Αββάς Σισώης
Πήγε ο Αββάς Αδέλφιος, επίσκοπος Νειλουπόλεως, στον Αββά Σισώη, στο όρος του Αββά Αντωνίου.
Και όταν επρόκειτο να βγουν, πριν ξεκινήσουν, τους έβαλε να φάνε από πρωΐ.
Ήταν δε νηστεία.
Και μόλις έστρωσαν τραπέζι, να, κάποιοι αδελφοί χτυπούν την πόρτα.
Είπε δε στον μαθητή του:
«Δός τους λίγη κουρκούτη, γιατί από κόπο είναι».
Του λέγει ο Αββάς Αδέλφιος:
Άφησε καλύτερα, για να μη πουν ότι ο Αββάς Σισώης τρώγει από πρωΐ».
Και τον κοίταξε ο γέρων και λέγει στον αδελφό:
«Πήγαινε, δός τους».
Μόλις λοιπόν είδαν την κουρκούτη, είπαν:
«Μη έχετε ξένους;
Μη τάχα και ο γέρων σας τρώγει;».
Και τους είπε ο αδελφός:
«Ναι». Άρχισαν λοιπόν να στενοχωρούνται και να λέγουν:
«Ας σας συγχώρηση ο Θεός οπού αφήσατε τον γέροντα να φάη τώρα.
Ή δεν ξέρετε ότι για πολλές μέρες έχει να κοπιάση;».
Και τους άκουσε ο επίσκοπος.
Και έβαλε μετάνοια στον γέροντα, λέγοντας:
«Συγχώρησέ με, Αββά, οπού έκαμα ανθρώπινο λογισμό.
Ενώ συ έκαμες ό,τι ήθελε ο Θεός».
Και του λέγει ο Αββάς Σισώης:
Αν ο Θεός δεν δοξάσει άνθρωπο, η δόξα των ανθρώπων τίποτε δεν είναι».
ΠΗΓΗ: Είπε Γέρων, Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996