Ο Ιησούς “για την αρχέγονη Εκκλησία ήταν ο Κύριος Γιαχβέ, ο οποίος προϋπήρχε στον Ουρανό, συνόδευσε με παρουσία Του και την επιτέλεση σημείων και τεράτωντον ισραηλίτη λαό στην έρημο και αναμενόταν να εμφανιστεί στα Έσχατα για να επιτελέσει την Κρίση”[74].
Πολλοί είναι οι “προσδιορισμοί που στην Παλαιά Διαθήκη αποδίδονται μόνο στον Θεό Γιαχβέ” και “χρησιμοποιούνται…ελεύθερα για τον Χριστό, τον ενανθρωπήσαντα Γιαχβέ”[75] στα βιβλία της Καινής Διαθήκης[76].
Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, εξαίροντας το ομοούσιο Πατρός και Υιού όπως παρουσιάζεται στην Καινή Διαθήκη[77], επισημαίνει:
- Όταν ο Χριστός θέλει να δείξη ότι έχει την ιδία ακριβώς ουσία με τον Πατέρα, λέει: “ο εωρακώς εμέ εώρακε τόν πατέρα” (Ιω. 14,9).
- Όταν ο Χριστός θέλει να δείξη την ιδιαίτερη δύναμη Του, λέει: “εγώ καί ο πατήρ εν εσμεν” (Ιω, 10,30).
- Όταν ο Χριστός θέλει να δείξει την ισότητα της εξουσίας, λέει: “ώσπερ γάρ ο πατήρ εγείρει τούς νεκρούς καί ζωοποιεί, ούτω καί ο υιός ούς θέλει ζωοποιεί” (Ιω. 5,21).
- Όταν θέλει να δείξει την ταυτότητα της λατρείας, λέει: “πάντες τιμώσι τον υιόν, καθώς τιμώσι τον πατέρα. Ο μη τιμών τον υιόν ου τιμά τόν πατέρα” (Ιω. 5,23).
- Όταν θέλει να δείξει την αυθεντία να μεταβάλλει τους νόμους, λέει: “ο δέ Ιησούς απεκρίνατο αυτοίς· ο πατήρ μου έως άρτι εργάζεται, καγώ εργάζομαι” (Ιω. 5,17).
Εξάλλου, στο τέταρτο ευαγγέλιο, “η μαρτυρία των διηγήσεων θαυμάτων υπέρ της θεότητας του Ιησού βρίσκεται σε συμφωνία και με τη χριστολογική μαρτυρία του…σύμφωνα με την οποία ο Ιησούς είναι ο Γιαχβέ των παλαιοδιαθηκικών θεοφανειών, ο προϋπάρχων Λόγος, ο μονογενής υιός του θεού, ο δημιουργός του κόσμου και ο σωτήρας του πεπτωκότος ανθρώπου”[78]. Αυτό επίσης φαίνεται[79]:
- Από το ότι η δόξα του Γιαχβέ, ως έκφραση της θεότητας και ως μέσο αποκαλύψεώς της στον κόσμο, αποδίδεται από τον ευαγγελιστή Ιωάννη αυτούσια και διαχρονικά στον Ιησού.
- Από το ότι ο ιωάννειος Ιησούς χρησιμοποιεί για τον εαυτό του σε απόλυτη σύνταξη τη φράση “εγώ είμι”, που αποτελεί στην Παλαιά Διαθήκη το νοηματικό περιεχόμενο και σε ορισμένες περιπτώσεις, στη μετάφραση των Ο΄, και τον τρόπο εκφοράς του ιερού ονόματος του Γιαχβέ.
- Από το ότι ο Ιησούς ποιεί σημεία πρωτοφανή από πλευράς ποιότητας και μεγέθους στη βιβλική ιστορία, σημεία τα όποια βάσει της παλαιοδιαθηκικής και ιουδαϊκής πίστεως μόνο ο ίδιος ο Γιαχβέ, ως ο απόλυτος κύριος της φύσεως και της ιστορίας, έχει τη δύναμη και την εξουσία να πραγματοποιήσει.
Είναι δεδομένο ότι “από άποψη…πατερικής θεολογίας…στην Π. Διαθήκη πότε ο άγγελος στέλνεται από τον Γιαχβέ και πότε είναι ο ίδιος ο Γιαχβέ…Στην προκειμένη περίπτωση οι Πατέρες είπαν πως ο άγγελος είναι ο Γιαχβέ, και ο Γιαχβέ είναι ο Λόγος”[80].
Υποσημειώσεις
71 “πάσάν τε ημέραν εν τώ ιερώ καί κατ’ οίκον ουκ επαύοντο διδάσκοντες καί ευαγγελιζόμενοι τόν Ιησούν τόν Χριστόν” (Πράξ. 5:42)
72 Πράξ. 5:41: Δεληκωστόπουλος, Η Καινή Διαθήκη…, ό.π..
73 Πράξ. 21:13.
74 Σ. Δεσπότης, “Η Αρχέγονη Χριστολογία”, στο Επιστημονική Επετηρίδα Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΕΕΘΣΘ), τμήμα Θεολογίας, τόμ. 12 (νέα σειρά), Θεσσαλονίκη 2002, σελ. 83.
75 Στ. Σάκκος, “Η Θεολογία της Αποκαλύψεως”, στο περιοδ. Δελτίο Βιβλικών Μελετών, έτος 31-32, τόμ. 21-22 (νέα σειρά) (ΙΑΝ 2002-ΔΕΚ 2003), Αθήνα, Άρτος Ζωής, σελ. 205.
76 Γράφει ο Στ. Σάκκος: “Αναλυτική και εμπεριστατωμένη έκθεση των χωρίων της Αποκαλύψεως και όλης της Καινής Διαθήκης που εφαρμόζουν στον Ιησού Χριστό εκφράσεις και ονόματα τα οποία στην Παλαιά Διαθήκη σαφώς προσδιορίζουν ή υπονοούν τον Γιαχβέ βλ. στην πρωτότυπη εργασία του Ν. Σωτηροπούλου, Ο Ιησούς Γιαχβέ, Αθήνα 1976” (“Η Θεολογία της Αποκαλύψεως”, ό.π., σελ. 231, υποσημ. #24.
77 Για τις παραθέσεις βλ. Αποστολόπουλος Αδαμάντιος (αρχιμ.), Το Τριαδικό Δόγμα, εκδ. Νεκταρίου Δ. Παναγοπούλου, Αθήνα 1990, σελ. 17.
78 Καρακόλης Χρήστος, Η Θεολογική Σημασία των Θαυμάτων στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο (διδακτ. διατριβή), Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 448.
79 Βλ. τα παρακάτω και ανάλυση τους στο Χρήστος Καρακόλης, “Ο Ιησούς ως ο Γιαχβέ των παλαιοδιαθηκικών θεοφανειών”, στο Θέματα Ερμηνείας και θεολογίας της Καινής Διαθήκης (Βιβλική Βιβλιοθήκη #24), Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2005, σελ. 223-255.
80 Ματσούκας, Δογματική…, τόμ. Β΄, ό.π., σελ. 68-69, υποσημ. #29.
orthodoxia.online