Από αυτή την αίσθηση ξεκίνησε το ταξίδι της μετάνοιας και της θεραπείας (Από το τροπάριο της Κασσιανής).
Νύχτα χωρίς φεγγάρι αλλά οι ακτίνες του ήλιου της δικαιοσύνης φώτισαν την πληγωμένη της καρδιά που βρήκε θεραπεία από τον πλάστη της.
Αυτή την αίσθηση παλεύουμε να βιώνουμε μέσα στην Εκκλησία.
Η πόρνη δεν είπε στον Χριστό :
“Αυτή είμαι και άμα αρέσω, έτσι είμαι ! τελεία και παύλα” , αλλά “Αυτά είναι τα χάλια μου Κύριε γιατρεψέ τα διότι μόνο εσύ μπορείς, πάρε την αμαρτία μου διότι είναι το μόνο που μπορώ να σου προσφέρω”.
Έλυσε τα μαλλιά της. Με την λυμένη αμαρτία μέσα από την μετάνοια που μεταμορφώνεται σε αρετή σκουπίζει τα πόδια του Κυρίου ως πράξης ευγνωμοσύνης που η αρρώστια της αμαρτίας είναι πλέον παρελθόν.
Η κραυγή της πόρνης ελκύει το φάρμακο της Θείας χάριτος που έχει ως πηγή το πρόσωπο του Χριστού. «οἱ τελῶναι καί αἱ πόρναι προάγουσι ὑμᾶς εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν».
Τέτοια βιώματα θέλουν ανοιχτή καρδιά..
π. Σπυρίδων Σκουτής – euxh