Ο μεγαλύτερος θησαυρός κάθε επικράτειας είναι οι αγιασμένοι και καλοί άνθρωποι που ζουν σ’ αυτήν.
Συγκρινόμενος με αυτόν τον θησαυρό, κάθε άλλος πλούτος είναι ένα τίποτα. Θεοσεβείς χριστιανοί αυτοκράτορες θεωρούσαν τους αγίους ανθρώπους, που βρίσκονταν μέσα στα όρια της αυτοκρατορίας τους ως τη μεγαλύτερη ευλογία του Θεού.
Ο άγιος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο Μέγας είπε κάποτε:
«Ευχαριστώ τον Κύριο Ιησού Χριστό που στις ημέρες μου υπάρχουν τρείς θεϊκοι λύχνοι: ο Ευλογημένος Αββάς Αντώνιος, ο Αββάς Ελώνιος και ο Αββάς Εύχιος».
Πριν από την ζωτικής σημασίας για τους Ρώσους, μάχη του Κουλικοβο, ο ευλαβής πρίγκιπας Δημήτριος του Ντον, με τους επικεφαλής βοηθούς και δούκες του, πήγε στο δάσος του Ραντονέζ για να βρουν τον Άγιο Σέργιο και να ζητήσει τη μεσολάβηση του ενώπιον του Θεού.
Παρόλο που ο πρίγκιπας ετοίμασε το στρατό του για έναν απελευθερωτικό πόλεμο από τους Τατάρους, ανέθεσε όμως την μεγαλύτερη ελπίδα του στις προσευχές ενός αγίου ανθρώπου, παρά στον τεράστιο στρατό και τα πολλά όπλα.
Πηγή: Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Ο πρόλογος της Αχρίδος: πνευματικό ημερολόγιο, εκδ. Άθως