Εκτός από το φόνο με τα όπλα ή και τα χέρια ακόμη, υπάρχει και ένα άλλο είδους φόνου που είναι καθημερινός ως φαινόμενο αλλά απαρατήρητος από όλους μας…δυστυχώς….
Αν η γλώσσα μας είναι σαν το αιχμηρό σπαθί τότε μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε για να φονεύουμε τους ανθρώπους.
Και όντως πολλές φορές το κάνουμε και δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας δολοφόνους.
Πληγώνουμε την καρδιά του πλησίον με συκοφαντία και ψέμα, προσβάλλουμε τη δική του ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ταράζουμε την καρδιά του με κακολογία΄ αυτό δεν είναι πνευματικός φόνος;
Ακούμε πως κάποιος από τους γνωστούς ανθρώπους μοιχεύει και θυμώνουμε μ’ αυτόν.
Δεν είναι δύσκολο να θυμώνεις με τους άλλους.
Δύσκολο είναι να θυμώνεις με τον εαυτό σου.
Έχουμε δικαίωμα να θυμώνουμε με τους άλλους ενώ οι ίδιοι δεν έχουμε την καθαρότητα που ζητά από μας ο Χριστός;
Πόσοι από μας δεν έχουν κοιτάξει ποτέ γυναίκα ή άνδρα με πόθο;
Λίγοι, πολύ λίγοι.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός κάθε ακάθαρτο βλέμμα που ρίχνουμε στη γυναίκα το ονομάζει μοιχεία.
Και αν ακόμα δεν την κάναμε με το σώμα, στην καρδιά μας την είχαμε κάνει.
Από το βιβλίο «Αγ. Λουκά επισκόπου Κριμαίας – Λόγοι και ομιλίες» Τόμος Γ’, Εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη»
[the_ad id=”108846″]