Ένας γέροντας είπε: «Τα πάθη που έχουμε παρά φύση οι άνθρωποι, οι ειδωλολάτρες τα θεοποίησαν και τα προσκυνούσαν, ενώ όσους δεν ήθελαν να τα προσκυνούν τους βασάνιζαν και τους σκότωναν και, χωρίς να θέλουν, τους έκαναν μάρτυρες. Και εμείς λοιπόν, αν υποκύπτουμε στα πάθη, δεν διαφέρουμε σε τίποτε από τους ειδωλολάτρες.
Εκείνος, για παράδειγμα, που νικιέται και υποδουλώνεται από την οργή και τον θυμό και δεν κόβει από τον εαυτό του τη μανία αυτού του πάθους, αρνείται τον Ιησού, κάνει θεό του τον Άρη και προσκυνά το είδωλο της οργής όπως και οι ειδωλολάτρες.
Επίσης και ο φιλάργυρος, ο οποίος δεν σπλαχνίζεται τον αδελφό του και δεν συμπονεί τον συνάνθρωπό του, είναι ειδωλολάτρης που σέβεται το είδωλο του Ερμή και λατρεύει το δημιούργημα και όχι τον Δημιουργό (πρβ. Ρωμ. 1, 25. 19).
Το ίδιο ισχύει και με τα άλλα πάθη· γιατί από ό,τι έχει νικηθεί ο καθένας, σε αυτό και υποδουλώθηκε (Β΄ Πέτρ. 2, 19), όπως λέει ο απόστολος, ο οποίος μάλιστα τη φιλαργυρία την ονόμασε δεύτερη ειδωλολατρία (Κολ. 3, 5).
Όποιος όμως νίκησε αυτά τα πάθη και τα έδιωξε από επάνω του, ή τουλάχιστον συγκρατεί τον εαυτό του από αυτά, αυτός ποδοπάτησε τα είδωλα και αρνήθηκε τη λατρεία των δαιμόνων και έγινε μάρτυρας αναίμακτος, δίνοντας την καλή ομολογία».
Από το Γεροντικό