Κυριακή Γ΄ Λουκά – Κήρυγμα – Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης: Ρωτούν οι άπιστοι – Έχετε αποδείξεις για την Ανάσταση;
ΔΙΣΤΑΖΩ, αγαπητοί μου, να μιλήσω. ΓιαΕπίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης:
Έχετε αποδείξεις για την Ανάσταση; ρωτούν οι άπιστοι τί έχουμε φθάσει σε χρόνια σαν εκείνα για τα οποία μια προφητεία λέει, ότι οι άνθρωποι θα έχουν τα αυτιά τους ανοιχτά για το διάβολο αλλ’ όχι για το Χριστό (πρβλ. Β΄ Τιμ. 4,4).
Εν τούτοις θα τολμήσω να πω μερικά λόγια προς ωφέλειαν. Κι αν δε μ᾽ ακούσουν όλοι, θα μ᾽ ακούσουν οι μισοί· κι αν δε μ᾽ ακούσουν οι μισοί, θα μ᾽ ακούσουν οι δέκα· κι αν δε μ᾽ ακούσουν οι δέκα, θα μ᾽ ακούση ένας. Ένας να μ᾽ ακούση, φτάνει, είναι μεγάλος ο μισθός. Διότι, όπως είπε ο Χριστός, μια ψυχή αξίζει παραπάνω από ολόκληρο τον ορατό κόσμο (βλ. Ματθ. 16,26· Μαρκ. 8,37). Με την ελπίδα αυτή θα μιλήσω. Τι θα πω;
Υπάρχει μια λέξις που κάνει τον κόσμο να τρομάζη. Ποια είν’ αυτή; Είνε η λέξις θάνατος. Όταν ακούσουν θάνατο, ταράζονται, ανησυχούν. Σ᾽ ένα χωριό που περιώδευα ως νέος ιεροκήρυκας, κάπου στο λόγο μου είπα τη λέξι θάνατος, κι αμέσως άκουσα κάποιον να λέει με φρίκη «Χτύπα ξύλο». Νομίζουν, ότι έτσι ο θάνατος θ’ απομακρυνθή. Ο θάνατος όμως έρχεται· είναι γεγονός.
Πότε έρχεται; Έρχεται εκεί που δεν τον περιμένουμε. Έρχεται τη νύχτα – τα μεσάνυχτα, έρχεται το πρωί, έρχεται στην εργασία που κάνει ο καθένας, έρχεται το μεσημέρι, σε οποιαδήποτε ώρα. Άγνωστο είναι το πότε θα παραδώσουμε το πνεύμα στο Θεό.
Τι είναι ο θάνατος; Είναι εκμηδένισις; Οι άπιστοι λένε εκμηδένισις. Πέθανες; λέει· πάει τελείωσε. Εμείς δε λέμε έτσι. Εμείς λέμε, ότι πέρα του τάφου υπάρχει άλλη ζωή. Το σώμα διαλύεται στα εξ ων συνετέθη, αλλά η ψυχή μένει αθάνατος και αιωνία. Γι’ αυτό μια μέρα θα επανέλθη στο σώμα, το οποίο θ’ αναστηθη. Υπάρχει ανάστασης.
Έχετε αποδείξεις; ρωτούν οι άπιστοι. Έχουμε. Τι αποδείξεις; Τριών ειδών. Έχουμε πρώτον παραδείγματα από τη φύσι, έχουμε δεύτερον προφητείες από την αγία Γραφή, και τρίτον έχουμε τα σχετικά θαύματα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Ναί, υπάρχει ανάστασης. Το φωνάζει ο κάθε σπόρος. Τι είναι ο σπόρος; Ένα μικρούτσικο πραγματάκι. Το σπέρνεις μέσα στη γη, σαπίζει, και μετά από αυτό βγαίνει ένα στάχυ που έχει άλλοτε τριάντα, άλλοτε εξήντα, αλλοτε εκατό κουκκιά, και βλέπεις το καλοκαίρι τα σπαρτά να κυματίζουν σαν μια πράσινη θάλασσα, ένα ωραίο θέαμα. Κάποιος άπιστος επιστήμων πήγε στο Άγιον Όρος. Έφθασε σ᾽ ένα κελλί, οπου ο καλόγερος ήταν φιλανθής. Καθώς η αυλή ευωδίαζε από πολύχρωμα λουλούδια, λέει στον επισκέπτη του·
―Ξέρεις από που βγήκαν όλα αυτά;
―Από που;
―Περίμενε να σου δείξω. Πάει λοιπόν και του φέρνει ένα κουτί. Μέσα σ’ αυτό είχε σπόρους. Αν έχετε δεί, οι σπόροι είναι συχνά μικρότεροι κι απ’ το κεφάλι της καρφίτσας. Κι όμως μέσα στο μικρό εκείνο σπόρο κρύβεται ένα άνθος, ένα φυτό, η και ένα δέντρο πελώριο. Πως;
Όλη η επιστήμη να μαζευτή, ένα σπόρο δεν μπορεί να κάνη. Το παράδειγμα αυτό χρησιμοποιεί και ο απόστολος Παύλος. Αμφιβάλλεις, λέει, ότι θ᾽ αναστηθή ο νεκρός; Δες το σπόρο. Όπως ο σπορος πέφτει μεσ᾽ στη γη, σαπίζει και μετά φυτρώνει και γίνεται ένα ωραίο στάχυ η δεντρο, έτσι κι ο άνθρωπος θάπτεται και σαπίζει μέσα στο χώμα, αλλ’ από το σαπισμένο αυτό σώμα θα προέλθη μια μέρα ένα νέο ωραιότατο σώμα (βλ. Α΄ Κορ. 15,36-38). Όλη η φύσις κηρύττει την ανάσταση. Ο ήλιος που ανατέλλει το πρωί, η σελήνη που βγαίνει τη νύχτα, τα άστρα που λάμπουν στο στερέωμα, όλο το σύμπαν αυτήν διαλαλεί.
Αλλά την ανάσταση των νεκρών αναγγέλλουν και οι προφητείες. Μια τέτοια προφητεία της Παλαιάς Διαθήκης είναι εκείνη που ακούμε το Μέγα Σάββατο. Τι λέει; Ο προφήτης Ιεζεκιήλ βρέθηκε σε μια πεδιάδα που ήταν γεμάτη νεκρά οστά, και ακούει φωνή·
―Τα οστά αυτά μπορούν να ζωντανέψουν;
―Συ, Κύριε, λέει, το ξερεις αυτό. Ο Θεός τον διατάζει· ―Κήρυξε, μίλησε στα οστά. Και τότε έγινε σεισμός, τα οστά πλησίασαν μεταξύ τους, συναρμολογήθηκαν και έγιναν σκελετοί. Έπειτα πήραν νεύρα και καλύφθηκαν με σάρκες και δέρμα. Τους έλειπε όμως η ψυχή. Τέλος του δίνει εντολή να κηρύξη πάλι, και τότε όλα αυτά τα σώματα αναστήθηκαν. Το όραμα αυτό είναι μια προφητεία περί της αναστάσεως των νεκρών (βλ. Ιεζ. 37,1-10).
Αλλά το μεγαλύτερο επιχείρημα που δείχνει ότι ο θάνατος νικήθηκε είναι οι θαυμαστές νεκραναστάσεις που έκανε ο Χριστός. Έχουμε τρία τέτοια θαύματα που ενήργησε σε αλλους ανθρώπους. Το πρώτο είναι , ότι ανέστησε την κόρη του Ιαείρου. Το δεύτερο είναι αυτο που ακούσαμε σήμερα στο ευαγγέλιο, ότι ανέστησε τον υιό της χήρας της Ναίν· που η μάνα του τον είχε μονάκριβο, έκλαιγε γοερως, και ο Χριστός την πλησίασε και της είπε «Μη κλαίε» (Λουκ. 7,13). Το τρίτο είναι , ότι ανέστησε τον φίλο του τον Λάζαρο, που ήταν «τεταρταίος» μέσα στο μνήμα (Ιωάν. 11,39). Τέλος ο Χριστός, αφού προηγουμένως υπέστη τον σταυρικό θάνατο και την τριήμερο ταφή, ανέστησε και τον ίδιο τον εαυτό του.
Υπάρχει λοιπόν ανάστασης! Όσο είστε βέβαιοι ότι αύριο ξημερώνει Δευτέρα, τόσο να είστε βέβαιοι ότι οι νεκροί θ᾽ αναστηθούν. Γι’ αυτό ο θάνατος δεν πρέπει να λέγεται θάνατος· πρέπει να λέγεται ύπνος. Η μάνα βλέπει το παιδάκι της να κοιμάται. Κλαίει; Δεν κλαίει· γιατί ξέρει, ότι θα ξυπνήση ζωηρό και δροσατο σαν το λουλούδι. Και γι’ αυτό τα νεκροταφεία δεν πρέπει να λέγωνται νεκροταφεία· πρέπει να λέγωνται κοιμητήρια.
Ύπνος είναι ο θάνατος, λέει το Ευαγγέλιο και η Εκκλησία και ο άγιος Κοσμάς, και γι’ αυτό οι Χριστιανοί δεν πρέπει να κλαίνε γι’ αυτόν απαρηγόρητα. Όπως ξυπνά κάποιος που κοιμάται, ετσι και όλοι οι νεκροί μια μέρα θ᾽ αναστηθούν, για να κριθούν και να λάβη καθένας κατά τα έργα του· «και απελεύσονται (οι εξ ευωνύμων) εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωην αιώνιον» (Ματθ. 25,46).
Γεγονός λοιπόν είναι η ανάστασης του Χριστού και η ανάστασις κάθε θνητού, η κοινή ανάστασις. Και αυτό ομολογούμε κάθε φορά που λέμε το Σύμβολο της πίστεως· «Προσδοκω ανάστασην νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος· αμήν».
Αυτά είχα να σας πω. Και κηρύττω με την ελπίδα ότι τα λόγια αυτά δε θα πέσουν στο κενό. Διότι, για να πιστέψη κάποιος στην ανάσταση, χρειάζονται κάποιες προϋποθέσεις
Ελπίζω, ότι μεταξύ σας κανείς δεν είναι αθεος· όλα γύρω μας φωνάζουν, ότι Υπάρχει Θεός, κύριος της ζωής και του θανάτου.
Ελπίζω, ότι μεταξύ σας κανείς δεν είναι ασεβης και βλάσφημος. Αυτός που πιστεύει σε ανάσταση και κρίσι, δε βλαστημάει τον Κριτή. Και όχι μόνο αυτό. Διότι δε φταίει μόνο εκείνος που βλαστημάει· φταίει κι ο άλλος που τον ακούει και δε διαμαρτύρεται.
Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός λέει, ότι το βλάσφημο δεν πρέπει να τον ανεχώμεθα. Αν υβρίσης, λέει, Χριστό και Παναγιά, δεν έχω μάτια να σε δω! Ο δε ιερός Χρυσόστομος, αυστηρότερος, προτρέπει· Όταν ακούς βλάσφημο συμβούλεψε τον μια, δυό, τρεις φορές. Δεν συνετίζεταιι; Τότε, εχεις χέρι; χτύπα το βλάσφημο. Χέρι, που θα χτυπήση βλάσφημο, θ᾽ αγιάση!
Ελπίζω ακόμη ότι εκκλησιάζεσθε. Είστε τίμιοι και εργατικοί άνθρωποι. Ευλογημένη η δουλειά· ο γεωργός στο χωράφι, ο τσοπάνος στα πρόβατα, ο ψαράς στα δίχτυα, ο εργάτης στο εργοτάξιο. Όλη την εβδομάδα δουλειά. Ξημέρωσε όμως Κυριακή, χτύπησε η καμπάνα; Φτερά στα πόδια, όλοι στην εκκλησία! Οποίος λέει «Προσδοκώ ανάστασην νεκρών», αυτός εκκλησιάζεται ανελλιπώς. Κανείς να μην απουσιάζη από την εκκλησία. 168 ώρες εχει η εβδομάδα, 1 ώρα ζητάει ο Θεός.
Τόσο διαρκεί η θεία λειτουργία από το «Ευλογημένη η βασιλεία…» μέχρι το «Δι᾽ ευχών…». Ελα λοιπόν στην εκκλησία, να πης ένα Δόξα σοι ο Θεός», ένα ευχαριστώ για τα αγαθά που σου χαρίζει. Το είπε ο Κοσμάς ο Αιτωλός· θα ᾽ρθουν χρόνια δύσκολα που θ’ αξίζη «μια φούχτα αλεύρι – μια φούχτα χρυσάφι». Τόσα δεινα μας απειλούν, τόσα κακά μας περιμένουν.
Ελπίζω τέλος ότι ποθείτε την άνω Ιερουσαλημ. Αγαπάτε την επίγεια πατρίδα μας, για την οποία καυχώμεθα ότι εμείς χτίσαμε Παρθενώνα και Αγιά Σοφιά όταν οι άλλοι λαοί ζούσαν σε σπηλιές και τρώγανε βελανίδια. Αλλ’ αν αγαπούμε την πατρίδα αυτή μια φορά, πόσω μάλλον την ουράνια και αιωνία πατρίδα μας;
Με την ελπίδα λοιπόν αυτή ως επίσκοπος σας ευλογώ. Ευλογώ τα σπίτια σας, τις οικογένειές σας, τις εργασίες σας, και εύχομαι ο Θεός διά πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου να είναι πάντα μαζί σας· αμήν.
† Επίσκοπος Αυγουστίνος
Απομαγνητοφωνημένη ομιλία, η οποία έγινε στον ι. ναό Οσίου Ναούμ Αρμενοχωρίου – Φλωρίνης την 10-10-1993