Το καλοκαίρι του 1975 αξιώθηκα να μεταβώ για πρώτη φορά στο «Περιβόλι της Παναγίας», το Άγιον Όρος.
Σ’ αυτή την επίσκεψη, παρά την επιθυμία μου, δεν αξιώθηκα να συναντήσω τον Γέροντα Παΐσιο, που τότε ασκήτευε στο Σταυρονικητιανό κελλί του Τιμίου Σταυρού.
Τούτο έγινε αργότερα, «ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου» (Γαλ. 4:4). Εκείνο, όμως, που απεκόμισα γι’ αυτόν τον χαριτωμένο άνθρωπο, στο πρώτο προσκύνημά μου στο Άγιον Όρος, ήταν τα χαρακτηριστικά λόγια ενός συμπροσκυνητού, σήμερα ομοτίμου καθηγητού στην Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, που τον είχε συναντήσει και μου είπε, ότι «η αγάπη του σε διαλύει», κάτι που διεπίστωσα και ο ίδιος αργότερα.
Με αυτόν τον αυθεντικό άνθρωπο του Θεού θα ασχοληθώ με συντομία στην συνέχεια.
Ερωτήσαμε τον Γέροντα σε κάποια επίσκεψή μας για την ελεημοσύνη.
Η απάντησή του ήταν κατηγορηματική, ότι πρέπει να ασκούμε την μεγάλη αυτή χριστιανική αρετή, που την συνιστά ο Χριστός, μακαρίζοντας αυτούς που την ασκούν, στην επί του Όρους ομιλία, με αυτά τα λόγια:
«Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται» (Ματθ. 5:7). Ιδιαιτέρως προέτρεπε να βοηθούμε χήρες, ορφανά, πολυτέκνους και γενικώς ανθρώπους που έχουν μεγάλη ανάγκη.
«Αυτοί», έλεγε, «δεχόμενοι την βοήθεια εύχονται από την καρδιά τους για μας και τους κεκοιμημένους μας, λέγοντας γι’ αυτούς, «Θεός σχωρέσ’ τους, να αγιάσουν τα κόκκαλά τους!» και ο Θεός ακούει τις εκ βαθέων προσευχές τους».
Στην ερώτηση, ότι πολλές φορές μας βασανίζει ο λογισμός, ότι οι ζητούντες μπορεί να είναι απατεώνες ή να χρησιμοποιούν την ελεημοσύνη μας για επιβλαβείς σκοπούς, απαντούσε, ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις καλό είναι εμείς να τηρούμε με διάκριση την εντολή του Χριστού, δίνοντας έστω ένα μικρό ποσό και Εκείνος φροντίζει τα χρήματα να πηγαίνουν εκεί που πρέπει.
Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Χρ. Ευθυμίου
τ. Επίκουρος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Ε.Κ.Π.Α.
Πηγή: ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
