Ο π. Νικόλαος αναλύει την μοναδικότητα του Χριστιανισμού στη σύγχρονη εποχή, επικρίνοντας την ενσωμάτωσή του στον «αυτάρκη ανθρωπισμό» και τις συνηθισμένες παρερμηνείες του ως απλή ιδεολογία, ηθική ή πολιτισμό.
Αντίθετα με τις «θρησκείες της φυγής» (όπως ο Πλατωνισμός ή ο Βουδισμός) που απαξιώνουν τον κόσμο, ο Χριστιανισμός τολμά να πει ότι το Απόλυτο μπαίνει στην ιστορία, αναλαμβάνοντας και καταφάσκοντας τη φύση των όντων ως «καλή λίαν» και απαλλάσσοντας τον άνθρωπο από την υποχρέωση να ταυτίζει τον κόσμο με το κακό.
Η ουσία του είναι η «αναβάθμιση της φύσεως» και η Θέωση, μέσω της οποίας ο άνθρωπος γίνεται «κατοικητήριον θεότητας». Αυτό επιτυγχάνεται μέσω της εσχάτης αγάπης του Θεού, που του στοιχίζει τον Σταυρό, προσφέροντας στον άνθρωπο τα πιο «τρελά του όνειρα».