Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Στο θυμικό των ανθρώπων, η γαλλοτουρκική αντιπαράθεση, εμφανίζεται πρωτίστως ως σύγκρουση πολιτισμική και θρησκευτική. Ωστόσο, το πραγματικό της υπόβαθρο είναι πολύ πιο ευρύ, αφού είναι αμιγώς γεωπολιτικές οι πρωταγωνιστικές παράμετροι που την συνθέτουν…
Από την άποψη αυτή, όλα τα ενδεχόμενα παραμένουν ανοικτά… ΚΑΙ ως προς την έκταση που ενδέχεται να προσλάβει… ΚΑΙ σε ότι αφορά στους προσεταιρισμούς αλλά και στις αντιπαραθέσεις που θα δούμε να διαμορφώνονται στην πολυπλοκότητα της εξέλιξής της… αλλά ΚΑΙ ως προς την ίδια της την έκβαση σε τελευταία ανάλυση…
Είναι λοιπόν απαραίτητο, να μην εξαντλήσουμε το ενδιαφέρον μας στον πόλεμο των εντυπώσεων και σε όσα αναδεικνύονται από την επικοινωνιακή διαχείριση που επιστρατεύει η κάθε πλευρά, αλλά να προσεγγίσουμε τα πάντα, ως μέρος του ευρύτερου συγκρουσιακού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο κλιμακώνεται αυτή η αντιπαράθεση, στο πλαίσιο του οποίου βεβαίως θα πρέπει να αξιολογήσουμε και τον τρόπο με τον οποίο τοποθετείται και η χώρα μας απέναντι στις εξελίξεις.
Η μεταψυχροπολεμική εποχή, αποτιμάται ως μια περίοδος σημαντικών διαφοροποιήσεων στην παραδοσιακή συγκρουσιακή ατζέντα και αυτή η εξέλιξη δεν αφορά μονάχα στο περιεχόμενο των στόχων της.
- Επεκτείνεται στην δραματική αναμόρφωση της λίστας των πρωταγωνιστών…
- Στην ουσιαστική διεύρυνση του θέατρου των συγκρούσεων και των εν γένει αντιπαραθέσεων που κυοφορούνται…
- Στην ανακατανομή ισχύος που εν πολλοίς καθορίζει και την ταυτότητα των νέων περιφερειακών αλλά και των ευρύτερων εξαρτήσεων…
Και φυσικά σχετίζεται με την ίδια την φυσιογνωμία των στρατηγικών συμμαχιών που επαναπροσδιορίζονται γύρω από παλιά και νέα κέντρα διεθνούς και περιφερειακής ισχύος, νέα πεδία ανταγωνισμών αλλά και κοινότητας συμφερόντων.
Η επιθετική διείσδυση της Τουρκίας…
Στο περιβάλλον αυτών των ανατροπών, η υπερενισχυμένη παρουσία της Τουρκίας ως ανερχόμενη και φιλόδοξη περιφερειακή δύναμη υπήρξε ταχύτατη και αυτή η εξέλιξη ήταν συνέπεια της ιστορικής συνύπαρξης τεσσάρων τουλάχιστον δυναμικών παραμέτρων.
- Α. Της γεωγραφικής της θέσης, αφού ως μεγάλο γεωπολιτικό μέγεθος, είναι τοποθετημένη στο ευρασιατικό πεδίο της σύγκρουσης στρατηγικών των παραδοσιακά ισχυρών (ΗΠΑ, Ρωσίας, Κίνας) αλλά και άλλων σημαντικών περιφερειακών δρώντων (Πακιστάν, Ισραήλ, Ινδίας κοκ)
- Β. Της εθνικής της ομοιογένειας με τους τουρκογενείς πληθυσμούς της Ασίας που απέκτησαν αυτόνομη κρατική υπόσταση μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και είναι τοποθετημένες στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας.
- Γ. Της θρησκευτικής της ομοιογένειας με τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς τριών ηπείρων, οι οποίοι έχουν συγκροτημένη υπόσταση ως κρατικές οντότητες αλλά και ως ενεργοί θύλακες «φυτεμένοι» εν μέσω χριστιανικών και όχι μόνο κοινωνιών.
Και εν τέλει μιας πολύ συγκεκριμένης και πολυδύναμης γεωπολιτικής πίτας, η οποία ουδέποτε υπήρξε «ορφανή» και της οποίας η Τουρκία σπεύδει να υπεξαιρέσει το μεγαλύτερο δυνατό κομμάτι, παραγκωνίζοντας έτσι παραδοσιακά ισχυρές δυνάμεις που απολάμβαναν το «κεκτημένο» του αυξημένου γεωπολιτικού (ενίοτε και μητροπολιτικού) τους ρόλου ήδη από την εποχή της αποικιοκρατίας.
Όλα τα παραπάνω, αξιοποιούνται ενεργητικά από την Τουρκική Εξωτερική πολιτική ως μια…