Αικατερίνη Μοχαχή: Κάποια γνωστή της αρρώστησε με καρκίνο. Πέθανε και άφησε πέντε ορφανά. Το μικρότερο ήταν ενός έτους. Λυπήθηκε πολύ. Τι θα γίνουν τα αδελφάκια? Η μια γιαγιά ήταν άρρωστη, η άλλη πολύ μεγάλη για να βοηθήσει. Έπρεπε να χωριστούν τα μικρά ή σε συγγενείς ή σε ιδρύματα.
Η Ταβιθά ,έτσι ταιριάζει να ονομάσουμε την εικοσιπεντάχρονη νέα, το σκέφθηκε. Προσευχήθηκε και αποφάσισε να γίνει η μάνα των ορφανών. Επαναστάτησαν οι δικοί της. Αδύνατον να την μεταπείσουν. Ήταν σίγουρη ότι η απόφαση της αυτή ήταν ευλογημένη από το Θεό. Ετσι προχώρησε. Ζώστηκε την ποδιά της κουζίνας. Στίβα τα πιάτα, όγκος τα ρούχα. Πλύσιμο, σιδέρωμα, μαγείρεμα. Όμως τα αγαπούσε. Από την πηγή της αγάπης που είναι ο Θεός αντλούσε δύναμη. Σαν έβλεπε τα παιδικά ματάκια ευχαριστημένα ξεχνούσε τον κόπο της.
Εκτός από την περιποίηση και τη φροντίδα για τις σωματικές τους ανάγκες, πρόσεξε ιδιαίτερα την διαπαιδαγώγηση του χαρακτήρα τους. Απέφευγε να τα μαλώνει. Τις φασαρίες και τις σκανταλιές τους τις ανεχόταν με αγάπη. Έφτιαχνε ωραία παραμύθια τα οποία μιλούσαν στη ψυχή τους και τα βοηθούσε να διορθώνονται σαν χαρακτήρες.
Έκτιζε μέσα τους Εκκλησία για να βρει τόπο ο Θεός να κατοικήσει στην ψυχή τους. Απέκτησε τρία δικά της παιδιά. Η προσοχή της για τα ορφανά αυξήθηκε και έτσι δεν αντιμετώπισαν καμία ζήλεια ή αντιδικία.Πόσα δεν τους δίδαξε με τον δικό της πρωτότυπο τρόπο. Ευγένεια, ευσέβεια, καλοσύνη, νοικοκυριό καθαριότητα.Κέρδισε το σεβασμό, την αγάπη τους, την εμπιστοσύνη τους.
Μεγάλωσαν, παντρεύτηκαν. Σήμερα είναι γιαγιά με πολλά εγγονάκια. Τα μεγάλα πια ορφανά ιδιαίτερα την εκτιμούν και προσπαθούν να της ανταποδώσουν την ευεργεσία. Με ιδιαίτερο καμάρι λένε. «έχουμε δύο μητέρες. Η μια μας έφερε στη ζωή ή δεύτερη μας έφερε κοντά στο Θεό. Λίγες μάνες μπορούν να συγκριθούν με το μεγαλείο της!
Απόσπασμα από το βιβλίο της Αικατερίνης Μοχαχής «Συνέβη σε σένα; Αληθινές ιστορίες»