήση στον μοναχισμό και η ένταξη στη Μονή Σιμονώφ
Όταν έμαθε πως στη Μόσχα είχε έρθει ο ενάρετος Στέφανος, ηγούμενος της Μονής Μάχριστσκ, έσπευσε να τον συναντήσει. Με δάκρυα του αποκάλυψε τον ιερό του πόθο. Ο Στέφανος τον έντυσε με το μοναχικό ένδυμα και τον ονόμασε Κύριλλο. Παρά την αρχική οργή του Τιμόθεου, ο τελευταίος μεταμελήθηκε και έδωσε την ευλογία του. Ο Κύριλλος μοίρασε τα υπάρχοντά του στους φτωχούς και εκάρη μοναχός στη Μονή Σιμονώφ από τον Θεόδωρο, ανιψιό του Αγίου Σεργίου του Ραντονέζ.
Υπό την πνευματική καθοδήγηση του Μιχαήλ, μετέπειτα επισκόπου Σμολένσκ, αφοσιώθηκε στην αυστηρή άσκηση, τη νηστεία, την προσευχή και την υπακοή. Ζήτησε να τρώει κάθε δύο ή τρεις ημέρες, αλλά έλαβε εντολή να τρώει καθημερινά χωρίς να χορταίνει. Ανέλαβε ταπεινές διακονίες, όπως του αρτοποιού και του μάγειρα, και αφιέρωνε τις νύχτες του στην αδιάλειπτη προσευχή.
Ταπείνωση, διακονία και μοναχική άσκηση
Για να αποφύγει τον ανθρώπινο έπαινο, προσποιήθηκε τον σαλό, γελώντας και φερόμενος αφελώς. Έπειτα από έξι μήνες αυστηρής νηστείας, επιθυμούσε να αφιερωθεί αποκλειστικά στην προσευχή. Αφού προσευχήθηκε στην Παναγία, έλαβε την ευλογία του ηγουμένου να ασχοληθεί με την αντιγραφή χειρογράφων. Όμως, διαπίστωσε ότι η προσευχή του είχε χάσει τη θέρμη της, και με ευγνωμοσύνη επέστρεψε στο μαγειρείο, όπου υπηρέτησε για εννέα ακόμα έτη.
Ηγουμενία και αποχώρηση στη Λευκή Λίμνη
Μετά τη χειροτονία του σε πρεσβύτερο, διακόνησε με αφοσίωση. Όταν ο ηγούμενος Θεόδωρος έγινε επίσκοπος Ροστώφ το 1390, ο Κύριλλος εξελέγη ηγούμενος της Μονής Σιμονώφ. Παρέμεινε ταπεινός και ασκητικός, μα όταν διέκρινε ότι απειλείται η ησυχία του, παραιτήθηκε και αποσύρθηκε. Μια νύχτα, προσευχόμενος, άκουσε θεία φωνή που τον καλούσε να πάει στη Λευκή Λίμνη.
Μαζί με τον Άγιο Θεράποντα αναχώρησε προς εκείνη την κατεύθυνση. Σε ερημικό δάσος, εγκαταστάθηκαν σε λόφο όπου φύτεψαν σταυρό. Σύντομα προσήλθαν και άλλοι μοναχοί, σχηματίζοντας κοινόβιο. Με την προστασία της Παναγίας και τη βοήθεια ευσεβών λαϊκών, ιδρύθηκε μοναστήρι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου.
Το κοινοβιακό Τυπικό και η πνευματική παρακαταθήκη
Ο Όσιος θέσπισε αυστηρό Τυπικό, δίνοντας έμφαση στην ακτημοσύνη, την ησυχία και την απόλυτη κοινή ζωή. Οι μοναχοί δεν επιτρεπόταν να κατέχουν τίποτα ιδιωτικό ούτε να αποσπώνται με συζητήσεις κατά την προσευχή. Η φήμη του Οσίου εξαπλώθηκε μέχρι τους ηγεμόνες της Ρωσίας, στους οποίους προσέφερε πνευματική καθοδήγηση.
Διέθετε χαρίσματα διορατικότητας, θεραπείας και εξουσίας κατά των δαιμόνων. Ανέστησε νεκρό για να κοινωνήσει, θεράπευσε ασθενείς, και ευλόγησε την αποθήκη της μονής ώστε να μη λιγοστεύει το αλεύρι σε εποχές λιμού.
Η κοίμηση και η αγιοσύνη του
Σε ηλικία 90 ετών, λίγο πριν την κοίμησή του, συγκέντρωσε τους 53 μαθητές του. Τους παρότρυνε να παραμείνουν πιστοί στο Τυπικό και στην αγάπη μεταξύ τους. Όρισε ως διάδοχό του τον Ιννοκέντιο. Εκοιμήθη εν ειρήνη στις 9 Ιουνίου 1427. Το λείψανό του ανέδυε ευωδία και επετέλεσε πλήθος θαυμάτων. Η μονή του έγινε πνευματικό κέντρο του ρωσικού Βορρά, ενώ οι μαθητές του διέδωσαν το κοινοβιακό του πρότυπο σε όλη τη Ρωσία.
©orthodoxia.online