Ορθόδοξος συναξαριστής Δευτέρα 7 Απριλίου 2025. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τον Άγιο Τύχωνα Πατριάρχη Μόσχας, έναν άγιο ποιμένα που στάθηκε όρθιος στους διωγμούς και μαρτύρησε για την πίστη.
Στην καρδιά της Ρωσίας, μέσα στον χειμώνα του Ιανουαρίου του 1865, γεννιέται στην πόλη Τοροπιέτς της επαρχίας Πσκωβ ένα παιδί προορισμένο να γίνει φάρος πίστεως και υπομονής σε έναν κόσμο που σκοτείνιαζε. Ο Βασίλειος Ιβάνοβιτς Μπελλάβιν, όπως ήταν το κοσμικό του όνομα, από την παιδική του ηλικία δείχνει μια ασυνήθιστη κλίση προς τον Θεό και την Εκκλησία.
Σε ηλικία μόλις δεκατριών ετών εισέρχεται στο εκκλησιαστικό σεμινάριο του Πσκωβ, και έξι χρόνια αργότερα, πειθαρχημένος, μελετηρός και ταπεινός, εγγράφεται στην θεολογική ακαδημία της Αγίας Πετρουπόλεως. Εκεί, μελετά βαθειά τα θεία γράμματα και ετοιμάζεται για έναν δρόμο δύσκολο, αλλά ευλογημένο.
Σε ηλικία είκοσι έξι ετών εγκαταλείπει τον κόσμο και ενδύεται το μοναχικό σχήμα. Η κουρά του γίνεται στο παρεκκλήσι της εκκλησιαστικής σχολής του Πσκωβ, εκεί όπου ήδη διδάσκει ως καθηγητής. Λαμβάνει το όνομα Τύχων, προς τιμήν του οσίου Τύχωνος του Ζαντόσκ, ενός άλλου φωτεινού στύλου της ρωσικής Ορθοδοξίας.
Η ιερατική και ποιμαντική του πορεία ήταν ραγδαία και θεοφώτιστη. Το 1898 εκλέγεται Επίσκοπος της Μητροπόλεως Χομσκ, και λίγο αργότερα αποστέλλεται στην άκρη του κόσμου, στις Αλεούτιες Νήσους και την Αλάσκα, ως Επίσκοπος των νέων κοινοτήτων της Διασποράς. Δεν διστάζει να διασχίζει τα παγωμένα νερά και τις δυσπρόσιτες περιοχές για να φέρει το μήνυμα του Χριστού στους απομονωμένους πιστούς.
Το 1905 προάγεται σε Αρχιεπίσκοπο Ιεροσλάβ, και αργότερα, το 1917, εν μέσω της θύελλας του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της μπολσεβικικής επανάστασης, η Θεία Πρόνοια τον καθιστά Πατριάρχη Μόσχας, τον πρώτο μετά από αιώνες κατάργησης του Πατριαρχείου.
Η εκλογή του γίνεται με προσευχή και δέος, ενώπιον της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας του Βλαντιμίρ. Ο κλήρος πέφτει στον Τύχωνα, μέσω του ερημίτη Γέροντα Αλεξίου — σαν να μιλούσε η ίδια η Θεία Χάρις.
Κι ενώ ο λαός αναθαρρεί από την παρουσία ενός άγιου ποιμένα, το σκοτάδι πυκνώνει. Η νέα εξουσία σπέρνει διωγμούς και τρόμο. Ο Άγιος Τύχων υψώνει φωνή προφητική: επιτιμά το άθεο καθεστώς, υπερασπίζεται την Εκκλησία, καλεί τους πιστούς σε πίστη, σταθερότητα και μετάνοια.
Δεν αργούν να έρθουν τα παθήματα. Φυλακίζεται το 1922, καταδικάζεται σε θάνατο — μια ποινή που δεν εκτελείται, μα τον αφήνει μισοελεύθερο, μισοαιχμάλωτο στο μοναστήρι Ντονσκόι. Εκεί, σαν άλλος άγιος Μάξιμος Ομολογητής, περνά τα τελευταία του χρόνια προσευχόμενος, πάσχοντας και ελπίζοντας.
Το 1925, νιώθει το τέλος να πλησιάζει. Σηκώνει το χέρι του, σχηματίζει με κόπο το σημείο του Τιμίου Σταυρού, και με την τελευταία πνοή του ψιθυρίζει: «Δόξα Σοι, Κύριε.» Η αγία του ψυχή πετά προς τα ουράνια, αφήνοντας πίσω έναν λαό που θρηνεί, αλλά και ευγνωμονεί.
Ο Άγιος Τύχων αναδείχθηκε όχι μόνο ένας φωτεινός Πατριάρχης, αλλά ένας μάρτυρας της εποχής του, ένας στύλος της Ορθοδόξου πίστεως, που υπερασπίστηκε την Εκκλησία του Χριστού με το αίμα της καρδιάς του. Η μνήμη του τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία ως υπόδειγμα θυσιαστικής αγάπης και θεοφιλούς ποιμαντορίας.
©orthodoxia.online