Μας διηγήθηκε ο οσιότατος Διονύσιος ο πρεσβύτερος και σκευοφύλακας της αγιοτάτης Εκκλησίας των Ασκαλωνιτών, για τον αββά Ιωάννη τον αναχωρητή, τα εξής.
Ήταν πράγματι μεγάλος άνθρωπος ανάμεσα στην παρούσα γενιά του κόσμου˙ και για να φανερώσει την ευαρέσκεια του Θεού προς αυτόν, αυτό το θαύμα μας διηγούνταν για αυτόν.
Ο γέροντας έλεγε, μένει σ’ ένα σπήλαιο στα μέρη του χωριού Σοχούς, περίπου είκοσι μίλια μακριά από τα Ιεροσόλυμα. Είχε ο γέροντας μια εικόνα μέσα στο σπήλαιο της Παναγίας Αχράντου της Δέσποινάς μας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας, κρατώντας στην αγκαλιά της το Χριστό.
Κάθε φορά λοιπόν που ήθελε να πάει σε κάποιο μέρος ή σε μακρυνές ερήμους ή στα Ιεροσόλυμα για να προσκυνήσει τον άγιο Σταυρό και τους σεβαστούς τάφους, ή στο όρος Σινά για να προσευχηθεί, ή στους μάρτυρες που βρίσκονταν σε μεγάλη και μακρυνή απόσταση από τα Ιεροσόλυμα (γιατί ήταν ο γέροντας πολύ φιλομάρτυς και άλλοτε πήγαινε στον άγιο Ιωάννη στην Έφεσο, άλλοτε στον άγιο Θεόδωρο στα Ευχάιτα και άλλοτε στην μονή των Ισαύρων στην αγία Θέκλα στη Σελεύκεια, τελευταία πήγε στον άγιο Σέργιο στο Σαφάς˙ και πότε πήγαινε σ’ αυτόν και πότε σ’ εκείνον τον άγιο), ετοίμαζε κάθε φορά την κανδήλα και την άναβε όπως συνήθιζε, και αφού στεκόταν σε στάση προσευχής και ικέτευε τον Θεό να κατευθύνει τον δρόμο του, έλεγε στην Παναγία, έχοντας το βλέμμα στραμμένο στην εικόνα της.
Αγία Δέσποινα Θεοτόκε, επειδή έχω να περπατήσω δρόμο μακρυνό που διαρκεί πολλές μέρες, φρόντισε την καντήλα σου και φύλαξέ την άσβεστη σύμφωνα με την επιθυμία μου˙ εγώ φεύγω έχοντας συνοδοιπόρο την δική σου βοήθεια.
Αφού έλεγε αυτά στην εικόνα, έφευγε. Όταν τελείωνε το ταξίδι του και γύριζε, πότε μετά ένα μήνα, πότε μετά δύο και τρεις, έτυχε μάλιστα να γυρίσει και μετά πέντε και έξι μήνες, έβρισκε έτσι την καντήλα έτοιμη και αναμμένη όπως την άφησε πριν να φύγει και ποτέ δεν την είχε δει σβησμένη από μόνη της, ούτε όταν σηκωνόταν από τον ύπνο, ούτε γυρίζοντας από ταξίδι, ούτε όταν έμενε σε σπήλαιο μέσα στην έρημο».
μετ. Χρήστου Μήτσιου, ΕΠΕ, Φιλοκαλία, τ.2 σελ. 356-359