του π. Ηλία Μάκου
Πλήθος κόσμου συνέρρευσε και φέτος, 8 Δεκεμβρίου, στο εορτάζον μοναστήρι του οσίου Παταπίου στο Λουτράκι Κορινθίας.
Πολλοί είναι οι πιστοί, τους οποίους βαραίνει κάποιο πρόβλημα υγείας και προστρέχουν στο λείψανο του Αγίου Παταπίου, που σώζεται άφθαρτο στο ομώνυμο γυναικείο μοναστήρι του Λουτρακίου, αν και ο όσιος έζησε στην Αίγυπτο και στην Κωνσταντινούπολη.
Πολύ πριν ιδρυθεί η μονή, από το 14ο αιώνα ίσως και νωρίτερα, στο χώρο αυτό υπήρχε ασκητήριο μέσα σε σπηλιά.
Μετά την Άλωση, το λείψανο του Αγίου Παταπίου, που μέχρι τότε φυλάσσονταν στην Κωνσταντινούπολη και το προστάτευε η μητέρα του τελευταίου αυτοκράτορα Ελένη Παλαιολόγου, μεταφέρθηκε στη σπηλιά, για προστατευθεί και να μην πέσει στα χέρια αλλόθρησκων.
Μάλιστα ήταν καλά κρυμμένο σε μια κρύπτη, καλυμμένο με κεραμίδια.
Η αναγνώρισή του έγινε μέσω μιας δερμάτινης μεμβράνης, όπου αναγραφόταν το όνομα του αγίου και έτσι δεν αμφισβητείται η γνησιότητά τους.
Ο Πατάπιος αφήνοντας ό,τι είχε και δεν είχε στους φτωχούς, αποσύρθηκε για άσκηση στην έρημο.
Αφού γεύτηκε τον υλικό κόσμο, αφού δοκιμάστηκε από τους κοσμικούς πειρασμούς και τα βάσανα, μέσα από την άσκηση, απομονωμένος στην ερημιά, προχώρησε από πρόοδο σε πρόοδο με προσευχή, νηστείες, αγαθοεργία και συμβουλές σε όσους προσέφευγαν σ’ εκείνον, γυρεύοντας τη στήριξη της ψυχής τους.
Και κατέκτησε την ανώτερη πνευματική ζωή και έφθασε σε μια τέλεια κατάσταση ψυχικού καθαρμού.
Μετέβη και στην Κωνσταντινούπολη, όπου σ’ ένα ησυχαστήριο, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, θεράπευε αρρώστους.
Αυτό ήταν και είναι μια απόδειξη ότι είχε ανέβει ψηλά και ανάσαινε τον μυρωμένο και ολόδροσο αέρα του Θεού.
Ο Άγιος Πατάπιος, μέσω της ζωής και των θαυμάτων του, αναδεικνύει τις αγαθές συνέπειες της αγνότητας, της ταπείνωσης και της υπομονής.
Η Μονή του Οσίου Παταπίου στο Λουτράκι
Η μονή, που φιλοξενεί γυναικεία αδελφότητα, έχει συμπληρώσει πάνω από μισό αιώνα ζωής και ιδρύθηκε από τον Μητροπολίτη Κορινθίας Προκόπιο, βρίσκεται σ΄ ένα σημείο με πανοραμική θέα και για να φτάσει μέχρι εκεί ο προσκυνητής χρειάζεται να ανέβει 144 σκαλιά.
Στο εσωτερικό του σπηλαίου σώζονται βυζαντινές τοιχογραφίες του 13ου αι. από τις οποίες ξεχωρίζουν τρεις ολόσωμες, του Οσίου Παταπίου, της Αγίας Υπομονής και του Οσίου Νίκωνος.
Ένα προσκύνημα στο μοναστήρι του οσίου Παταπίου σε γεμίζει φως. Και για να το πως καλύτερα, το χαίρεσαι το φως, που συναντάς εκεί.
Και ωφέλιμο θα ήταν να το ζούμε ή μάλλον να μας ζει το φως. Δεν θα ήταν άστοχο να πούμε πως φως και ζωή μένουν αχώριστα και χωρίς φως ζωή δεν γίνεται. Γι’ αυτό και όσο ζούμε διψάμε το φως, συνέχεια το αναζητάμε.
Αν από το κατώφλι τούτου του μοναστηριού κοιτάξεις ψηλά -και βέβαια όχι με τούτα τα μάτια, αλλά μ’ εκείνα της ψυχής, κι αν αφουγκρασθείς με τ’ αυτιά πάλι της ψυχής, θα ακούσεις από τα ύψη έναν λόγο: Όρμησε χωρίς παρεκκλίσεις, χωρίς καθυστερήσεις, κάνε την έφοδο για μια αληθινή ζωή.
Για να ολοκληρωθεί, όμως, μια τέτοια έφοδος, πρέπει να προηγηθεί μια ολοκληρωτική απαλλοτρίωση. Το αισθάνεσαι αυτό στο μοναστήρι.
Ο όσιος Πατάπιος αγίασε και θαυματουργεί, γιατί ήταν ταπεινός. Τι είναι η ταπείνωση; Δεν είναι καθόλου να γίνεις τούτο ή εκείνο, όπως νομίζουν μερικοί. Ταπεινοί είμαστε όταν μένουμε ακριβώς στο μέτρο, που μας δόθηκε από τον Θεό.
Ο κάθε πιστός φεύγοντας από το μοναστήρι του οσίου Παταπίου αποκομίζει τις δικές του εντυπώσεις.
Εμείς αισθανθήκαμε ότι ο άνθρωπος της γης, με τη γη του, χωρίς τη θέα του ουρανού, χωρίς την προσδοκία του ουρανού, δεν μπορεί να είναι πραγματικός άνθρωπος. Είναι ερείπιο, που από μέρα σε μέρα σέρνει κουρέλια το κορμί και την ψυχή του.
Ο όσιος Πατάπιος μας καλεί να περάσουμε από το τώρα στο πάντοτε. Μας καλεί να σπάσουμε τον κλοιό κάθε φράγματος και να εισέλθουμε στην περιοχή της λύτρωσης.
Μας δείχνει την ουσία μας, τους πόθους μας, τις δυνατότητές μας, την αφετηρία μας, προ παντός το τέρμα και τον προορισμό μας.
