Εἶναι πολύ δύσκολο νά εἴμαστε κοντά στό Χριστό ἔτσι ἁπλά. Γιατί Τόν ἀγαπᾶμε, χωρίς νά περιμένουμε θαύματα. Νά εἴμαστε κοντά Του ἀκόμα κι ἄν ἀντί γιά θαῦμα καί ἴαση μᾶς δώσει θάνατο ἤ ἀρρώστια.
Ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού ἔρχονται στήν ἐκκλησία, κοντά στήν προσευχή, στό Θεό, ἐξαιτίας μιᾶς ἀρρώστιας δικῆς τους ἤ συγγενικοῦ τους προσώπου. Μπαίνουν πολύ ζεστά μέσα στήν προσευχή, κάνουν τάματα, θυσίες, κλαῖνε, δίνουν τά πάντα!
Προσπαθοῦν νά πιαστοῦν ἀπο θαυματοποιούς ἀνθρώπους πού χάρη στήν προσευχή τους ἔγινε τό θαῦμα, κηρύττουν τό θαῦμα καί ζοῦν ἔντονα τό γεγονός ὅτι ναί, ὑπάρχει ὁ Θεός. Περνάει ὅμως ὁ καιρός καί τό θαῦμα ἔγινε συνηθισμένο. Καί ξαναγυρίζουν στήν «κανονικότητα» τῆς ζωῆς τους.
Κλείνονται στόν ἑαυτό τους καί ξεχνοῦν. Γίνονται κριτές. Σκληροί. Ἀπόμακροι. Ἀπαιτοῦν ἐξηγήσεις. Ξαναγυρνᾶνε στό παλιό τους πρόγραμμα. Κι ἐνῶ τούς ἔβλεπες στό ναό, τώρα «δέν ἔχουν χρόνο». Τώρα «δέν μποροῦν νά ξυπνήσουν». Τώρα δέν ὑπάρχει λόγος!!!
Τί θλιβερό!
Πόση ρηχότητα ὑπάρχει σέ αὐτή τήν κίνηση. Τελικά τί ἀγάπησαν; Ἕναν Θεό δωρεοδότη;;; Ἕναν Θεό πού τόν ἔχουμε κάπου ἐκεῖ μακριά σέ μιά γωνιά καί περιμένουμε νά δίνει πάντα ὅσα θέλουμε καί ὅταν τά θέλουμε;; Ἕναν «ἅγιο Βασίλη» γιά μιά φορά τό χρόνο;;;Καί τό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας σάν ἕνα θέατρο πού «εἶναι καλό» γιά τήν ὑγεία μας νά πηγαίνουμε κάπου κάπου γιά νά «κρατᾶμε» μιά ἐξασφάλιση;; Θλιβερό καί ἀπογοητευτικό.
Ἄν καταλαβαίναμε τί ἐστί Χριστός, τί μέλι ἔχει ἡ παρουσία Του στήν ψυχή μας δέν θά μπορούσαμε νά λείψουμε ποτέ ἀπό τό ναό καί ἡ προσευχή θά μᾶς φώτιζε τό εἶναι μας τόσο καταλυτικά, ὥστε δέν θά χρειαζόμασταν ἐξηγήσεις οὔτε ἡ ζωή μας θά ἦταν ἐπικεντρωμένη στό ΕΓΩ μας τόσο θεαματικά ἀποστασιοποιημένα ἀπό τόν ΠΟΝΟ τῶν ἄλλων.
Ἄς σταθοῦμε λίγο μέσα μας.
Ἄς κοιτάξουμε καθαρά καί εἰλικρινά. Μήπως κι ἐμεῖς ἀνήκουμε στούς χριστιανούς τοῦ θαύματος;
Μοναχή Σωφρονία
Ἡγουμένη Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος Ἀκράτας