Συναντώντας τους ηγέτες μιας μεγάλης δύναμης, όπως των ΗΠΑ, απαιτούνται γνώσεις, πληροφορίες, πορίσματα και ξεκάθαρη τοποθέτηση επί όλων των τοπικών, περιφερειακών και πλανητικών υποθέσεων.
Χρειάζεται επίσης ξεκάθαρη πρόταξη των ιεραρχημένων εθνικών συμφερόντων, γνώση των συμφερόντων των ΗΠΑ όπως ήταν, όπως είναι και όπως εξελίσσονται και προετοιμασμένες θέσεις για συναλλαγές, ξεκάθαρα στη βάση εθνικών συμφερόντων και τίποτα άλλο.
Έτσι μόνο μπορεί ένας Αμερικανός πρόεδρος να σε πάρει στα σοβαρά, να διαπραγματευτεί μαζί σου ουσιαστικά και να προχωρήσει σε συναλλαγές συμφερόντων που συμφέρουν τον λιγότερο ισχυρό. Αυτό είναι που δεν κάνουμε τα τελευταία διακόσια χρόνια ύπαρξης του νεοελληνικού κράτους, πλην ίσως Βενιζέλου. Αυτό δεν κάναμε σε όλα τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής τις τελευταίες δεκαετίες με κορυφαία παραδείγματα χαμηλών επιδόσεων το Κυπριακό, το δίκαιο της θάλασσας και τις “Πρέσπες”.
Κυρίως, όσον αφορά το σχέδιο Αναν, για το οποίο οι ίδιοι οι Αμερικανοί ομολόγησαν ότι αποφάσισαν στη βάση ντροπιαστικών για τους Έλληνες τακτικών σκοπιμοτήτων και την ακόμη αναξιοποίητη ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ. Επίσης, όσον αφορά την εφαρμογή του δικαίου της θάλασσας για τα 12 μίλια Αιγιαλίτιδας, την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ και τη Συμφωνία των Πρεσπών που ολοφάνερα εξυπηρέτησε σχέδια τακτικού χαρακτήρα κάποιων εφήμερων ασήμαντων σχεδιαστών των υπογείων του Πενταγώνου.
Η συνάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού με τον πρόεδρο των ΗΠΑ εν μέσω καταιγιστικών τοπικών, περιφερειακών και πλανητικών εξελίξεων είναι κάτι περισσότερο από σημαντική. Ενδέχεται και να είναι ιστορικής σημασίας. Στη βάση εδραιωμένων τυπολογιών της στρατηγικής ανάλυσης μια τέτοια συνάντηση, πέραν των προαναφερθέντων συνεπάγεται συγκεκριμένες προϋποθέσεις.
Κατά πρώτον, στη σύγχρονη αμερικανική πολιτική σκέψη κυριαρχεί ως περίπου αξίωμα η γνωστή ρήση του Hans Morgenthau ότι «βιώσιμο είναι εκείνο το κράτος το οποίο έχει επαρκή ισχύ [και εθνική στρατηγική] να εφαρμόσει τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου που αφορούν την Επικράτειά του» αλλά και τα εθνικά του συμφέροντα όπως αυτό τα ορίζει και και όπως το ίδιο αυτεξούσια ιεραρχεί. Όταν ισχύουν αυτά, το ισχυρό κράτος αυτό δεν συναλλάσσεται. Μόνο ζητά αντί να δώσει ή και «διατάζει» κάτι για το οποίο η Ελλάδα έχει πικρές εμπειρίες.
Η Ελλάδα διαθέτει επαρκή ισχύ..
Διαβάστε τη συνέχεια στο slpress.gr
[the_ad id=”154252″]