Διότι όσο πλησιάζεις τον Θεό, αρχίζεις να κατανοείς βαθύτερα και εντονότερα την πραγματική αγάπη, την αγαθότητα, την ταπείνωση, την απλότητα, την καθαρότητα.
Κι έτσι διαπιστώνεις ποσό μακρυά βρίσκεσαι από αυτές τις αρετές και πνευματικές καταστάσεις.
Οι άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν την αμαρτωλότητά τους αποδεικνύουν πόσο δέσμιοι είναι των παθών τους και συνάμα ποσό μακρυά βρίσκονται από τον Θεό.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι Άγιοι αισθανόντουσαν μεγάλοι αμαρτωλοί. Και αυτό δεν το λέγανε από σεμνοτυφία, αλλά επειδή είχανε την γεύση του Θεού στην ζωή τους, καταλάβαιναν πόσο βρώμικοι και λειψοί είναι οι ίδιοι.
Όταν κάποιος ζει μέσα σε μια σπηλιά δεν μπορεί να εννοήσει την ομορφιά του κόσμου στο φως του ηλίου, ούτε να κατανοήσει πόσα στερήθηκε ζώντας μέσα στο σκοτάδι, ούτε να δει την βρωμιά μέσα στην οποία ζούσε.
Έτσι λοιπόν και ο άνθρωπος που ζει αναπαυμένος μέσα στα πάθη του δεν μπορεί να κατανοήσει την κατάντια του, εκτός κι αν απομακρυνθεί από τα πάθη και καλλιεργήσει τις αρετές.
Ένας αλκοολικός μπορεί να καταλαβει το καταστροφικό του πάθος μόνο όταν κόψει το ποτό και ζει πλέον νηφάλιος. Τότε μόνο μπορεί να εκτιμήσει ορθά τα γεγονότα και την προσωπική του κατάσταση, τότε θα καταλάβει ποσά στερήθηκε, πόσο πλήγωσε τους άλλους, πόσο αδίκησε τελικά τον εαυτό του.
Όσο εντονότερη γίνεται η σχέση μας με τον Θεό, τόσο φωτίζεται η ύπαρξη μας κι έτσι ακόμα και η πιο μικρή βρωμιά γίνεται ορατή.
Όσο πιο απομακρυσμένη είναι η ζωή μας από τον Θεό τόσο πιο σκοτεινή γίνεται. Έτσι ακόμα κι αν είμαστε καλυμμένοι με τις βρωμιές των αμαρτιών μας, εμείς θεωρούμε ότι είμαστε καθαροί, μιας και δεν βλέπουμε, ούτε αισθανόμαστε τις βρωμιές μας.
Το φως του Χριστού φανερώνει στις ψυχές μας την πραγματική τους κατάσταση, όχι για να τρομάξουμε, αλλά για να μετανοήσουμε και να συγχωρεθούμε, δηλαδή να καθαριστούμε. Ξεφεύγοντας από την πλάνη για το πως αξιολογούμε εμείς τον εαυτό μας και πλέον να κρίνουμε την ζωή μας μέσα από το πρίσμα της ζωής του Χριστού, μέσα από το βίωμα του Θεού, μέσα από τα Μυστήρια που μας προσφέρουν την Χάρη Του και διαλύουν την θολωμένη κρίση μας και την διαστρεβλωμένη λογική μας.
Όσο λίγη είναι η ταπείνωση και η υπομονή, τόσο μεγάλες φαντάζουν οι δοκιμασίες της ζωής.
Όταν ο άνθρωπος καλλιεργεί την ταπείνωση, αυξάνεται η υπομονή του και πλέον αντιμετωπίζει τα πάντα με σύνεση και διάκριση, χωρίς πανικό και υπερβολές.
Ο τρόπος σκέψης μας επηρεάζεται από την πνευματική μας κατάσταση. Χωρίς την Χάρη του Θεού, όλα σκοτεινιάζουν και μπερδεύονται…
Όσο ο τρόπος σκέψης μας είναι αυτονομημένος από τον σκοπό της ζωής μας που είναι η Βασιλεία του Θεού, τότε πάντα θα εγκλωβιζόμαστε μέσα στις μικρότητες της επίγειας ζωής μας.
Αρχ. Παύλος Παπαδόπουλος