Ο χρόνος, νομίζω, ότι είναι ξεκάθαρα μία αναγκαία συνθήκη με την οποία εμείς οι άνθρωποι συγχρονιζόμαστε ο ένας με τον άλλον, κάνουμε τα ραντεβού μας, μπορούμε να μιλάμε για το παρελθόν με χρονική συνάφεια και για το μέλλον, ποια χρονική διάρκεια και άλλες τέτοιες στιγμές βάζουν σημείο αναφοράς της 12ης μεσημβρινή, το σημείο του Γκρίνουιτς και κατά αυτό μετράμε, συν μία ώρα, συν δύο και πλην επτά ώρες, πλην πέντε, για να μπορούμε να συνεννοηθούμε οι άνθρωποι μεταξύ μας.
Δεν ξέρω, αν τελικά συνεννοούμεθα, ή απλά λέμε ότι βρίσκουμε τρόπο να συνεννοηθούμε. Ο χρόνος δεν αλλάζει, εμείς μπορούμε να αλλάξουμε, εκείνος όχι.
Απλά αλλάζει στα χαρτιά (ενν. ο χρόνος) κι ο άνθρωπος κοιτάει την εσωτερική του πνευματική καλλιέργεια (ή «σωστότερα» «έπρεπε» να κοιτάει), για να έχει καλύτερη και ορθότερη πνευματική συγκρότηση.
Δεν χρειάζεται να αλλάξει το πολιτικό ή το εκκλησιαστικό ημερολόγιο για να γίνει αυτή η καίρια αλλαγή, κάθε μέρα είναι ευκαιρία να μπορέσει να δίνει παλιότερα ή από καλύτερη οπτική γωνία το μέλλον! Δεν πρέπει μάλλον να ευχόμαστε «Καλή χρονιά», απλά έτσι για το καλό.
Έλα να βάλουμε μέσα το «καλοκαίρι» (η καρδιά πρέπει να έχει πάντα «Αύγουστο» να είναι ζεστή) και με καλοκάγαθη διάθεση να κάνουμε το καλό!
Αν δεν πιστέψουμε το καλό, αν δεν το λέμε μέσα μας με το καλό πρώτα, αν δεν ζούμε με καλό μόνον και ποτέ κακό ή δεύτερη διαστροφική (που την φέρνει εις τους άλλους στη στροφή) σκέψη προς τους άλλους ανθρώπους, τότε κ α ν έ ν α ς χ ρ ό ν ο ς, δεν θα είναι κ α λ ό ς, καμία διάθεση μας δεν θα είναι όπως πρέπει(με την θετική έννοια, δηλ. είναι καλό για εμάς τους ίδιους και τους γύρω μας), ποτέ δεν θα θελήσουμε αλλαγή του χρόνου.
Αλλά απλά στο καλεντάρι, στο ημερολόγιο, στη φωτογραφία θα είναι ένα καινούργιο νούμερο(2020), ενώ στην ουσία η δική μας οπτική θα είναι και παραμένει στρεβλή, αυτή η οπτική δεν μας δίνει προοπτική ενώ υπάρχει μέσα μας αγαθοποιός διάθεση.
Διάθεση, τέτοια, όταν υπάρχει μας οδηγεί όλους τελικά σε καλύτερες μέρες, σε φωτεινότερες μέρες, σε ποιοτικότερες μέρες, αυτό που μας λείπει πάντα, είναι η ζεστασιά της αγάπης του Χριστού!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Όχι, μιάς αγάπης, αλτρουιστικής αγάπης, αλλά μιας αγάπης η οποία μετοχετεύει το καλό προς τον άλλον άνθρωπο, αν δεν μεταφέρεις την εμπειρία της αγάπης του, προς τον άλλον αδελφό, ή μάλλον αν δεν το δεις τον άλλον σαν αδερφό… ποτέ δεν θα μπορέσεις να κάνεις καλό σε εσένα πρώτα, που κάνεις το καλό, και ύστερα σε εκείνον για τον οποίο έκανες το καλό!
Αυτό (ενν. το καλό που έκανες) ίσως μας λέει να αγαπάμε τον διπλανό μας, τον πλησίον μας, σαν τον αδελφό μας, είναι πάρα μα πάρα πολύ σημαντικό, αυτό να α γ α π ο ύ μ ε τον δ ι π λ α ν ό μας, σαν τον ε α υ τ ό μας.
Γιατί είναι απλό; Τον εαυτό μας δεν το θρέφουμε; δεν τον ζεσταίνουμε με ρούχα; δεν τον πλένουμε; δεν τον καθαρίζουμε; όλα αυτά είναι πολύ απλά και πολύ βασικά! Αν αυτά τα κάνουμε για το σώμα μας, πόσο μάλλον για την ψυχή μας; η οποία δια αυτού τρόπου δια τις περιποιήσεως, της ψυχοσωματικής, θα γλυκαθεί και θα γλυκάνει και τους άλλους!
Όταν αγαπάμε δεν το κάνουμε ποτέ για τους άλλους… το κάναμε για μας! Γιατί έχουμε αυτήν την ανάγκη, αυτής της μοναδικής αγάπης`
Θα ευχηθώ, καρδιακά, αυτή την χρόνια να μην είμαστε υ π ο κ ρ ι τ έ ς σε συναισθήματα και αισθήματα, αλλά να είμαστε ευθείς και καθαροί σε αυτό που λέμε και τώρα και πάντα και στην ουσία ποιοτικά χαρούμενοι και αγαπητικά μοναδικοί!
Εύχομαι αυτή τη χρονιά το 2020 την τελευταίως διατυπωθείσα ευχή ποιότητα και ουσιαστική αγάπη στις σχέσεις μας, όχι στα «μιντιακά»(ειδικά στα social media) και διαδυκτικά αλλά στην διπλανή πόρτα να στραφούμε.
Αρχιμανδρίτης Ιερόθεος Λουμουσιώτης,
Ιεροκήρυξ.
[the_ad id=”154252″]