Η πορεία της Λιβύης προς τη διάλυση και τη σημερινή εικόνα ενός πλήρως κατακερματισμένου –οιονεί– κράτους είναι πολυετής.
Πλήθος διακυμάνσεων, κυρίως στο επίπεδο της ισορροπίας ισχύος μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών, έχουν καλλιεργήσει την εικόνα μιας “αναμπουμπούλας”, από την οποία φυσικά δε θα μπορούσε να λείπει ο “λύκος”.
Η Τουρκία υποστηρίζει δυναμικά την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας με έδρα την Τρίπολη ενάντια στις δυνάμεις του στρατηγού Χαλίφα Χάφταρ, παρέχοντας έως και στρατιωτικό εξοπλισμό και εξωθώντας τους αντιπάλους στην ουσιαστική κήρυξη πολέμου στην Άγκυρα. Κατά τους τελευταίους μήνες, ο Χάφταρ έχει διατάξει πλήγματα σε όποιον τουρκικό στόχο καθίσταται αντιληπτός, καθώς και τη σύλληψη Τούρκων πολιτών, που θα βρεθούν στη ζώνη ελέγχου των δυνάμεών του.
Αποκορύφωμα της εμπλοκής της Άγκυρας αποτέλεσε η αποστολή τεθωρακισμένων, τα οποία ανέτρεψαν εν πολλοίς την ισορροπία δυνάμεων στη Λιβύη και επέφεραν σημαντικές νίκες για την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, τη στιγμή κατά την οποία βρισκόταν υπό σημαντικότατη πίεση (Απρίλιος-Ιούνιος 2019). Προς τι, όμως, ο συγκεκριμένος ζήλος;
Αναμφισβήτητα η Λιβύη διαθέτει μια εγγενώς υψηλή γεωπολιτική αξία, ιδιαιτέρως ως προς τον οικονομικό πυλώνα ισχύος της. Αρκεί να σημειωθεί ότι τα αποδεδειγμένα αποθέματα φυσικού αερίου ξεπερνούν το 1,5 δισ. κ.μ., ενώ τα αντίστοιχα αποδεδειγμένα αποθέματα πετρελαίου ανέρχονται σε περίπου 48 εκατ. βαρέλια. Η κρισιμότητα των εν λόγω πόρων είναι περαιτέρω αξιοσημείωτη, αν λάβει κάποιος υπόψη ότι το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό της αξίας των εξαγωγών αφορά υδρογονάνθρακες, ενώ και η ίδια η εξαγωγική δυνατότητα ενισχύεται από το γεγονός της χαμηλής ζήτησης στο εσωτερικό (1/5 της παραγωγής κατευθύνεται στην εγχώρια αγορά).
Ενόσω κεντρικός στρατηγικός στόχος της Τουρκίας αποτελεί η ανάδειξή της σε διαμορφωτική συνιστώσα των προοπτικών ενεργειακής ασφάλειας της ευρωπαϊκής αγοράς, προφανώς ενδιαφέρεται για τον έλεγχο των εναλλακτικών παρόχων της ΕΕ. Εξάλλου, η ζήτηση στα κράτη-μέλη αυξάνεται, η παραγωγή της Βορείου Θάλασσας μειώνεται και γίνεται πιο κοστοβόρα, ενώ η εξάρτηση από την Ρωσία δεν είναι επιθυμητή.
Ο νότιος διάδρομος (Τουρκία, Ανατολική Μεσόγειος και Βόρειος Αφρική), λοιπόν, προκύπτει ως η εναπομείνασα λύση. Γι’ αυτόν τον λόγο, η στρατηγική της Άγκυρας στη Λιβύη κρίνεται ως άμεσα συνδεδεμένη με τη στρατηγική της έναντι της Κύπρου, καθώς μέλημα είναι ο πλήρης έλεγχος του “τέταρτου εναλλακτικού” διαδρόμου για τον μεγάλο καταναλωτή», ήτοι την Ευρώπη.
Η Τουρκία το παίζει ηγέτιδα των μουσουλμάνων…
[mks_button size=”small” title=”Διαβάστε τη συνέχεια στο slpress.gr ” style=”squared” url=”https://slpress.gr/diethni/i-toyrkia-kyklonei-tin-ellada-meso-livyis/” target=”_blank” bg_color=”#1e73be” txt_color=”#FFFFFF” icon=”” icon_type=”” nofollow=”1″]
Μάρκος Τρούλης-slpress.gr
orthodoxia.online