Η απιστία που γίνεται πίστη

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Σχόλιο στην Κυριακή Ι΄ Ματθαίου, 13.8.2023

Ὁ Χριστός, «ἡ εἰρήνη ἡμῶν», χαρίζει σέ μᾶς τά χαρίσματά Του. Κοντά Του νιώθουμε ἀνάπαυση, εἰρήνη, χαρά.

Δέν νιώθουμε, ὅμως, τό ἴδιο κοντά στό διάβολο! Ἐδῶ ὑπάρχει σύγχυση, ἀναστάτωση, θλίψη. Ἐδῶ προβάλλει ὁ πόνος, τό «κακῶς πάσχειν». Κι ὁ ἄνθρωπος ὑποφέρει ψυχῇ τε καί σώματι. Καί μαζί του οἱ γύρω του, ὅσοι τόν ἀγαποῦν.

Ὁ πατέρας, πού τό σημερινό Εὐαγγέλιο περιγράφει, «γονυπετῶν» ἦλθε στό Χριστό, ζητῶντας του νά θεραπεύσει τον γιό του «ὅτι σεληνιάζεται καί κακῶς πάσχει». Προηγουμένως, ὅμως, ἀπευθύνθηκε στούς μαθητές Του πού δέν μπόρεσαν νά τόν θεραπεύσουν, «διά τήν ἀπιστίαν αὐτῶν».

Τί παράξενο! Κοντά στόν Κύριο καί Θεό τους, κι ὅμως ἦταν ἄπιστοι! Γιατί ἄραγε; Εἶχαν τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, ὄχι τό Πνεῦμα τό Ἅγιο πού τό πῆραν, ὅταν ὁ «Υἱός τοῦ ἀνθρώπου» παραδίδεται σέ χέρια ἀνθρώπων, Τόν θανατώνουν καί τήν τρίτη ἡμέρα ἀναστένεται.

Τό δικό Του Πάθος καί ἡ δική Του Ἀνάσταση φέρνει τήν Πεντηκοστή, πού μεταβάλλει τήν ἀπιστία σέ δύναμη, ὥστε νά μετακινεῖ βουνά. Τότε ἀλλάζουν ὅλα. Μποροῦν νά κάνουν ὅ,τι κι ὁ Κύριός τους, ἀφοῦ κι αὐτοί μαρτύρησαν ὅπως Ἐκεῖνος.

Τελικά, τό μαρτύριο πού καλούμαστε νά περάσουμε, σηκώνοντας τό σταυρό μας «ἀκολουθῶντάς Τον ὅπου ἄν ὑπάγῃ», δέν εἶναι ὁ πόνος, ἡ δυσκολία πού προέρχεται ἀπό τό διάβολο. Εἶναι τό μέσον πού φέρνει στήν ἀρρωστημένη μας φύση τήν εἰρήνη, τήν πνευματική πληρότητα, τή χαρά.

Ἡ πίστη, πού ἐκφράζεται ὡς πλήρης ἐμπιστοσύνη στό Θεό πού σιωπᾶ καί τονίζει τήν ἀπουσία Του, εἶναι αὐτή πού μπορεῖ νά κάνει τ’ ἀδύνατα δυνατά, τά παράλογα ὑπέρλογα, γι’ αὐτό καί ὑπαρκτά.

Μία τέτοια πίστη θεραπεύει ἐμᾶς καί τούς «μεθ’ ἡμῶν» καί γίνεται ἔμπνευση πού ζωντανεύει τήν ὕπαρξη.