Γερόντισσα Μακρίνα: Μια μέρα έκλαι­γα

Μια μέρα έκλαι­γα και ζη­τού­σα να μάθω πως να προ­σεύ­χο­μαι.

Βλέ­πω τότε το βρά­δυ ένα λευ­κο­φό­ρο να μου λέει:

”Ό­ταν η ψυχή αγα­πή­σει τον Θεό εξ όλης της καρ­δί­ας και της δια­νοί­ας, τότε ο άν­θρω­πος εκεί­νος, όταν προ­σεύ­χε­ται, θα έχει τα χέ­ρια του ψηλά.

Όταν η ψυχή έχει τα­πεί­νω­ση και η αγά­πη του Θεού εί­ναι με­τρια­σμέ­νη, τότε σταυ­ρώ­νει τα χέ­ρια και σκύ­βει το κε­φά­λι.

Και όταν έρ­χον­ται τα πάθη και νοιώ­θει ο άν­θρω­πος την άκρα τα­πεί­νω­ση, τότε βά­ζει τα χέ­ρια του πί­σω”.

Μετά αυ­τός ο λευ­κο­φό­ρος γο­νά­τι­σε και έκλαι­γε, όπως αγ­κα­λιά­ζου­με τα πό­δια κά­ποιου και κλαί­με σαν να είχε αγ­κα­λια­σμέ­να τα πό­δια του Χρι­στού και προ­σευ­χό­ταν.

Μου’ δει­χνε, πως να προ­σεύ­χο­μαι.

Όταν έτσι προ­σεύ­χε­ται ο άν­θρω­πος, βλέ­πει τον εαυ­τόν του, σαν ένα μη­δε­νι­κό και η ψυχή του αι­σθά­νε­ται ανε­κλά­λη­τη χαρά και πα­ρη­γο­ριά.