Την περίοδο του πολέµου (1944), ο Κύριός µας, του οποίου οι βουλές είναι άγνωστες και τα µυστήρια ανεξερεύνητα, επέτρεψε στον Γέροντα και µια άλλη δοκιµασία. Κάποιος τραυµατισµένος Γερµανός, κατάφυγε σ’ αυτόν για να του θεραπεύσει ένα τραύµα.
Ο π. Ιερώνυµος στην αρχή αρνήτω να τον βοηθήσει, διότι υπήρχε απαγόρευση. Τελικά, τον βοήθησε και τον έκανε καλά, ζητώντας µόνο να µην τον µαρτυρήσει. Αντί του µάνα όµως στον Κύριο µας έδωσαν χολή, και αντί ευχαριστίας στην ευεργεσία, ο Γερµανός άφησε µια χειροβοµβίδα στο Ησυχαστήριο. Αποτέλεσµα ήταν να σκάσει η χειροβοµβίδα, να τον τραυµατίσει σοβαρά…
…Τον μετέφερον εις τον Πειραιά, εις το Ζάνειον Νοσοκομείον. Οι πόνοι του, καθ΄ όλην την διάρκειαν της διαδρομής, δεν δύνανται να περιγραφούν, αλλ΄ο αείμνηστος γέροντας ουδ΄επί στιγμήν έχασε την ψυχραιμίαν του. Καθ΄ολην την διάρκειαν της μεταφοράς του είχεν εστραμμένην την διάνοιαν του προς τον Κύριον, τα δε χείλη του εψιθυριζον την ευχήν Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με.
Οι ιατροί εις το νοσοκομείον απεφάνθησαν δια την ακοήν του ότι δεν θα επανέλθη . Τρεις ιατροί του είπαν:” πάτερ, μέχρι του τάφου σου δεν θα ξανακούσης, έσπασαν τα τύμπανα!”. Διά δε την χείρα του, έπρεπε να την κόψουν (την αριστεράν), διότι είχε πολλά τραύματα και υπήρχε κίνδυνος να μολυνθεί όλον του το σώμα. Είπαν δε εις τον γέροντα, ότι μετά δύο μήνας περίπου θα συνήθη να εξέλθη του Νοσοκομείου.
Δι’ όλα όσα ήκουσεν έδειξεν υπομονήν και έκφρασιν ανθρώπου, ο οποίος όχι μόνον αδιαμαρτυρητως, αλλά και μετ’ ευχαριστήσεως και προθυμίας υπετάσσετο εις το θέλημα του Θεού ή εις οιανδήποτε παραχώρησιν “. Όταν όμως ήκουσεν ότι “δύο μήνας ” θα έπρεπε να παραμείνει εις το νοσοκομείον, εδοκίμασεν μεγάλον πόνον. “Δύο μήνας !”. Η έκφρασις του προσώπου του εφανέρωσεν πόνον! Δύο μήνες έξω από το “κελλίον ” του, ως συνήθιζε να λέγει, έξω από την “καιομένην βάτον “, από την “ησυχίαν ” και τα κρυπτά αγωνίσματα του ήσαν δια τον γέροντα η μεγαλυτέρα οδύνη και δοκιμασία! Η στέρησις της “ιεράς ησυχίας ” και επομένως και της προσευχής ήτο δια τον γέροντα όχι στέρησις τροφής και γαλήνης, αλλά στέρησις ζωής. Εγνώριζεν όμως ότι “μόνον από τον Θεόν θα έλθη η βοήθεια “, ως έλεγε, και επεδόθη δι’ όλης του της καρδίας εις την δυνατήν εσωτερικήν προσευχήν.
Παρ’ όλας τας προσπαθείας των ιατρών, δυστυχώς δεν απεφεύχθη ο ακρωτηριασμός και έκοψαν την αριστεράν του χείρα, από του αγκώνος. Η παραμονή του όμως εις το νοσοκομείον εμειώθη, κατόπιν της προσευχής του προς τον Χριστόν και προς τους Αγίους Αναργύρους, οι οποίοι και ενεφανίσθησαν εις ενύπνιον και του είπαν ότι “εις ένα, ακριβώς, μήνα θα εξέλθη “, πράγμα το οποίον και εγένετο. (Ο ίδιος έλεγε, « Κύριε µου τίποτα δεν είχα όταν ήλθα στον κόσµο. Εσύ µε έφερες. Εσύ µε τα έδωσε όλα. Ας είναι δοξασµένο το όνοµα σου. Ότι ευδοκεί η Χάρις Σου δια εµέ ας γίνει. Αν είναι για το συµφέρον της ψυχής µου ας πάρεις και το άλλον χέρι». )
Μετά παρέλευσιν μηνός, ιαθείς ως προς την χείρα του, επέστρεψεν εις την Αίγιναν. Από της 18ης Αυγούστου, δεν ηδύνατο η γερόντισσα ούτε μίαν λέξιν να του είπη, διότι δεν ήκουε παντελώς. Έφθασεν η πέμπτη εβδομάς της Τεσσερακοστής. Την τρίτην ημέραν της εβδομάδος αυτής ησθάνετο μίαν παράξενον ανησυχίαν εις όλον του το σώμα. Εις τας 8 μ.μ. λέγει εις την γερόντισσαν:
-Καλογραία, πάρε μια συνοδεία μαζί σου, να με πάτε εις το νοσοκομείον της Αιγίνης, διότι μετά θά’ναι αργά, να μη γυρίσεις …μόνη σου΄΄Έτσι και έγινε. Την επομένην το πρωί, μετέβη η Γερόντισσα πάλιν εις το Νοσοκομείον, δια να ιδεί πώς διήλθε την νύχτα του. Εύρε τον Γέροντα ολίγον χαρούμενον.
– Καλογραία, της λέγει, …είδα ένα όνειρο απόψε. Ήλθαν δύο καλόγεροι με σκουφάκια εις το κεφάλιν των και μου είπαν…΄Να σε κάνωμεν μιαν ένεσιν ΄΄. Επειδή το απόγευμα μου είχε κάνει ένεσιν ο ιατρός κ.Γαλάνης και με πόνεσε πολύ, θυμήθηκα τον πόνο και τους λέγω ΄΄Όχι. Το βράδυ μου έκανε ο ιατρός΄΄. Τότε μου είπαν…
– Μη φοβάσαι. Εμείς θα κάνωμεν πιο ψηλά. Μου έκαναν, όπως ο ιατρός. Πόνεσα όμως και ξύπνησα… Και μετά συμπλήρωσεν ο Γέροντας…
– Καλογραία, αισθάνομαι πως έφυγεν όλη η ανωμαλία [του αυτιού]. Δεν υποφέρω τώρα και η ακοή μου επανήλθε…!
Αποτέλεσμα των θαυμάτων των Αγίων Αναργύρων, ήτοι του πρώτου εις το νοσοκομείον Ζάννειον, όπου έκλαιε και παρεκάλει τους Αγίους να θεραπευθή ταχέως, “πως να μείνω έξω από το κελλίον μου, δύο μήνας!”, και του δευτέρου, εις το νοσοκομείον Αιγίνης με την ακοήν, είναι ο περικαλλής Ναός, πλησίον του Ησυχαστηρίου του, τιμώμενος επ’ ονόματι των. Δηλαδή είχε τάξει εις τους Αγίους Αναργύρους ότι θα κτίση εκκλησίαν, εις ένδειξιν ευγνωμοσύνης, διότι εισήκουσαν τας παρακλήσεις του και εθαυματούργησαν.
Εις την εκκλησίαν αυτήν εκκλησιάζετο ο γέροντας, έψαλλεν, εκήρυττε με ζήλον και αφοσίωσιν, μέχρι του έτους 1951. Τα μετέπειτα έτη απέφευγε να ψάλλη και να κηρύττη εις την εκκλησίαν και επεδόθη περισσότερον εις την ησυχίαν.
Ο Γέρων Ιερώνυμος της Αιγίνης, υπό Σωτηρίας Νούση, Αθήνα 1986, σελ. 66