Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος: Όταν η χάρις του Θεού επισκεφθεί την ψυχή μας και γίνει το πρώτο ξύπνημα προς την πνευματική ζωή τότε αρχίζουμε σιγά-σιγά να εντοπίζουμε τα διάφορα πράγματα που κάνουμε, τις διάφορες αμαρτίες και να καταλαβαίνουμε ότι αυτό το πράγμα δεν είναι σωστό, το άλλο είναι αμαρτία, το άλλο δεν το θέλει ο Θεός.
Να δημιουργείται μέσα μας μία θλίψη για τις παραβάσεις που κάνουμε και σιγά-σιγά να λεπτύνεται η συνείδησή μας.
Να μας ελέγχει η συνείδησις, να μας ενοχλεί, να μην μας αφήνει σε ησυχία.
Να μας στενοχωρεί ο έλεγχος της συνειδήσεως ώστε ολίγον κατ’ ολίγον όχι μόνο να διορθωθούμε αλλά κυρίως να αποκτήσουμε αίσθηση μετανοίας.
Διότι η αναισθησία της ψυχής μας κάνει να αισθανόμαστε πάρα πολύ ωραία και δεν έχουμε καμμιά αίσθηση μετανοίας μέσα μας.
Κι αυτό είναι ένα φαινόμενο που το παρατηρούμε κυρίως όταν κάποιος άνθρωπος θα έρθει να εξομολογηθεί την πρώτη φορά. Εάν δεν είχε προηγηθεί μια περίοδος πνευματικής εργασίας, έρχεται να εξομολογηθεί και δεν βρίσκει αμαρτίες.
Σου λέει, δεν έκανα τίποτα. Μα τί έκαμα; Δεν έχω τίποτα. Δεν βρίσκει τίποτα. Δεν αισθάνεται τον λόγο της μετανοίας μέσα του.
Αντίθετα, όχι μόνο δεν αισθάνεται λόγο μετανοίας, όχι μόνο δεν αισθάνεται ότι δεν έχει καμμία αμαρτία, αλλά είναι πρόθυμος να αρχίσει να εγκωμιάζει τον εαυτό του.
Ότι είναι πολύ καλός άνθρωπος, ότι πάντοτε εξυπηρετεί όλους, ότι αγαπά όλον τον κόσμο, ότι δεν κατηγορεί κανέναν, δεν αδικεί κανέναν, ότι δεν έκανε κανένα κακό στη ζωή του, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ευεργετημένοι από αυτόν κι αυτός συγχωρά τους πάντες. Δεν βρίσκει αμαρτία στον εαυτό του, δεν έχει καμμία αμαρτία.
Αυτό είναι ξέρετε, συγνώμη που θα το πω, αλλά είναι το άκρον [άωτον] της αναισθησίας, της ψυχικής αναισθησίας. Όλοι έχουμε αυτήν την αναισθησία, κι εγώ και ο καθένας μας έχουμε δόση αναισθησίας.
Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος