π. Λίβυος: Η μετάνοια για τον Χριστό δεν είναι μια πράξη μιζέριας και φόβου αλλά χαράς και φωτός.
Δεν κλαίω για το παρελθόν αλλά χαίρομαι για το μέλλον μου.
Δεν κοιτάω τι ήμουν αλλά τι μπορώ να γίνω.
Δοξάζω τον Θεό που Τον βρήκα, που πλέον γεύθηκα την γλύκα της Παρουσίας Του. Αναπαύομαι στην αγκαλιά του, λέω το γλυκό όνομα του και νιώθω χαρά και πληρότητα.
«Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με…..»
Αρχικά ίσως κλάψω, ίσως πενθήσω για τα λάθη μου αλλά δεν είναι αυτό το νόημα της μετάνοιας. Δεν είναι ο προορισμός μου.
Η μετάνοια είναι αγκαλιά δεν είναι μαστίγιο.
Είναι παράδεισος όχι κόλαση.
Είναι γλύκα όχι φόβος και πίκρα.
Πριν συναντηθείς με τον Χριστό, κακοποιούσες τον εαυτό σου, τον τσαλάκωνες και πετούσες στην αμαρτία και τα πάθη. Σε λάθος επιλογές και καταστάσεις. Τώρα που ήρθες στην εκκλησία μην κάνεις το ίδιο ενοχοποιώντας τον, βουλιάζοντας τον στην δίνη των ενοχών και του φόβου.
Πίστεψε με κακοποίηση είναι κι αυτό.
Μην μαστιγώνεις και τιμωρείς τον εαυτό σου στο όνομα του Θεού. Μην φοβάσαι τον διάβολο και την κόλαση. Ο Χριστός δεν σε απειλεί, δεν θέλει τον φόβο, τις ενοχές και τον τρόμο σου. Δεν θέλει να σε βλέπει θλιμμένο και μίζερο, αυτοκαταστροφικό και ταραγμένο. Δεν είναι μετάνοια αυτό, είναι ψυχοπαθολογία φόβου και ενοχών, κόμπλεξ κατωτερότητας και αυτοτιμωρίας.
Μια στιγμή μονάχα να έβλεπες πως σε κοιτάει ο Χριστός και θα καταλάβαινες ότι ήσουν πάντα μέσα στο Φως, όμορφος και λαμπρός κι ας έβλεπες εσύ παντού σκοτάδι και ασχήμια.
π. Λίβυος