Καμία έκπληξη δεν προκάλεσε η τουρκική συμπεριφορά στην Λιβύη, με το σπάσιμο του εμπάργκο όπλων, ούτε βέβαια η λυμφατική ευρωπαϊκή (μη) αντίδραση.
Δυστυχώς, δεν ήταν αναγκαίο το προορατικό χάρισμα για την ασφαλή πρόγνωση άλλης μίας παράνομης και προκλητικής τουρκικής ενέργειας με στόχο νέα τετελεσμένα.
Έχει περάσει ο καιρός των λόγων και των ημιμέτρων. Σωστά υποστήριξε ο πρωθυπουργός στις 17 Ιουνίου ότι η αντίδραση της ΕΕ δεν πρέπει να μείνει μόνο σε επίπεδο δηλώσεων. Μένει να αποδείξει, όμως, την δική του ικανότητα να κινητοποιήσει εκείνες τις δυνάμεις που θα εγγυηθούν κάτι περισσότερο από μια υφολική ρητορική καταδίκη.
Κατ’ αρχήν και επειδή, ευκαίρως ακαίρως, επανέρχεται το θέμα της Χάγης, ξεκαθαρίζουμε τα ακόλουθα: ως οδοδείκτης υφίσταται η πάγια, από το 1975, ελληνική θέση, ότι το μόνο θέμα το οποίο προσφέρεται προς διευθέτηση στην Χάγη αφορά την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου. Η μοναδική εξέλιξη έκτοτε, συνίσταται στην έννοια της ΑΟΖ. Όθεν, τυχόν προσφυγή θα αφορούσε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ σε Αιγαίο-Ανατολική Μεσόγειο. Οτιδήποτε άλλο είναι ανάξιο λόγου και ανεπέρειστο.
Διαβάστε περισσότερα στο slpress.gr