Πήγα να παρακαλέσω τον Γέροντα Παΐσιο, να προσευχηθή για να πετύχω στις Πανελλήνιες εξετάσεις. Είχα γράψει την πρώτη φορά και δεν πήγα τόσο καλά και τον ρωτούσα, αν ξαναέγραφα θα βελτίωνα τους βαθμούς μου;
Μου είπε να κάνω προσευχή και ό,τι με φωτίση ο Θεός. Του λέω, «δεν μπορώ να τα καταφέρω, αν δεν κάνετε εσείς προσευχή, και δεν θέλω να με λένε αποτυχημένο». Κάθησε λίγο αμίλητος, σκεφτικός και μου λέει:
– Πήγαινε να γράψης.
– Και πώς θα τα καταφέρω;
Και αρχίζω να του εξηγώ, πώς υπολογίζονται οι βαθμοί. Με διακόπτει και μου λέει:
– Πήγαινε, ευλογημένο, και τα κομπιούτερ κάνουν λάθη, διάβασε ένα κείμενο και πήγαινε. Θα σε φωτίση ο Θεός.
Αυτή η απάντηση καρφώθηκε στον νου μου, πηγαίνω στην Σχολή (Αθωνιάδα), το λέω σ’ ένα φίλο μου να διαβάσουμε ένα κείμενο, εκείνος όμως δεν έδωσε και τόση σημασία.
Ανοίγω το βιβλίο των Αρχαίων, το μάτι μου πέφτει σ’ ένα κείμενο, «Οι δε Θηβαίοι ως ήσθοντο…». Αυτό θα διαβάσω, λέω, ως Θηβαίος που είμαι και κάνα δυο παρατηρήσεις. Και ω του θαύματος! αυτό μας βάζουν στις εξετάσεις.
Μόλις μας έδωσαν το κείμενο, άρχισαν δάκρυα να κυλούν από τα μάτια μου. Τότε, πίστεψα ότι μπορεί να περάσω. Μία καθηγήτρια με πλησίασε και με ρώτησε τι έχω και αν θέλω να φέρουν τον γιατρό. Τι να της εξηγήσω και τι να καταλάβη; Μέσα μου ευχαριστούσα τον Γέροντα για το δώρο που μου έκανε.
Από το βιβλίο: Ο Όσιος Παΐσιος. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», Θεσσαλονίκη 2018, σελ. 134.
Κοινωνία Ορθοδοξίας