Ο Μέγας Βασίλειος σε έναν κανόνα του για τους μοναχούς λέγει ότι δεν επιτρέπεται ποτέ να αργολογεί κανείς εις βάρος άλλου.
Συναντιόμαστε, λόγου χάριν, με κάποιον, χαιρετιόμαστε και ρωτάμε:
Τι κάνεις; Τι κάνει ο Κώστας; Και απαντά ο άλλος:
Α, τον καημένο τι έπαθε! Έτσι κι έτσι…
Αυτά που λες για «τον καημένο» είναι αρετή; Είναι έπαινος; Είναι τιμή για εκείνον;
Γιατί αναφέρεις το όνομά του, αφού μάλιστα δεν είναι μπροστά σου;
Εάν ήταν, θα φοβόσουν να μιλήσης, τώρα που δεν είναι, γιατί δεν σέβεσαι και δεν φοβάσαι τον άγγελό του που είναι παρών, τον Χριστόν που είναι ανάμεσα μας;
Και συνεχίζει ο ίδιος κανόνας ότι κανείς δεν επιτρέπεται να γελάση εις βάρος άλλου.
Ας υποθέσωμε ότι κάποιος έκανε κάτι άσχημο.
Το βλέπω εγώ, κάνω νόημα να το δουν και οι άλλοι για να γελάσουν.
Αν κάνης κάτι τέτοιο, έχεις «αφορισμόν μίαν εβδομάδα», λέγει ο Μέγας Βασίλειος.
Γιατί; Διότι εγέλασες εις βάρος άλλου. Με τον Χριστόν μπορούμε να γελάμε; Με την εικόνα του Χρίστου πώς μπορούμε να γελάμε;
† Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης – Οι Σχέσεις μας με τον Πλησίον