Το Κήρυγμα της Κυριακής 
Κυριακή, 16 Ιανουαρίου 2022
Κήρυγμα Κυριακής ΙΒ΄ Λουκά
(†) Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης 
Το παράπονο του Δεσπότη Χριστού

«Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· Οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δὲ ἐννέα ποῦ;» (Λουκ. 17,17)

Ο δεσπότης, αγαπητοί μου, ήρθε σήμερα στο ναό σας να κάνη ένα παράπονο. Ποιος δε σπότης; Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.Αυτός είν’ ο αφέντης μας, στα χέρια του είνε όλα. Καί τι παράπονο έχει ο Χριστός μ’ εμάς ;θα πήτε. Εμένα ρωτάτε; Ακούσατε το ευαγγέλιο. Το παράπονο τού Χριστού ακούγεται σήμερα εκεί. Γιά σας μιλάει, όχι γιά άλλον. Τι λέει λοιπόν το ευαγγέλιο; Ποιό είνε το παράπονο τού Χριστού;

Λέει, ότι σε κάποιο μέρος έξω από ένα χωριό, μέσα σε μιά σπηλιά, χειμώνα – καλοκαίρι ζούσαν δέκα δυστυχισμένοι άνθρωποι. Ήταν άρρωστοι. Μόλις είδαν το Χριστό να περνάη, άρχισαν από μακριά να φωνάζουν, να ζητούν τη βοήθειά του. Γιατί από μακριά; Διότι η αρρώστια τους ήταν άσχημη, κολλητική, επικίνδυνη καί την εποχή εκείνη αθεράπευτη (μόνο τα νεώτερα χρόνια βρέθηκε φάρμακο καί θεραπεύεται). Είχαν λέπρα . Το κορμί τους γέμιζε σπυριά καί πληγές, κάτι σαν τα λέπια τού ψ-ριού, σαν την ψώρα.

Όλη νύχτα δεν μπορούσαν να κοιμηθούν. Έπαιρναν κεραμίδια καί πέτρες κ’ έξυναν το δέρμα. Σάπιζαν οι μύτες καί τ’ αυτιά, έπεφταν οι σάρκες. Κάτι φοβερό. Ένας λεπρός έφτανε να μολύνη ολόκληρο χωριό. Γι’ αυτό τούς λεπρούς τούς απομάκραι -ναν από τον κόσμο καί τούς μάζευαν όλους σ’ένα μέρος. Τέτοιος τόπος ήταν η Σπιναλόγγα, ένα ερημονήσι στα βόρεια της Κρήτης, όπου δεν επιτρεπόταν κανείς να πλησιάση. Έτσι καί στήν εποχή τού Χριστού.

Τούς κρατούσαν μακριά, τούς κρεμούσαν καί κουδούνια στο λαιμό, όπως στα ζώα, γιά ν’ ακούνε οι άλλοι καί να φεύγουν. Ούτε η γυναίκα τους ούτε το παιδί τους ούτε άλλος τούς πλησίαζε. Ζούσαν σαν τ’ αγρίμια μεσ’ στα βουνά καί τα λαγκάδια. Απελπισμένοι λοιπόν απ’ τούς ανθρώπους οι δέκα λεπροί, όταν είδαν το Χριστό με τούς μαθητάς του, άρχισαν να φωνάζουν με όλη τη δύναμί τους· «Επιστάτα» , αφέντη, σώσε μας (Λουκ. 17,13) . Είχαν ακούσει γιά τα θαύματά του καί πίστευαν ότι μπορεί να κάνη κι αυτούς καλά.

Καί ο Χριστός; Τούς θεράπευσε αμέσως; Όχι. Τούς είπε· «Πορευθέντες επιδείξατε εαυτούς τοίς ιερεύσι» (ε.α. 17,14) . Θέλετε να γίνετε καλά; πηγαίνετε στούς παπάδες. Ακούτε; Κάτι καφφενόβιοι πού παίζουν πρέφα ακούς καί λένε· «Άλλο ο Χριστός, άλλο οι παπάδες· εγώ πιστεύω το Χριστό, με παπάδες όμως δεν έχω σχέσι…». Είνε ανώτεροι αυτοί από το Χριστό; Εδώ όμως ο Χριστός, όταν τού ζήτησαν βοήθειαοι λεπροί, δεν τούς θεραπεύει αμέσως, αλλά τούς λέει να πάνε στούς ιερείς.Γιατί το είπε αυτό ο Χριστός;

Γιά τρείς λόγους. Πρώτον γιά να δοκιμάση την πίστι τους . Γιατί μπορούσαν να πούν· Εμείς ζητήσαμε τη δική σου βοήθεια, όχι των ιερέων. Δεύτερον το είπε, γιά να δείξη ότι τιμά τούς ιερείς· μας διδάσκει έτσι, ότι δεν μπορεί να υπάρχη Εκκλησία χωρίς ιερείς. Καί τρίτον το είπε, διότι την εποχή εκείνη αυτοί εκτελούσαν δημοσία υπηρεσία· όπως σήμερα εκδίδουν πιστοποιητικά,έτσι καί τότε οι ιερείς ήταν σαν γιατροί καί πιστοποιούσαν αν κάποιος είνε καλά η όχι. Έτσι αυτοί θα βεβαιώσουν τώρα τη θεραπεία των λεπρών καί θα είνε μάρτυρες πού θα βεβαιώσουν το θαύμα τού Χριστού.Τρέξτε στούς ιερείς, είπε ο Χριστός. Κι αυτοί χωρίς αντίρρησι υπήκουσαν. Καί πηγαίνοντας έγινε το θαύμα.

Το δέρμα τους καθάρισε, έγινε σαν βελούδο, έφυγαν όλες οι πληγές. Όταν τώρα είδαν ότι θεραπεύθηκαν, τι έπρεπε να κάνουν οι δέκα αυτοί; Αφού ο Χριστός τούς έκανε καλά, θα ‘πρεπε να γυρίσουν νά τον ευχαριστήσουν. Το ‘καναν; Όχι. Μόλις έγιναν καλά, φτερά στα πόδια· να πάνε –πού; Άλλος στη γυναίκα καί τα παιδιά του, αλλος στούς γονείς του, άλλος στο χωράφι του, άλλος στο μαγαζί του· κανείς δεν είπε ευχαριστώ.Ένας μόνο από τούς δέκα –κι αυτός όχι Ισραηλίτης αλλά Σαμαρείτης, αλλογενής δηλαδή καί αλλόπιστος– γύρισε δοξάζοντας το Θεό. Γονάτισε μπροστά στο Χριστό καί τον ευχαριστούσε. Τότε ο Χριστός είπε το παράπονό του – κ’ είνε μία απ’ τις λίγες φορές πού παραπονέθηκε ο Κύριος. «Εγώ», λέει, «δέκα θεράπευσα· οι εννέα όμως πού είνε; δεν γύρισαν να ευχαριστήσουν το Θεό, παρά μόνο αυτός ο ξένος; Αυτό είνε το παράπονό του.

Σήμερα το παράπονο τού Χριστού είνε πιό μεγάλο. Διότι εμείς είμαστε χειρότεροι από τούς λεπρούς πού θεραπεύθηκαν. –Σ’ αυτούς, θα πης, έκανε καλό ο Χριστός, τούς θεράπευσε· σ’ εμένα τι καλό έκανε; Δεν ντρέπεσαι να το λες αυτό; Τι καλό σού έκανε ο Χριστός; Σού έκανε πιό μεγάλο καλό απ’ ο,τι στούς λεπρούς. Γιατί ο,τι έχεις τού Χριστού είνε. Ο αέρας, το νεράκι, το ψωμί, τα λουλούδια, οι καρποί των δέντρων, τα ζώα, ο ήλιος,η γυναίκα καί τα παιδιά πού έχεις, η πατρίδα πού ζης, τού Χριστού δώρα είνε. Γιά δείξε μου έχεις τίποτα δικό σου; Το μόνο δικό μας είνε οι αμαρτίες . Αυτές είνε η «λέπρα» μας . Καί θα ‘πρεπε γι’ αυτές ν’ ανοίξη η γη να μας καταπιή· γιατί φύγαμε από το Θεό. Καί δεν φτάνει πού είμαστε παραβάται των εντολών του, είμαστε καί αχάριστοι έναν τι των ευεργεσιών του.

Οι λεγόμενοι Χριστιανοί γίναμε χειρότεροι απ’ όλους. Οι ξένοι, οι «Σαμαρείται», οι αλλογενείς καί αλλόθρησκοι, είνε συνεπέστεροι με την πίστι τους· οι Τούρκοι Παρασκευή δένδουλεύουν, τρέχουν στα τζαμιά τους· οι Εβραίοι το Σάββατο έχουν αργία, είνε όλοι στις χάβρες τους· οι άγριοι στην Αφρική λατρεύουν κι αυτοί τούς θεούς των. Εμείς γίναμε χει-ρότεροι κι από Τούρκους κι από Εβραίους κιαπό τούς αγρίους, αλλά κι από τα ζώα καί τα θηρία ακόμα. Ένα σκύλο έχεις, τού πετάς ένα κόκκαλο καί κουνάει την ουρά του, σα να λέη «σ’ ευχαριστώ, αφέντη»· κι ο άνθρωπος με τή μπουκιά στο στόμα βλαστημάει το Θεό. Σάν λυσσασμένο σκυλί· διότι μόνο το λυσσασμένο σκυλί δεν γνωρίζει τον αφέντη του καί τόν δαγκώνει. Υπάρχουν πολλές ιστορίες γιά τα ζώα. Λένε, ότι ένας χωριάτης άκουσε μιά μέρα μεσ’ στο δάσος μουγκρητό· μούγκριζε έναλιοντάρι, αλλά σαν κλαμένο. Πλησιάζει, τι νά δή; Το λιοντάρι είχε πατήσει ένα αγκάθι, δεν μπορούσε να το βγάλη καί πονούσε. Πλησίασε με φόβο καί τού ‘βγαλε το αγκάθι από τόπό δι προσεκτικά. Το λιοντάρι τού έγλειφε τάχέρια, κι από τότε τον ακολουθούσε σαν χωροφύλακας. Δεν είνε παραμύθι αυτό. Καί τα άγρια θηρία δείχνουν ευγνωμοσύνη. Εμείς γίναμε χειρότεροι κι από τα ζώα.

Ποιό είνε, λοιπόν, το παράπονο τού Χριστού; Ότι λίγοι εκκλησιάζονται. Οι άλλοι πού είνε; Ξέρω πού είνε· άλλοι περιμένουν πότεθ’ ανοίξη το καφενείο, άλλοι ανεβαίνουν στάτρακτέρ καί πάνε στις δουλειές τους, άλλο ιπαίρνουν το όπλο καί πάνε γιά κυνήγι, κι άλλοι δεξιά – αριστερά. Έτσι δεν έρχονται στην εκκλησία να πούν ευχαριστώ στο Χριστό. Έτσι καί η Κυριακή δεν τιμάται . Αν ήμουν κυβερνητης, –μη φανή παράξενο– θα καταργούσα τήν Κυριακή! Διότι τότε γίνονται τα πιό πολλά εγκλήματα. Ρωτήστε τον εισαγγελέα καί την αστυνομία. Η Κυριακή στάζει αίμα! Αν πρόκειται λοιπόν την Κυριακή να βγάζουμε τα μάτια μας, προτιμότερο να καταργηθή. Καί θά την καταργήση ο Θεός. Κάπου – κάπου θά μείνουν μερικοί πού θα εκκλησιάζωνται. Δέν έχει ανάγκη ο Θεός από τις εκκλησιές μας! Έχει εκκλησιά μεγάλη τον ουρανό με τ’ α στρα. Τι να περιμένη από μας τα σκουλήκια; Κι άμα εμείς δεν πάμε στην εκκλησιά, έχει τίποτα να ζημιωθή; Άγγελοι καί αρχάγγελοι τον υμνούν καί τον λατρεύουν. Όλες οι βλαστήμιες των απίστων δεν φτάνουν να σβήσουν την Θεότητα· θα υπάρχη.

Υπάρχει Χριστός, υπάρχει Παναγία, υπάρχουν άγιοι, υπάρχει ψυχή, υπάρχει παράδεισος, υπάρχει κόλασις. Να τα πιστεύετε αυτά.Φράξτε τ’ αυτιά σας με βουλοκέρι να μην α κούτε τούς αθέους. Καί αν εμείς οι αχάριστοιαρνηθούμε το Χριστό, κι αυτές οι πέτρες πούπατούμε θα φωνάξουν «Είς άγιος, είς Κύριος,Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός αμήν» (Φιλ. 2,11 καί θ. Λειτ.).

Αυτά πού σας λέω να τα κάνετε. Στο σπίτι όταν πάτε, να μην τρώτε ψωμί εάν δεν πήτε το «Πάτερ ημών». Άμα βραδιάση, να μην πέφτετε στα κρεβάτια τα αντρόγυνα χωρίς προσευχή. Άμα ξημερώση, ξεκινήστε πάλι με προσευχή. Αν πάτε γιά δουλειά, να σταυρώνετε τα χωράφια σας. Σπέρνετε, προσευχή. Θερίζετε, προσευχή. Μπαίνει χειμώνας, προσευχή. Νυχτώνει, προσευχή. Τα μεσάνυχτα, προσευχή. Παντού στο Θεό . Μόνο έτσι θα σωθούμε. Ο δε Κύριος Ιησούς Χριστός διά πρεσβει ων της Θεοτόκου καί πάντων των αγίων ας ελεήση όλους μας.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος  

• Υποδοχή της Παναγίας της Δημιοβίτισσας στην Καλαμάτα (ΒΙΝΤΕΟ)
• Σχολή Βυζαντινής και Παραδοσιακής Μουσικής Ιεράς Μητροπόλεως Μεσσηνίας
• Μεγαλειώδης Συναυλία της Μπάντας του Πολεμικού Ναυτικού στην Αγία Ερμιόνη Στυλίδας
• Εσπερινός Αγίας Παρασκευής και Λιτανεία στις Αχαρνές
• Η πρώτη Θεομητορική του νέου Εκκλησιαστικού έτους θα τιμηθεί στη Μητρόπολη Δημητριάδος