Ο Χριστός, αγαπητοί μου, δεν ήταν μόνο άνθρωπος, ήταν και Θεός. Και ως Θεός δεν υπάρχει στιγμή του χρόνου που να μην υπάρχη. Υπάρχει πάντοτε.
Είνε αυτό που λέμε «νυν και αεί». Εμείς ειμεθα στο «νυν», τώρα, ενώ ο Χριστός είνε και στο «αεί», πάντοτε· «…νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων».
Ως Θεος λοιπόν είνε αιώνιος, ως ανθρωπος ομως, που εφόρεσε σάρκα, μπήκε στην ιστορία, στο χρόνο. Γεννήθηκε σε ωρισμένο χρόνο και τόπο, σε ένα μικρό χωριό. Γεννήθηκε σαν ένα φτωχό νήπιο.
Η Mάνα του δεν είχε που να τον βάλη, και τον εβαλε στο παχνί των ζώων. Γεννήθηκε σε μια σπηλιά, σ᾿ ένα σταύλο. Ποιος θα φανταζόταν, ότι το νήπιο εκείνο είνε ο βασιλεύς του κόσμου;
Αδέρφια μου, δεν λέω ψέματα. Σας λέω την αλήθεια, που κι αν εμείς την αρνηθούμε, κι αυτές οι πέτρες θα τη φωνάξουν· ο Χριστός είνε ο αληθινός Θεός!
Όπου είνε ο Χριστός, είνε η αλήθεια· όπου λείπει ο Χριστός, είνε το ψέμα. Όπου είνε ο Χριστός, είνε η δικαιοσύνη, η λευτεριά, η αγάπη, η ειρήνη, ο παράδεισος· όπου λείπει ο Χριστός, είνε η αδικία, η σκλαβιά, το μίσος, ο πόλεμος, η κόλασι. Διαλέξτε και πάρτε.
Κλείστε τα ραδιόφωνα, κλείστε τις τηλεοράσεις, κι ανοίξτε την καρδιά σας να μπη ο Χριστός, να δήτε το Χριστό· ον, παίδες Ελλήνων, υμνείτε και υπερυψούτε εις παντας τους αιώνας· αμήν.
Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης