Ο άνθρωπος, γεμάτος βάρη, θλίψεις και αδυναμίες, αναζητά έναν τόπο ανάπαυσης∙ μια παρουσία που θα τον ακούσει και θα τον σηκώσει. Μέσα στον θόρυβο μιας κοινωνίας που δεν ακούει, η εξομολόγηση γίνεται αληθινό καταφύγιο.
Όχι μόνο λόγια σε ανθρώπινα αυτιά, αλλά μυστήριο ζωντανό, όπου παρών είναι το Άγιο Πνεύμα. Εκεί, ο άνθρωπος δεν βρίσκει μόνο ανακούφιση – μεταμορφώνεται. Μπαίνει θηρίο και βγαίνει πρόβατο· μπαίνει σκοτεινός και εξέρχεται φωτεινός.
Η εξομολόγηση, όπως λένε οι Πατέρες, είναι ανανέωση του βαπτίσματος· μια δεύτερη αρχή. Δεν είναι απλώς ψυχοθεραπεία· είναι θεϊκή ψυχοθεραπεία. Εκεί αναπαύεται η ψυχή, όχι απλώς γιατί μίλησε, αλλά γιατί ενώθηκε με τον Δημιουργό της. Και γι’ αυτό η Εκκλησία δεν προσφέρει λύσεις∙ προσφέρει πρόσωπο: τον Χριστό.
Με τον Χριστόφορο Χρόνη, επίκουρο καθηγητή Ηθικής και Ποιμαντικής της Θεολογικής Σχολής ΕΚΠΑ