Συχνά μας προσεγγίζουν άνθρωποι στη ζωή μας που προσδοκούν κάτι υλικό. Μια συνεργασία, μια βοήθεια κλπ. Κι αυτό το βαφτίζουν φιλία, εκτίμηση, σεβασμό.
Κι όταν κάποια στιγμή σταματήσουν εκ μέρους μας οι παροχές, ξαφνικά αυτοί οι “στενοί οικογενειακοί φίλοι” γίνονται παγωμένοι ξένοι αλλά και εχθροί ίσως.
Ας τους αναθέτουμε στα χέρια του Κυρίου αυτούς τους ανθρώπους και ας λέμε γι’ αυτούς το “Κύριε ελέησον”. Γιατί συχνά γίνεται τόσο δυνατό το μίσος τους που δεν μπορείς να τους πείσεις για την αλήθειά σου ή την ανημπόρια σου να βοηθήσεις.
Συμφωνείτε; Έχετε ζήσει κι εσείς παρόμοια εμπειρία;
Όλες αυτές οι εμπειρίες μας ωριμάζουν, μας κάνουν να εκτιμούμε περισσότερο τους ανθρώπους που μας αγαπούν γι’ αυτό που είμαστε για το χαμόγελό μας, για την καλημέρα την απλή που θα τους πούμε χωρίς απαιτήσεις και προσδοκίες.
Δεν απαιτούν.
Δεν κρίνουν κάθε μας κίνηση.
Ξέρουν να μας δικαιολογούν.
Και να είναι πάντοτε “εδώ”.
Κυρίως στη χαρά μας.
Γιατί στη λύπη πολλοί παρηγορητές θα βρεθούν να σε λυπηθούν.
Στη χαρά όμως λίγοι.
Λίγοι και πραγματικοί φίλοι.
Γι΄αυτούς ας δοξάσουμε τον Θεό μας!
Γερόντισσα Σωφρονία
Ηγουμένη Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδας Ακράτας