Γράφει ο Αλέξανδρος Σουλιώτης, φιλόλογος
Διήγηση φίλου μου γιατρού, οχι ιδιαίτερα θρήσκου: Σε έναν παγερό θάλαμο νοσοκομείου…
Καρδιολόγος: “Γλυκιά μου δυστυχώς ο πατέρας σου κατέληξε. Είναι κλινικά νεκρός. Η καρδιά του έπαψε να λειτουργεί. Δεν υπάρχει ελπίδα…”
Κόρη: “Όχι…Όχι…Δεν είναι δυνατόν…”
Καρδιολόγος: “Κάνε κουράγιο κορίτσι μου. Να τον θυμάσαι με αγάπη.”
Κόρη: “Δεν μπορώ να το πιστέψω…”
Καρδιολόγος: “Έλα πρέπει να φύγουμε από εδώ. Να ετοιμάσουμε τα διαδικαστικά. Πρέπει να μεταφερθεί αλλού.”
Κόρη: “Αφήστε με τουλάχιστον μόνη μου για λίγο μαζί του να του πω για τελευταία φορά πόσο τον αγαπώ.”
Καρδιολόγος: “Εντάξει, αλλά μόνο για λίγο.”
Η κόρη ξεσκεπάζει τον πατέρα της, του σηκώνει την μπλούζα, του τοποθετεί ένα μικρό ξύλινο σταυρουδάκι στο σημείο της καρδιάς και του σιγοψιθυρίζει στ’ αυτί πόσο πολύ τον αγαπάει και πως τώρα θα είναι στα ασφαλή χέρια του Θεού.
Ξαφνικά ο πατέρας της αρχίζει να ανασαίνει και να αποκτά ξανά σφυγμό…
Κόρη: “Μπαμπά μου! Μπαμπά μου! Είσαι ζωντανός! Θεέ μου σ’ ευχαριστώ!”
Καρδιολόγος: “Τέτοια περίπτωση στα 21 χρόνια καριέρας δεν την έχω ξανασυναντήσει. Η κατάστασή του ήταν τόσο μη αναστρέψιμη που μόνο ένα θαύμα θα μπορούσε να τον σώσει.
Έτσι κι έγινε…
Ο Θεός υπάρχει ακόμα κι εκεί όπου έχει χαθεί κι η τελευταία σου ελπίδα.
Εκείνος μόνο ξέρει και μπορεί…