Ἡ νηστεία σύμφωνα καί μέ τήν αὐθεντική μαρτυρία τῆς ἁγίας νηπτικῆς ἐμπειρίας ὡς ἐνσυνείδητη προσωπική ἐνέργεια καί βίωση μέσα σέ ἓνα πλαίσιο πνευματικοῦ ἀγώνα καί ἐσωτερικότητας ὁδηγεῖ στήν ὑπέρβαση τοῦ χρόνου καί στήν ταυτόχρονη εἰσβολή καί προσπέλαση στό “χῶρο” τοῦ ἂχρονου, στήν ἀπρόσιτη ἀλλιῶς περιοχή τοῦ πνεύματος.
Ἒτσι ἐξηγεῖται, γιατί δέν ἒλλειψε ἡ νηστεία ποτέ ἀπό τό πρόγραμμα τῆς πνευματικῆς ἂσκησης μέσα στήν ὀρθόδοξη πνευματικότητα, ὃπου ἡ νηστεία δέν εἶναι ἁπλή ἀσιτία καί ἀρνητική στάση ἒναντι τοῦ σώματος, ἀλλά μιά κατάφαση στόν ὃλο ἂνθρωπο, ὃπου τά πρωτεῖα πρέπει νά ἒχει τό πνεύμα, καί γι’αὐτό κατάφαση καί αἰωνιότητα.
Ἒτσι ἐξηγεῖται ἀκόμη, γιατί ἡ νηστεία βρίσκεται πάντα σέ ἀδιάσπαστη συζυγία μέ τήν προσευχή ὡς “κατάστασιν”, ἢγουν “ἑξιν ἀπαθῆ, ἒρωτι ἀκροτάτω εἰς ὓψος νοητόν ἁρπάζουσαν τόν φιλόσοφον νοῦν”, μέ ἂλλα λόγια στό χῶρο τῆς αἰωνιότητας, ὃπου ὁ ἲδιος ὁ Θεός(Νείλου τοῦ Ἀσκητοῦ, Φιλοκαλία, τόμος Α΄, σελ.181).
Ἡ κατάφαση αὐτή ἀκριβῶς ὁδηγεῖ καί διά τῆς νηστείας στήν ὑποταγή πιά “τῆς σαρκός σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις αὐτῆς “στούς νόμους τῆς αἰωνιότητας καθιστώντας τόν ἀνθρωπον ἐπίγειον ἂγγελο καί οὐαρανοπολίτη ἀπό τώρα κιόλας, ἐνῶ ἀκόμα βρίσκεται στήν περιοχή τῆς “χωριτικότητας”καί χρονικότητας.
Ἱερομ. Εὐσεβίου, “ΕΠΙΨΑΥΣΕΙΣ ΑΚΡΩ ΔΑΚΤΥΛΩ”