Τώρα θα σου ειπώ πως η Γερόντισσα Πελαγία η Καλύμνια έλαβε πλουσίως την Χάρι του Αγίου Πνεύματος, διότι, όταν έμπαινα στο κελλί της πάντα ευωδίαζε.
Καταλάβαινα εγώ ότι αυτή η ευωδία προερχόταν από την ίδια, αλλά δεν τολμούσα να της το ειπώ. Είχα πλέον γνωριμία μαζί της πάνω από έξι χρόνια. Εκείνη ξεθάρρεψε, μ’ εμπιστεύθηκε και άρχισε να μου λέγη τα μυστικά μεγαλεία της. Επήγαινα στην Μονή από την Θεσσαλονίκη τέσσερεις φορές τον χρόνο. Με ένοιωθε σαν παιδί της και εγώ την αποκαλούσα μητέρα μου.
-Τι είναι αυτό που ευωδιάζει μέσα στο κελλί σου, Γερόντισσα; Την ερώτησα.
-Να, βρε παιδί μου, έχω το θυμιατό εδώ.
Το θυμιατό όμως δεν έκαιγε και δεν υπήρχε μέσα ούτε σκόνη, ούτε θυμίαμα.
Της είπα: -Γερόντισσα, είμαι τόσα χρόνια μαζί σου και σ’ αγαπώ σαν μητέρα μου. Λοιπόν, τώρα λαμβάνω το θάρρος σαν υιός σου πνευματικός να σε παρακαλέσω να μη μου κρύψης τίποτε. Πόθεν προέρχεται αυτή η ευωδία; Και πως την απέκτησες;
Χαμογέλασε, εδίστασε, σκεπάσθηκε με το τσεμπέρι της και μου είπε:
-Αχ, δεν θέλω να τα ειπώ, γιατί φοβάμαι μη τα χάσω.
Ήτο πολύ ταπεινή μοναχή. Ήτο και ηγουμένη διότι είχε και 13 υποτακτικές τον καιρόν εκείνον. Μπροστά την επιμονή και υπομονή μου εκάμφθη.
-Άκουσε παιδί μου, μου είπε. Από παλιά περνούσε από εδώ ένας θεολόγος και εκήρυττε. Μας έλεγε: «Αν δεν αποκτήσουμε την Χάρι του Αγίου Πνεύματος, δεν κάναμε τίποτε».
-Τότε κι εγώ άρχισα να παρακαλώ την Παναγία να μου στείλη αιθητώς το Άγιον Πνεύμα, χωρίς διακυμάνσεις και μεταπτώσεις. Μία ημέρα, μου είπε, μετά την θεία Λειτουργία, μπήκα μέσα στο Ιερό (ήτο διαβασμένη από τον αρχιερέα) για να τακτοποιήσω μερικές μικροδουλειές. Τότε μέσα είδα ένα Πουλί. Που βρέθηκε το Πουλί αυτό εδώ μέσα; Θα μας κάνη καμμιά ζημιά…Σκέφθηκα.
Έτσι σκεπτόμουν και προσπαθούσα με τα χέρια μου να το απομακρύνω προς τα έξω. Σε λίγο το Πουλί πάει και στέκεται επάνω στο Άγιο Ποτήριο και σε λίγο μπήκε μέσα…Κατάλαβα περί τίνος πρόκειται. Κι αυτό το υπερφυές γεγονός μου έδωσε μία τέτοια χαρά, που μόνο εγώ ημπορούσα να την γνωρίσω σ’ όλο το μεγαλείο της. Σε λίγο το Πουλί βγήκε από το Άγιο Ποτήρι και κάθισε επάνω στον ώμο μου. Μετά μου φάνηκε ότι το Πουλί αυτό μπήκε στο στόμα μου, κατέβηκε μέσα στην καρδιά μου και έμεινε εκεί.
Την ερώτησα: -Και τώρα μιλάς με τον Θεό, ο,τι ώρα θέλεις;
-Ναί, όπως μιλώ μαζί σου, μου είπε, έτσι μιλάω και με τον Θεό. Του λέγω και του ζητώ ο,τι θέλω και ανάλογα με το συμφέρον των ψυχών μας, ο Κύριος με ακούει και κάνει το θέλημά μου.
Το τι πόλεμο της έκαναν καθημερινά οι δαίμονες δεν περιγράφεται. Της τραβούσαν και πετούσαν το κομποσχοίνι της μακριά. Την κτυπούσαν αλύπητα. Την εμπόδιζαν στην καρδιακή της προσευχή. Άλλοτε της είπαν οι δαίμονες αγριεμένοι: «Μας έσπασες τα μυαλά μας….».
από το βιβλίο: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΓΕΡΟΝΤΑΔΕΣ ΤΟΥ ΑΘΩΝΟΣ» – Μοναχού Δαμασκηνού Γρηγοριάτου (ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2005)