Η εξωτερική επανάσταση που ο χριστιανισμός έφερε στον κόσμο είναι μόνο η φυσική συνέπεια της εσωτερικής επανάστασης, που έσπειρε ο θεμελιωτής του χριστιανισμού στα τρία χρόνια της δημόσιας δράσης του.
Ο Χριστός δεν σήκωνε εξεγέρσεις ενάντια στην εξουσία του κράτους, με στόχο μία εφήμερη άλλαγή τοπικής σημασίας· ο Χριστός εργαζόταν για μια επανάσταση που είχε ως στόχο την καθολική παγκόσμια ανατροπή.
Ο Χριστός δεν δημαγωγούσε ενάντια στις δυναστείες του Ηρώδη και του Αυγούστου -αυτή θα ήταν μια μικρή «αντάρτικη» δουλειά- αλλά έθετε τα θεμέλια σ’ ένα πολύ μεγαλύτερο έργο.
Πήγε πέρα και βαθύτερα άπ’ όλους τους επαναστάτες του κόσμου. Στο δένδρο του κακού δεν κλάδευε κλαριά και δεν καθάριζε τα φύλλα, αλλά έβαζε το τσεκούρι στην ίδια τη ρίζα.
Δεν βιαζόταν να δει γρήγορα την επιτυχία του έργου Του·Του αρκούσε η πίστη Του στην επιτυχία. Ήξερε ότι ο Θεός τον επέλεξε για μάστορα ενός μεγάλου κτίσματος, που δεν μπορεί να κτιστεί σε έναν ανθρώπινο αιώνα. Το τελείωμα του οικοδομήματος Του ο Χριστός το προέβλεψε στο τέλος της ιστορίας του κόσμου.
Για ένα τέτοιο οικοδόμημα μπορούσε στο λίγο χρόνο της ζωής Του να λαξεύσει μόνο μερικές πέτρες. Οι άνθρωποι που ακολούθησαν τον Χριστό ήταν εκείνες οι ζωντανές πέτρες που λάξευε ο μεγάλος Μάστορας για την Εκκλησία, το οικοδόμημα Του.
Με επιμέλεια λάξευε και λείαινε ο Μάστορας αυτές τις ζωντανές πέτρες, οι οποίες έπρεπε πάλι να λαξεύουν και να λειαίνουν με τον εαυτό τους άλλες πέτρες»
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Αργά βαδίζει ο Χριστός, “Εκκλησία και επαναστατική παιδαγωγική”, εκδ.Εν πλω, σελ.42,43