Η προσωπική μας πείρα μας έχει διδάξει ότι έχουμε καθήκον αλλά και δυνατότητα, να παραμείνουμε στενά ενωμένοι με τον Κύριο, εάν βέβαια νεκρώσουμε το θέλημά μας και περικόψουμε τις γήινες επιθυμίες μας. Αυτό επίσης θα το διδαχθούμε και από τη μαρτυρία εκείνων που του λένε με εμπιστοσύνη: «Η ψυχή μου είναι προσκολλημένη σε Σένα» (Ψαλμ. 62, 9). «Είμαι προσκολλημένος στις εντολές Σου, Κύριε» (Ψαλμ. 118, 31). «Για μένα το πολυτιμότερο αγαθό είναι το να είμαι προσκολλημένος στον Θεό μου» (Ψαλμ. 72, 28). Και ο Απόστολος λέει: «Αυτός που προσκολλάται στον Κύριο είναι ένα πνεύμα με Αυτόν» (Α΄ Κορ. 6, 17).
Έτσι, τα παραστρατήματα της ψυχής και η κόπωση που αυτά γεννούν, δεν μας κάνουν να εγκαταλείπουμε αυτή την άγια άσκηση, γιατί «όποιος καλλιεργεί τα χωράφια του, θα χορτάσει ψωμί· ενώ αυτός που επιδιώκει την αργία, θα χορτάσει φτώχεια» (Παροιμ. 28, 19). Δεν πρέπει όμως η ολέθρια απελπισία να μας αναχαιτίσει το δρόμο της άσκησης. Γιατί, «όποιος κοπιάζει θα αποκτήσει άφθονα αγαθά, ενώ ο φιλήδονος και ο αναίσθητος θα είναι πάντοτε γυμνός» (Παροιμ. 14, 23). Και «ο φιλόπονος άνθρωπος κοπιάζει για τον εαυτό του και διώχνει μακριά τον θάνατο που προέρχεται από την πείνα» (Παροιμ. 16, 26).
Τέλος, «η Βασιλεία του Θεού κερδίζεται με βία και την αρπάζουν αυτοί που αγωνίζονται» (Ματθ. 11, 12). Χωρίς κόπο, καμιά αρετή δεν φθάνει στην τελείωση της. Δεν μπορεί κανείς να υψωθεί στη σταθερότητα του νου, την οποία εσείς μού λέτε πως επιθυμείτε, χωρίς τη συντριβή της καρδιάς. «Ο άνθρωπος γεννιέται για να κοπιάζει» (Ιώβ 5, 7), για να φθάσει στην κατάσταση «τού τέλειου ανθρώπου και να αποκτήσει το μέτρο της τέλειας πνευματικής ωριμότητας του Χριστού» (Εφεσ. 4, 13). Πρέπει να επαγρυπνεί κανείς πάντα με υπερβολική επιμέλεια και να καταθέτει αδιάκοπα στον αγώνα όλες του τις δυνάμεις.
Στη μέλλουσα ζωή, σ’ αυτό το τέλειο μέτρο της καθαρότητας, θα φθάσει μόνο εκείνος ο οποίος από αυτήν εδώ τη ζωή θα έχει πάρει κάποια πρόγευση της καθαρότητας. Μόνο δηλαδή αυτός που θα έχει δεχθεί τη σφραγίδα του Χριστού και θα είναι σφραγισμένος ως πολύτιμο μέλος Του. Αυτός μόνο θα αποκτήσει, όντας ακόμα και σ’ αυτή τη θνητή σάρκα, τις προϋποθέσεις της ενώσεως του με το σώμα του Χριστού.
Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν θα έχει πλέον παρά μια μονάχα επιθυμία και μια δίψα. Αυτός θα κατευθύνει όλες τις πράξεις του, και όλες τις σκέψεις του σ’ ένα και μοναδικό σκοπό: Να κρατήσει από αυτή τη ζωή ως εγγύηση, αυτό που έχει ειπωθεί ότι θα μας χαρισθεί στην αιωνιότητα και στη μακάρια ζωή των Αγίων. Τότε που θα πραγματοποιηθεί ο λόγος του Αποστόλου που λέει: «Ο Θεός θα βασιλεύσει πλήρως πάνω σε όλα» (Α΄ Κορ. 15, 28).
Αββά Κασσιανού. Συνομιλίες με τους Πατέρες της ερήμου. Τόμος Α΄.
εκδ. Ετοιμασία. Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Καρέας 2004.