Το δακτυλίδι χρησιμοποιόταν και προ Χριστού και στην αρχαιότητα. Άλλη όμως έννοια είχε στους ειδωλολάτρες και άλλη σε εμάς τους χριστιανούς.
Στους ειδωλολάτρες το δακτυλίδι προερχόταν από την βάρβαρη συνήθεια, που ο άνδρας απήγαγε την γυναίκα και την καταδυνάστευε και δήλωνε, λοιπόν, τον κρίκο και την αλυσίδα με την οποία την υποδούλωνε.
Άλλοι είπαν ακόμη ότι στους ειδωλολάτρες το δακτυλίδι αποτελούσε το τίμημα που κατέβαλε ο άνδρας για να εξαγοράσει την γυναίκα· υπάρχουν δε και σήμερα ακόμη βάρβαροι λαοί στους οποίους τα νομίσματα έχουν σχήμα κρίκων, όπως το δακτυλίδι.
Άλλη παλαιά ερμηνεία του δακτυλιδιού, την οποία αναφέρει ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, είναι ότι σημαίνει την εξουσία που χορηγούσε ο άνδρας στην γυναίκα στον οίκο ως αντιπρόσωπό του.
Το δακτυλίδι παλαιά χρησιμοποιόταν για σφραγίδα. Και δίνοντας, λοιπόν, ο άνδρας το δακτυλίδι του στην γυναίκα της ενεχείριζε, την σφραγίδα του για να έχει αυτή την επιμέλεια και την φροντίδα για τα πράγματα του οίκου, για να είναι η οικοδέσποινα.
– Στον χριστιανικό γάμο η ανταλλαγή των δακτυλιδίων είναι σύμβολο της προσφοράς του ενός προς τον άλλο· ότι ο ένας δίνει τον εαυτό του στον άλλο, ο ένας δέχεται το «εγώ» του άλλου, ότι ο ένας «χωράει» στον άλλο.[3]
«Αυτή η αμοιβαία προσφορά δεν σημαίνει παθητική υποταγή του ενός στον άλλον, αλλά ενεργητική αποδοχή του ενός απ’ τον άλλο. Οι Σύροι και οι Αρμένιοι έχουν ένα ωραίο έθιμο, που συμβολίζει πολύ παραστατικά αυτή την αλήθεια: όταν αρραβωνιάζονται ανταλλάσσουν τους βαφτιστικούς σταυρούς τους, σημάδι πως αποδέχεται ο ένας τον “σταυρό” του άλλου»
[3] «Ἡ τῶν δακτυλιδίων περίθεσις δηλοῖ ἑκάτερον ἐκατέρῳ ἑαυτὸν ἐγχειρίζειν καὶ μηδέτερον τοῦ λοιποῦ ἐξουσιάζειν ἑαυτόν ἀλλ᾿ ἕτερον τοῦ ἑτέρου» (Κριτόπουλος, Ομολογία, κεφ. ιβ΄).
Αρχιμανδρίτου Ιερεμίου Φούντα(Νυν Γόρτυνος), Ορθόδοξη Κατήχηση,
Ενοριακό Ταμείο Έργων Φιλαδελφίας Ιερού Ναού Αγίου Ανδρέου Σαλαμίνος, Σαλαμίνα, 1990