Η απληστία το πάθος χτυπάει, δυστυχώς, όλους τους ανθρώπους, μικρής ή μεγάλης ανθρώπινης δύναμης και εξουσίας, και δεν είναι μόνο αδυσώπητο, αλλά και αθεράπευτο πάθος, γιατί δεν υπάρχει φάρμακο, ούτε πρόκειται ποτέ να βρεθεί
Στην αλλοπρόσαλλη και αντιφατική εποχή μας η προγονική μας απόσταση από τον Θεό έχει μετεξελιχθεί σε πλήρη σχεδόν άρνηση και περιφρόνηση του Θεού, αφού ο σύγχρονος άνθρωπος χειραγωγείται και σφυροκοπείται αλύπητα από ηδονιστικές προτιμήσεις και απολαύσεις, που καταλήγουν στην απορρύθμιση των υπαρξιακών στοιχείων της ψυχής του, και στην ολοκληρωτική αιχμαλωσία και καθυπόταξή του στην τυραννία των παθών, με κορυφαίο πάθος την Απληστία, την ακόρεστη δηλαδή πλεονεξία και την διαρκή ψυχοφθόρα επιθυμία να έχει κανείς τα πάντα και για πάντα, και πάνω από αυτά που έχει, και αυτά που του χρειάζονται.
Και ενώ ο Θεός είναι δίπλα του και απλώνει το χέρι Του, για να τον βοηθήσει να βγει από τον βούρκο της αμαρτίας, ο άπληστος άνθρωπος επιμένει εγωιστικά να περιφρονεί τον Θεό και να γίνεται άσπονδος εχθρός Του.
Μοιάζει, έτσι, με τον άφρονα πλούσιο, που είχε χωράφια πολλά με πλούσιους καρπούς, και αντί να δοξολογεί τον Θεό, έπεσε σε μεγάλη αγωνία και μέριμνα, γιατί δεν ήξερε πού να συγκεντρώσει και να αποθηκεύσει τους καρπούς των χωραφιών του. Μετά από μεγάλη περισυλλογή και σκέψη, φώναξε: Το βρήκα! Θα γκρεμίσω τις αποθήκες που έχω, και θα φτιάξω μεγαλύτερες, και σ’ αυτές θα συγκεντρώσω τα γεννήματά μου και θα πω στην ψυχή μου: Ψυχή μου, τώρα έχεις αγαθά για χρόνια πολλά! Απόλαυσε, λοιπόν, την ζωή σου, αναπαύσου τώρα, φάε, πιες και ευφραίνου. Και αφού τα ετοίμασε όλα, και πριν προλάβει να απολαύσει κάτι από όλα αυτά, ο Θεός του είπε: Ανόητε άνθρωπε, για την κακία και την απερισκεψία σου αυτήν, που έκανες, αυτήν τη νύκτα θα πάρουν από σένα, χωρίς να το καταλάβεις, την ψυχή σου. Τι θα τα κάνεις, τώρα, όλα αυτά που ετοίμασες;
Αυτά, δυστυχώς παθαίνουν, και αυτό το τέλος έχουν εκείνοι οι άπληστοι, μικροί ή μεγάλοι, που εγωιστικά θησαυρίζουν για τον εαυτό τους, και δεν προσπαθούν να αποκτήσουν πλούτη καλών έργων με τα οποία ευχαριστείται ο Θεός.
Οι κακόπιστοι αυτοί και άπληστοι άνθρωποι δεν θέλουν να γνωρίζουν τον Θεό, γιατί αρέσκονται να θεοποιούν τον εαυτό τους, το σώμα τους και τις ορέξεις τους, και η καρδιά τους είναι δοσμένη στα υλικά αγαθά και στα είδωλα, φυλαγμένα σε χώρους ευάλωτους και προσιτούς στους κλέπτες, σε θησαυροφυλάκια, που παλιώνουν και χάνονται.
Ο ουρανός είναι ξένος τόπος γι’ αυτούς, και πορεύονται στη γη με μοναδικό σύνθημα το “Φάγομεν, πίομεν, αύριο γαρ αποθνήσκομεν”, και μέχρι να φύγουν από τη ζωή δεν μοιράζουν το περίσσευμά τους για να καλύψουν το υστέρημα των φτωχών, όπως θα έπρεπε να κάνουν, αλλά αυξάνουν διαρκώς την ακόρεστη απληστία τους με πράξεις και έργα αδικίας και κακίας.
Αυτό της Απληστίας το πάθος χτυπάει, δυστυχώς, όλους τους ανθρώπους, μικρής ή μεγάλης ανθρώπινης δύναμης και εξουσίας, και δεν είναι μόνο αδυσώπητο, αλλά και αθεράπευτο πάθος, γιατί δεν υπάρχει φάρμακο, ούτε πρόκειται ποτέ να βρεθεί, όταν ο άνθρωπος εγωιστικά επιμένει να αρνείται να χτυπήσει, μετανοημένος και ταπεινωμένος, την θύρα του Θεού, για να ζητήσει και να λάβει αυτό το φάρμακο της θεραπείας και σωτηρίας του, που μόνον ο Θεός το έχει και το χαρίζει σ’ αυτούς που αξίζουν να το δεχθούν.
Υπάρχουν, ωστόσο, παραδείγματα προς αποφυγήν βεβαίως, αδυσώπητης και ακραίας Απληστίας και κακίας, όταν αυτή η Απληστία συμβαίνει να συνδέεται με Ηγέτες, κυβερνήτες, με πολιτικούς, προϊσταμένους και παράγοντες, που ασκούν κάθε είδους εξουσία και επηρεάζουν τη ζωή ανθρώπων και λαών, όπως βλέπουμε, δυστυχώς, να γίνεται με τους ασίγαστους φοβερούς πολέμους, με απερίγραπτες συμφορές και καταστροφές και απώλειες ζωής χιλιάδων αθώων ανθρώπων, σε χώρες, μάλιστα, και τόπους που πέρασε, δίδαξε και άφησε τα αιώνια ίχνη Του ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, ο Θεός της Αγάπης και της Ειρήνης.
Ας μάθουν, επιτέλους, οι όποιοι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί αυτών των συμφορών, ότι τα αθώα θύματά τους δεν θα χαθούν ποτέ, γιατί ανεβαίνουν στους ουρανούς και θα ζουν αιώνια μέσα στη δόξα και το Φως του Θεού.
Οι άπληστοι, όμως, θύτες των αθώων ψυχών είναι αυτοί που για πάντα θα χάνονται, γιατί, από άφρονη ικανοποίηση ιδιωτικών συμφερόντων τους και ανίερων και ακόρεστων παθών τους, από μόνοι τους επέλεξαν να κατεβαίνουν στα σκοτεινά βάθη αφιλόξενης γης και να χάνονται.
Όλοι αυτοί, είναι από αυτούς που ξεχνούν, ότι “Του Κυρίου είναι η Βασιλεία και Αυτός δεσπόζει των εθνών. Σ’ Αυτόν ανήκει δικαιωματικά και απόλυτα να κυριαρχεί πάνω σ’ ό,τι υπάρχει στους ουρανούς και τη γη, γιατί Αυτός είναι ο Δημιουργός του Κόσμου, ο Αιώνιος και Αληθινός Βασιλεύς της Δόξης.”
Γι’ αυτό και η ψυχή και ολόκληρη η ύπαρξή μας πρέπει να ζει και να υπάρχει, όχι για να συγκρούεται με τον Θεό, αλλά για να Τον υπακούει και να Τον δοξολογεί και να Του λέει: Προς Εσένα, Κύριε, που είσαι ο Θεός μου, ανυψώνω το νου και την καρδιά μου και Σε παρακαλώ να μου γνωρίσεις τους δρόμους των εντολών Σου και της Αλήθειας Σου και να με διδάξεις με τον δικό Σου φωτισμό και τη δική Σου παιδαγωγία, τους δρόμους της θεάρεστης ζωής. Οδήγησέ με στο να γνωρίσω και να δεχθώ την Αλήθεια Σου. Δίδαξέ με να κατανοώ βαθιά και να παραδέχομαι ακλόνητα ότι Συ είσαι ο Θεός μου και ο Σωτήρας μου. Αμήν.
Πειραιάς, 18/11/2024
Αναστάσιος Γ. Λέκκας
Συν. δικηγόρος