Μήπως η ξενοκρατία έχει τελικά πλήρως καταστείλει την ελληνική κοινωνία; Μήπως οι ιδεολογικές σαπουνόφουσκες την διαίρεσαν εμφύλια και ανεπίστροφα; Μήπως τα μεταμοντέρνα εθνομηδενιστικά ιδεολογήματα αποδόμησαν τους νέους;
Μήπως, αντίθετα, μπορούν ακόμη οι Έλληνες πολίτες, απόγονοι των μεγάλων μορφών του διαχρονικού ελληνικού έθνους, όπως Ρήγας, Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης, Μακρυγιάννης, Μπουμπουλίνα και Καποδίστριας, να ενωθούν σαν μια γροθιά για να προασπίσουν την ελευθερία τους; Να προστατέψουν τη δημοκρατία τους, την εθνική τους ανεξαρτησία και την κυριαρχία που προβλέπουν οι Συνθήκες και το διεθνές δίκαιο; H απάντηση είναι ναι, και οι ιστορικές περιστάσεις το επιτάσσουν.
Θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά, αλλά εμείς θα μείνουμε σε τρία: Την διεθνή και ευρωπαϊκή πολιτική μετά την πανδημία, την τουρκική πολιτική και τι αυτά προϋποθέτουν για μια αποτελεσματική ελληνική στρατηγική. Παρακάμπτοντας τις ασυναρτησίες και την πολιτική των ζεϊμπέκικων και των ανορθολογικών κατευνασμών, πρέπει να υπογραμμιστεί ότι το διεθνές σύστημα λειτουργικά και δομικά είναι το ίδιο όπως διαμορφώθηκε μετά την Συνθήκη της Βεστφαλίας του 1648 και όπως επικυρώθηκε και υπογράφτηκε συνομολογώντας τον ΟΗΕ το 1945.
Η μόνη διαφορά είναι ότι οι ανελέητες κρατοκεντρικές λογικές εντείνονται και βαθαίνουν, οι ολοένα αυξανόμενοι ανεξέλεγκτοι διεθνικοί δρώντες –βλέπε τρομοκράτες, κερδοσκόποι κτλ– και η κρίση της πανδημίας καθιστά τις παθογένειες εντονότερες. Έστω και αν δεν εισακούστηκαν οι λίγες φωνές που ήδη αμέσως μετά τον Ψυχρό Πόλεμο προειδοποιούσαν για το τι επέρχεται, απαιτείται συνειδητοποίηση της πραγματικότητας και στρατηγική.
Προϋπόθεση είναι η ομοφωνία της συντριπτικής πλειονότητας των μελών της κοινωνίας για την σημασία του εθνικού κράτους, των εθνικών πολιτικών παραδόσεων, της ελευθερίας και της δημοκρατίας και των πραγματικοτήτων που ισχύουν μέσα στο ανελέητα ανταγωνιστικό και συγκρουσιακό διεθνές σύστημα.
Η συνέχεια του άρθρου στο: (Πατήστε εδώ) slpress.gr
slpress.gr