Τα γεγονότα έχουν διαψεύσει τους ευσεβείς πόθους στο ελληνοτουρκικό μέτωπο. Οι συναντήσεις κορυφής με τον Ερντογάν αποδείχθηκαν άκαρπες για να σταθμισθεί-αποτραπεί η τουρκική επιθετικότητα. Αντιθέτως, η απειλητική στάση εκ μέρους της «συμμάχου» στο NATO Τουρκίας κλιμακώνεται.
Η Ελλάδα προτάσσει το διεθνές δίκαιο. Η Τουρκία προκρίνει την στρατιωτική ισχύ, την απειλή πολέμου και καταφεύγει σε καθημερινές επιχειρησιακές προκλήσεις. Επιδιώκει να μας πείσει ότι είμαστε ο αδύναμος κρίκος.
Ως αναπόφευκτη επιλογή και οιονεί εθνικό δόγμα υιοθετούμε την πολιτική της “υπομονής και επιμονής”. Κάποιοι την ονομάζουν «στρατηγική υπομονή και ψυχραιμία». Οι επικριτές της την ονομάζουν «κατευνασμό». Η ψυχραιμία και η νηφαλιότητα δεν είναι δυνατόν να αποτελούν το μόνιμο υποκατάστατο του δόγματος εθνικής πολιτικής που πρέπει να έχει η Ελλάδα. Παραθέτω έξι παρατηρήσεις:
Πρώτον: Η στάση μας δεν είναι δυσνόητη και περίπλοκη. Είναι αυτονόητη. Η στρατιωτική εμπλοκή-σύγκρουση δεν ήταν και δεν είναι επιλογή της Ελλάδος. Εάν, όμως, καταστεί αναπόφευκτη με πρωτοβουλία της Τουρκίας, η Ελλάδα διαθέτει την θέληση και την επιχειρησιακή ετοιμότητα να απαντήσει. Αυτό πρέπει να λέγεται σε κάθε περίπτωση.
Δεύτερον:….
Διαβάστε τη συνέχεια στο slpress.gr
slpress.gr