Έχω διαρκώς προσκλήσεις για φαγητό με πολύ αξιόλογα και σπουδαία πρόσωπα.
Αξιοπρεπείς άνθρωποι, οικογενειάρχες, εργαζόμενοι, τίμιοι, νομοταγείς, άξιοι, ωραίοι τύποι.
Με καλούν για φαγητό ιερείς, φιλικά ζευγάρια, γείτονες, επιστήμονες, συγγενείς, φίλοι.
Άνθρωποι απ’ όλα τα επαγγέλματα.
Όμως, είναι φοβερό αυτό που λέει στο Ευαγγέλιο,
ότι ο Χριστός έτρωγε με πόρνες και αμαρτωλούς.
Το λέμε, μα δεν ξέρω αν μπορούμε να νιώσουμε
τι σημαίνει
να τρως με μια πόρνη.
Να κάθεσαι και να κάνεις παρέα
με έναν τέτοιο άνθρωπο.
Να είναι η συντροφιά σου μια γυναίκα
που δίνει το κορμί της σε 7-10 άτομα κάθε μέρα.
Κι εσύ, να τρως μαζί της.
Και να είσαι ο αναμάρτητος Χριστός!
Και να τρως χωρίς κριτική, χωρίς απόρριψη,
χωρίς να της προκαλείς άγχος,
ούτε να έχεις άγχος ή να νιώθεις αμήχανα ή άβολα.
Απλά και φυσικά.
Ήρεμα, ειρηνικά και αθώα.
Με αγάπη.
Και, ξέρεις, είναι άλλο να πεις σε μια πόρνη ένα απλό ¨γεια¨,
κάνοντας μια υπόκλιση στο δρόμο,
κι άλλο να κάτσεις να φας.
Κάτι που συνεπάγεται χρόνο,
διάρκεια, εγγύτητα,
οικειότητα.
Να κάτσεις, να παραγγείλεις,
να περιμένεις,
να πιεις, να φας, να μιλάς,
να κοιτάς,
να κουβεντιάζεις.
Δεν είναι υπόθεση 5 λεπτών όλο αυτό.
Θέλει μια αφιέρωση χρόνου…
Τι να ένιωθαν τα μάτια τους όταν κοιτάζονταν;
Τι έλεγαν όταν συζητούσαν;
Πώς μασούσε την τροφή της αυτή η γυναίκα
και δεν ξεροκατάπινε
ή δεν πνιγόταν από φόβο μπροστά στο Χριστό;
Πώς δεν έλεγε να ανοίξει η γη να την καταπιεί,
καθώς αντίκριζε έναν τόσο άγιο Άνθρωπο;
Τον ίδιο το Θεό!
Ο Χριστός έλεγε
ότι είναι φίλοι του αυτοί οι άνθρωποι.
Όχι απλά τους ανεχόταν,
μα τους ονόμαζε και οικείο Του περιβάλλον.
Ήρθε γι’ αυτούς.
Να τους αλλάξει. Ώστε να χαρούν.
Να τους διορθώσει, να τους ανορθώσει.
Για να ανασάνουν.
Όχι να τους τσακίσει, ούτε να τους τιμωρήσει.
Ο τρόπος Του, μια μεγάλη επιείκεια.
Η παιδαγωγική Του, η προσέγγιση της αγάπης.
Όπλο Του, η αθωότητά Του.
Σιγά σιγά, μπαίνοντας στην καρδιά τους πρώτα.
Κερδίζοντας την εμπιστοσύνη κι εκτίμησή τους.
Για το καλό τους και μόνο.
Είναι υπέροχος αυτός ο Χριστός,
που αγάπησε την πόρνη…