Πριν από λίγες ημέρες δημοσιεύσαμε ανακοίνωσή μας με θέμα: «Αναζητώντας τις ανθελληνικές ρίζες σε λάθος χώρο», (7-2-2019), στην οποία απαντήσαμε σε δημοσίευμα του κ. Χ.Ε. Μαραβέλια, στο περιοδικό «The Athens Review», με τίτλο: «Στις ρίζες του Χριστιανικού ανθελληνισμού».
Δώσαμε, κατά τη γνώμη μας, επαρκείς απαντήσεις στα αστήρικτα επιχειρήματά του, τα οποία βεβαίως δεν είναι δικές του επινοήσεις, αλλά το καταστάλαγμα αιώνων της αντιχριστιανικής πολεμικής. Ο συντάκτης στο μακροσκελές άρθρο του απομόνωσε φράσεις του Χριστού και του αποστόλου Παύλου, τις οποίες ερμήνευσε κατά το δοκούν, για να «αποδείξει» τον δήθεν ανθελληνισμό τους. Αποσιώπησε όμως πολλά άλλα χωρία, τα οποία δείχνουν ξεκάθαρα το πρωτοποριακό, για την εποχή εκείνη,άνοιγμα του Χριστού και της διδασκαλίας Του προς τον εθνικό κόσμο.
Όπως επίσης αποσιώπησε το γεγονός, ότι ο απόστολος Παύλος μαζί με τον απόστολο Πέτρο ήταν οι δύο πρωτοπόροι ιεραπόστολοι, οι οποίοι πρώτοι τόλμησαν να κηρύξουν τον Χριστιανισμό στους εθνικούς, σπάζοντας το φράγμα της προκατάληψης, που επικρατούσε μέχρι τότε σε πολλούς εξ’ Ιουδαίων Χριστιανούς, ότι το μήνυμα του Ευαγγελίου προοριζόταν μόνο για τους Εβραίους και αδιαφορώντας για τις πολλές και ποικίλες αντιδράσεις πολλών εξ’ Ιουδαίων Χριστιανών, που ήταν φανατικά προσηλωμένοι στον Ιουδαϊσμό.
Μάλιστα αγωνίστηκαν όχι μόνο να καλέσουν τους εθνικούς στους κόλπους της Εκκλησίας, αλλά και να τους απαλλάξουν από την εντολή της περιτομής και την υποχρέωση της τηρήσεως των τελετουργικών διατάξεων του Μωσαϊκού νόμου, με μεγάλους αγώνες στην Αποστολική Σύνοδο, (48 μ.Χ.). Ένα γεγονός συγκλονιστικό και πρωτοποριακό για τα δεδομένα της εποχής εκείνης, που άνοιγε νέους ορίζοντες στον Χριστιανισμό. Ας μην ξεχνούμε ακόμη ότι ο Παύλος, παρ’ όλο που ήταν Εβραίος στην καταγωγή, εν τούτοις σπούδασε την ελληνική φιλοσοφία στα νεανικά του χρόνια στην Ταρσό της Κιλικίας, πράγμα που δείχνει ακριβώς τον σεβασμό του σε κάθε υγιές στοιχείο που διέσωσε ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός.
Στην απάντησή μας αναπτύξαμε ακόμη,με στοιχεία, ότι η αντιχριστιανική πολεμική άρχισε στους κόλπους του Ιουδαϊσμούκαι στη συνέχεια πήρε τη σκυτάλη ο εθνικός κόσμος με τους επί Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας φοβερούς και αμείλικτους διωγμούς, με αποκορύφωμα τον επί αυτοκράτορος Διοκλητιανού, (285-304),ο οποίος κήρυξε τον φονικότερο και πλέον εξοντωτικό διωγμό κατά των Χριστιανών, με την παρότρυνση του μαύρου και σκοταδιστικού Ιερατείου, των τσαρλατάνων «ιεροθεραπευτών» και των διαβόητων μικρασιατικών μαντείων, Κλαρίου και Διδυμαίου Απόλλωνα, ως δήθεν εντολή των «θεών», προκειμένου να προστατεύουν το κράτος!
Ο κ. Μαραβέλιας επανήλθε με νέο άρθρο του, με τον ίδιο τίτλο, ως «μέρος Β΄», στο οποίο προσπαθεί με εκτενείς αναφορές,να παρουσιάσει ως «ανθέλληνες» τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Τους θεωρεί apriori εχθρούς του Ελληνισμού! Φυσικά όπου δεν μπορεί να «αποδείξει» τον «ανθελληνισμό» τους, όπως λ.χ. στους Απολογητές,καταφεύγει σε απίστευτους ακροβατισμούς. Γράφει: «Η κάπως διαλλακτική στάση απέναντι στον Ελληνισμό οφείλεται σε απολογητές της εποχής που ο χριστιανισμός δεν είχε προσκολληθεί σαν οστρακόδερμο στον βράχο της κρατικής εξουσίας – οπότε και αυτοαχρηστεύτηκε σαν θρησκεία των φτωχών…Οι Πατέρες αυτοί είχαν εξοικειωθεί με την θήραθεν παιδεία, μάλιστα μερικοί απ’ αυτούς πριν γίνουν χριστιανοί άσκησαν το μυαλό τους ως φιλόσοφοι. Έτσι συχνά προσπαθούν να χρησιμοποιούν ελληνικές διαλεκτικές μεθόδους για την υποστήριξη άλογων δογμάτων»!
Δεν μας εξηγεί όμως, γιατί άραγε οι απολογητές ασπάσθηκαν τον Χριστιανισμό και προσπάθησαν να τον υπερασπίσουν από τις άδικες συκοφαντικές κατηγορίες των ειδωλολατρών, αφού «πριν γίνουν χριστιανοί άσκησαν το μυαλό τους ως φιλόσοφοι». Μήπως ήταν ανόητοι; Αυτό δεν προκύπτει από τα συγγράμματά τους.Μάλλον το αντίθετο βεβαιώνεται, ότι υπήρξαν συγκροτημένες προσωπικότητες και δόκιμοι συγγραφείς. Το ότι ασπάσθηκαν τον Χριστιανισμό, τι άλλο μπορεί να σημαίνει, παρά το ότι βρήκαν στη νέα πίστη κάτι νέο και μοναδικό, ένα πολύτιμο θησαυρό, που δεν μπορούσε να τους τον προσφέρει η ελληνική φιλοσοφία; Και μάλιστα όχι μόνο ασπάσθηκαν τον Χριστιανισμό, αλλά προτίμησαν να πάνε κόντρα στην περιρρέουσαατμόσφαιρατων διωγμών και της γενικής κατακραυγής κατά του Χριστιανισμού και μερικοί από αυτούς προτίμησαν να χύσουν και το αίμα τους, όπως ο άγιος Ιουστίνος ο φιλόσοφος και μάρτυς.
Ως νουνεχείς και φωτισμένοι άνθρωποι διαπίστωσαν, ότι οι συκοφαντικές κατηγορίες από μέρους των κρατικών λειτουργών, (όργια, αιμομιξίες,ανθρωποθυσίες, θυέστια δείπνα οιδιπόδειες μίξεις κ.α.), ήταν παντελώς ανυπόστατες και άδικες. Διαπίστωσαν ακόμη ότι όλο το οικοδόμημα του αρχαίου ειδωλολατρικού κόσμου προοδευτικά κατέρρεε και σωριαζόταν κάτω με πάταγο σε ερείπια, μπροστά στην αλματώδη επέκταση του γεμάτου σφρίγους και ανίκητης δύναμης Χριστιανισμού.