π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Είναι στη φύση μας να θέλουμε να μας αγαπούν, να αγαπούμε, να σχετιζόμαστε. Αυτή η ανάγκη της αληθινής καρδιακής σχέσης υπάρχει σε όλες τις ηλικίες, κι όταν απουσιάζει, ο άνθρωπος δεν έχει χαρά, δεν μπορεί να εργαστεί με ενθουσιασμό, δεν έχει έμπνευση.
Η σχέση, βασικά, στηρίζεται στην επιθυμία – αρκετές φορές ανερμήνευτη – να θέλει ο άλλος να είναι στη ζωή μου και εγώ στη ζωή του. Με ενδιαφέρει η γνώμη του, χαίρομαι την επικοινωνία μας, απολαμβάνω την παρουσία του.
Όμως, στην πορεία του χρόνου και στην πολλή τριβή, αντιλαμβανόμαστε πως υπάρχουν και “εξογκώματα” στο χαρακτήρα του καθενός, που, ενδεχομένως, να ενοχλούν και να προκαλούν δυσφορία. Απομυθοποιείται η ανθρώπινη τελειότητα και εισερχόμαστε, αν θέλουμε, στην αποδοχή. Είναι, τελικά, μια πορεία η σχέση, με τα πάνω και τα κάτω της, τα ευχάριστα και τα δύσκολα. Χρειάζεται θέληση, αγάπη και ταπείνωση για να συνεχιστεί, να στερεωθεί και να αναπτυχθεί.
Υπάρχει και μια άλλη σχέση, πέρα από τις ανθρώπινες, που και αυτή προκαλεί χαρά και έμπνευση. Είναι η σχέση της ψυχής με τον Θεό «τον αόρατο και των ακατάληπτο», που σχετίζεσαι μαζί Του αόρατα και ακατάληπτα. Ο άγιος Μακάριος Αιγύπτιος θα πει: «Δεν υπάρχει σχέση και ωφέλεια τόσο μεγάλη, παρά μόνο η σχέση της ψυχής με τον Θεόν και του Θεού με αυτή»[1].
Όπως όλες οι ανθρώπινες σχέσεις διακατέχονται από ένα μυστικό μεταξύ τους, που τις κάνει να διατηρούνται – κι αν έχει χαθεί, σταματά η σχέση – έτσι και με τον Θεό. Αυτό το «κάτι», ανερμήνευτο και ανέκφραστο, διατηρεί τον πόθο και κρατεί την επιθυμία για να συνεχιστεί πάση θυσία.
Έτσι, ο πιστός που σχετίζεται με τον Θεό βάσει συμφέροντος – π.χ. για να του εκπληρώνει τις επιθυμίες του – ή για να νιώθει δύναμη στις δυσκολίες της ζωής, ή για να κερδίσει τον παράδεισο, όπως τον αντιλαμβάνεται, ή και για άλλους λόγους, χωρίς τον πόθο και την επιθυμία για το πρόσωπο του Χριστού, δεν μπορεί να δεχτεί τη σιωπή Του σε κρίσιμες ώρες, την απουσία Του σε δοκιμασίες, την ελευθερία Του να ενεργήσει όποτε και αν θέλει με βάση το καλύτερο για τον αγαπημένο Του.
Όποιος, όμως, σχετίζεται μαζί Του μόνο και μόνο γιατί είναι Εκείνος, ο «Θεός της καρδίας», το μοναδικό σταθερό πρόσωπο αγάπης, κατανοεί πως, πράγματι, «δεν υπάρχει σχέση και ωφέλεια τόσο μεγάλη παρά μόνο η σχέση της ψυχής με τον Θεό και του Θεού με αυτή».
[1] Αγίου Μακαρίου Αιγυπτίου, 50 Λόγοι Πνευματικοί, Ν. Σκήτη Αγ. Όρους, 2024, σ. 316
ΠΗΓΗ: ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΛΥΘΡΟΔΟΝΤΑΣ