Σήμερα ὁ θάνατος ἔχει γίνει γιά μᾶς κάτι ἄλλο· εἶναι κοίμηση. Κοιμόμαστε ἐδῶ στή γῆ σωματικά ὡς πρός τίς μέριμνες αὐτοῦ τοῦ κόσμου καί στό σῶμα μας ἐπέρχεται ἡ γαλήνη.
Κεῖται τώρα αὐτό ὡς μιά εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ πού ἔκειτο στόν τάφο ἐκεῖνο τό μυστηριῶδες, εὐλογημένο Σάββατο, ὅταν ὁ Κύριος «κατέπαυσεν ἀπό πάντων τῶν ἔργων Αὐτοῦ», ἀπό τό ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπινου γένους, ἀπό τόν κόπο τοῦ πόνου Του, ἀπό τόν Σταυρό Του, τή Σταύρωση.
῞Οποιος πεθαίνει τώρα, κοιμᾶται ἐν Χριστῷ, κοιμᾶται μέχρι τήν ἡμέρα πού τό σῶμα του θά ἀναστηθεῖ μέ τήν τελική σάλπιγγα, τήν ἡμέρα τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν.
«Μακάριοι οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθνήσκοντες», ὅπως λέει ὁ ἅγιος ᾿Ιωάννης ὁ Θεολόγος στήν ᾿Αποκάλυψη.
Νά γιατί γιά τόν Χριστιανό ὁ θάνατος δέν εἶναι κάτι τρομερό. Νά γιατί κάποιος πού ἀγαποῦσα πολύ μπόρεσε νά μοῦ πεῖ: «Νά περιμένεις τόν θάνατό σου ὅπως ὁ νεαρός γαμπρός περιμένει τή νύφη».
Μέ τό ἴδιο δέος, μέ τήν ἴδια ψυχική ἀγαλλίαση μποροῦμε νά ποῦμε στόν θάνατο:
῎Ελα, ἄνοιξε γιά μένα τίς πύλες τῆς αἰώνιας ζωῆς, ἔτσι ὥστε ἡ ἐπαναστατημένη σάρκα μου νά μπορέσει νά βρεῖ τήν εἰρήνη καί ἡ ψυχή μου νά ἀνεβεῖ στήν αἰώνια κατοικία τοῦ Θεοῦ».
Γι’ αὐτό ἔγκυρα καί δικαιολογημένα μποροῦμε νά διακηρύξουμε «οὐδείς νεκρός ἐν τῷ μνήματι».
Διότι ὁ θάνατος ἔπαψε νά εἶναι φυλακή, τόπος ὁριστικῆς καί φοβερῆς αἰχμαλωσίας. ῎
Εγινε ὁ τόπος ὅπου τό σῶμα ἀκουμπᾶ περιμένοντας τήν ἀνάσταση, ἐνῶ ἡ ψυχή προάγεται, στόν βαθμό πού μπορεῖ, στήν αἰώνια ζωή.
Fr. ΑΝΤΗΟΝΥ ΒLΟΟΜ