Κατά τους Πατέρες οι σαράντα ημέρες της νηστείας είναι το 1/10 του χρόνου που οφείλουμε στον Θεό, «ἵνα οὕτως καί εὐλογούμεθα ἐν τοῖς ἔργοις ἡμῶν καί ἐξιλεούμεθα καθ᾽ἕκαστον ἔτος τάς ἁμαρτίας ὅλου τοῦ ἐνιαυτοῦ», δηλαδή για να ευλογηθούνε τα έργα μας και για να παίρνουμε συγχώρεση κάθε χρόνο για τις αμαρτίες ολόκληρου του χρόνου, λέγει ο αββάς Δωρόθεος.
Η επιμονή αυτή έχει να δώσει στον άνθρωπο πολλές ωφέλειες πνευματικές.
Η άσκηση να έχει την ευλογία του πνευματικού πατρός.
Ο επίσκοπος κατ᾽ εξοχήν, που είναι μετά τον Θεόν ο πνευματικός πατέρας, αλλά και ο πνευματικός καθοδηγητής, οφείλει να ρυθμίζει την πνευματική μας άσκηση. Καλύτερα να είναι μαθητής μαθητού παρά γέροντας στον εαυτό του, λέγει η πείρα των αγίων.
Να πούμε ένα παράδειγμα. Η νηστεία είναι το μέσο για να επιτύχουμε την εγκράτεια. Πολλοί υπερτιμούν τη νηστεία και κάνουν ακρότητες, νομίζοντας πως έτσι θα κατορθώσουν την αρετή.
Άλλοι, κι αυτοί είναι οι πιο πολλοί, την υποτιμούν και ρυθμίζουν την άσκηση σύμφωνα με το μυαλό τους. Οφείλουμε να μην υπερτιμούμε, ούτε να υποτιμούμε τις πνευματικές ασκήσεις. Σ᾽ αυτό θα μας βοηθήσει και θα μας καθοδηγήσει ο πνευματικός. Η άσκηση να γίνεται με διάκριση.
Ο άνθρωπος μπαίνοντας κάτω από την υπακοή της Εκκλησίας, τότε ωφελείται πνευματικά και καρποφορεί. Είναι γνωστό το παράδειγμα του μοναχού εκείνου που νήστευε υπερβολικά και είχε αποκτήσει μεγάλο εγωϊσμό, με αποτέλεσμα να τον βάλει ο γέροντάς του για ένα χρονικό διάστημα να τρώει κρέας και να πίνει κρασί καθημερινά, με σκοπό να τον συνετίσει και να τον ταπεινώσει.
Μητροπολίτης Εδέσσης Ιωήλ