Μητρόπολη Βεροίας: Σε προσκύνηση τέθηκαν τεμάχια των Ιερών Λειψάνων του Οσίου Νικηφόρου του Λεπρού και του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ και το χαριτόβρυτο Ιερό Λείψανο του Αγίου Λουκά που αποθησαυρίζονται στην Ιερά Μονή της Παναγίας Δοβρά.
Την Τρίτη 4 Ιανουαρίου το απόγευμα ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε και κήρυξε τον θείο λόγο, όπως κάθε Τρίτη απόγευμα, στον Εσπερινό και στην Παράκληση του Αγίου Λουκά του Ιατρού στον Ιερό Ναό του στην Ιερά Μονή Παναγίας Δοβρά Βεροίας.
Στην Ιερά Ακολουθία τέθηκαν σε προσκύνηση τεμάχια Ιερών Λειψάνων του Οσίου Νικηφόρου του Λεπρού και του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ και το χαριτόβρυτο Ιερό Λείψανο του Αγίου Λουκά που αποθησαυρίζονται στην Ιερά Μονή της Παναγίας Δοβρά.
Η Ιερά Ακολουθία μεταδόθηκε απευθείας στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως, στην αντίστοιχη σελίδα στο Facebook και στον ραδιοφωνικό σταθμό «Παύλειος Λόγος 90,2 FM».
Ο Μητροπολίτης στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων:
Προετοιμαζόμεθα να εορτάσουμε την τρίτη κατά σειρά Δεσποτική εορτή, την εορτή της θείας Επιφανείας, πού συμπίπτει με τη βάπτιση τού Χριστού στον Ιορδάνη από τον Ιωάννη.
«Τού μεγάλου αυτού γεγονότος της Θεοφανείας», γράφει ο άγιος Λουκάς, αρχιεπίσκοπος Συμφερουπολεως, ο θαυματουργός, «προηγείται το κήρυγμα στις όχθες τού Ιορδάνη ποταμού, το κήρυγμα τού Ιωάννου, τού Προδρόμου τού Κυρίου, τού μείζονος μεταξύ των ανθρώπων. Το φλογερό του κήρυγμα της μετανοίας, γιά το οποίο προετοιμαζόταν είκοσι ολόκληρα χρόνια στην έρημο της Ιουδαίας είλκυε προς αυτόν μεγάλο πλήθος ανθρώπων. Ο πύρινος λόγος τού κηρύγματός του έκαιε τις καρδιές των ανθρώπων, τούς οποίους βάπτιζε στα νερα τού Ιορδάνου, καθαρίζοντας τις αμαρτίες τους.
Καί αν ο λόγος τού τιμίου Προδρόμου έκανε τις καρδιές των ανθρώπων πού άκουαν το κήρυγμά του να φλέγονται, πολύ περισσότερο κάνει τις καρδιές των ανθρώπων να φλέγονται ο λόγος τού Χριστού καί τού Ευαγγελίου του. Υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι δεν ακούμε τον λόγο του αδιάφορα ή χωρίς να δίδουμε σημασία, αλλά τον ακούμε με προσοχή καί δίδουμε τη σημασία πού τού αρμόζει, διότι δεν είναι λόγος ανθρώπινος, αλλά λόγος θείος καί σωτήριος.
Αυτή τη φλόγα αισθάνθηκαν καί οι άγιοι απόστολοι, όταν άκουσαν τον Χριστό, καί έτσι εγκατέλειψαν τα πάντα γιά να τον ακολουθήσουν. Αυτή τη φλόγα αισθάνθηκαν καί οι δύο μαθητές, πού τον συνάντησαν αναστημένο στον δρόμο προς τούς Εμμαούς καί συνομιλούσαν μαζί του χωρίς να τον αναγνωρίσουν. Αυτή τη φλόγα αισθανόταν καί οι δύο άγιοι, των οποίων τα ιερά καί χαριτόβρυτα λείψανα προσκυνούμε απόψε, μαζί με το ιερό λείψανο τού αγίου Λουκά τού θαυματουργού: ο άγιος Σεραφείμ τού Σάρωφ, τού οποίου επιτελέσαμε προχθες τη μνήμη, καί ο άγιος Νικηφόρος ο λεπρός, τον οποίο εορτάσαμε σήμερα.
Γιατί τι άλλο παρά η φλόγα γιά τον Χριστό πού αισθανόταν στην ψυχή του ο άγιος Σεραφείμ, τον έκανε όχι μόνο να εγκαταλείψει τα πάντα καί να αφιερωθεί στον Χριστο, αλλά καί στη συνέχεια να παραμείνει χίλιες ημέρες καί χίλιες νύκτες, επί τρία δηλαδή σχεδόν χρονια, πάνω σε μία πέτρα καί να προσεύχεται διαρκώς; Καί το έκανε χωρίς να υπολογίζει ούτε να ενοχλείται από το πολύ κρύο καί το χιόνι πού επί μήνες επικρατεί στη Ρωσία, ιδιαιτέρως κατά τη νύκτα, καί το οποίο δεν μπορεί να αντέξει το ανθρώπινο σώμα.
Όμως ο άγιος Σεραφείμ είχε τόσο μεγάλη φλόγα στην καρδιά του γιά τον Χριστό, ώστε αυτή θέρμαινε καί το σώμα του καί τον έκανε να υπομένει με χαρά αυτή τη δοκιμασία χωρίς να δίδει σημασία στην κακοπάθεια τού σώματός του, γιατι η ψυχή του καί ο νούς του ήταν προσηλωμένα στον Χριστό καί στην προσευχή.
Ανάλογη φλόγα γιά τον Χριστό είχε καί ο όσιος Νικηφόρος ο λεπρος, τον οποίο εόρτασε η Εκκλησία μας σήμερα. Ένας σύγχρονος όσιος, ο οποίος από παιδί αρρώστησε από τη φοβερη ασθένεια της εποχής, τη λέπρα. Γιά να αποφύγει τον εγκλεισμό στη Σπιναλόγκα πήγε από το χωριό του, από τα Χανιά, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου καί εργαζόταν εκεί. Όταν όμως η ασθένειά του προχώρησε με τη μεσολάβηση ενός κληρικού, τού μετάπειτα οσίου Ανθίμου της Χίου, πήγε στο λεπροκομείο της Χίου. Εκεί ο νεαρός Νικόλαος, όπως ήταν το κοσμικό του όνομα, έλαβε το μοναχικό σχήμα από τον όσιο Άνθιμο, καί ονομάσθηκε Νικηφόρος.
Παρά τη φοβερή ταλαιπωρία πού τού προκαλούσε η ασθένεια, ο όσιος Νικηφόρος ζούσε με μεγάλη άσκηση καί πολλή προσευχή. Μάλιστα λέγεται ότι προσευχόταν όλη τη νύκτα, αν καί προοδευτικά δυσκολευόταν ακόμη καί να σταθεί όρθιος, διότι τα μέλη του είχαν παραμορφωθεί από την ασθένεια, καί ήταν σχεδόν τυφλός. Όμως ο όσιος δεν έπαυε να δοξολογεί τον Θεό καί να προσεύχεται διαρκως. Γι᾽ αυτό καί έλαβε πλούσια τη χάρη του καί επιτελούσε πλήθος θαυμάτων. Καί αυτός ο αρρωστος άνθρωπος θεράπευε αλλους ανθρώπους πού τον πλησίαζαν, ιδιαιτέρως όταν ζούσε στον Αντιλεπρικό Σταθμό των Αθηνών, καί τούς παρηγορούσε καί τούς έδινε χαρά.
Καί όταν μερικά χρόνια μετά την κοίμησή του, μετά δηλαδή το 1964, έγινε η εκταφή τού λειψάνου του, αυτό εξέπεμπε μία άρρητη ευωδία, δείγμα καί αυτή της αγιότητός του καί της χάριτος τού Θεού, η οποία θαυματουργεί δι᾽ αυτού, όπως καί διά των ιερών λειψάνων τού αγίου Λουκά καί τού αγίου Σεραφείμ καί όλων των αγίων της Εκκλησίας μας, μέχρι σήμερα.
Πολλές είναι οι μαρτυρίες αδελφών μας πού καθημερινά μας γράφουν γιά να ευχαριστήσουν τον άγιο καί να μας πούν πως έζησαν την παρουσία του στη ζωή τους.
Μία από αυτές θα ήθελα να σας διαβάσω καί απόψε.
Στις 5 Ιουνίου τού 2021 η συμπεθέρα μου (Μαρία Νοταρίδου) μαζί με τον σύζυγό της τράκαραν με το μηχανάκι καί νοσηλεύτηκαν. Οι γιατροί διέγνωσαν σοβαρό τραυματισμό. Το γόνατό της είχε γίνει θρύψαλα καί της είπαν ότι ίσως να μην μπορούσε να ξυπνήσει από το χειρουργείο καί να μην δέσει το πόδι της.
Μετά από προσευχές όλης της οικογενείας καί της ίδιας προς τον άγιο Λουκά, της πήγαμε ένα γάντι πού ήταν διαβασμένο στα λείψανά του στη Μονή της Παναγίας Δοβρά καί λαδάκι από το καντήλι του. Μόλις τα έβαλε στο στήθος της καί έκλεισε τα μάτια της, ένιωσε ένα βάρος στο σημείο πού είχα βάλει το γάντι σαν να την ακουμπάει ένα χέρι.
Με τη βοήθεια τού Θεού καί τού Αγίου μας, συνεχίζει η κυρία, το χειρουργείο κλείστηκε την ημέρα της εορτής του, δηλ. 11 Ιουνίου, 7 η ώρα το πρωί, ώρα πού εκοιμήθη ο άγιος.
Μπαίνοντας στο χειρουργείο η συμπεθέρα μου είδε γραμμένο το όνομα «Άγιος Λουκάς» στην αίθουσα, όπου θα γινόταν το χειρουργείο. Ας σημειωθεί ότι κάθε χειρουργείο έγραφε απ᾽ έξω το όνομα κάποιου Αγίου. Μπήκε, λοιπόν, καί απέναντί της είδε μιά πόρτα πού μέχρι τη μέση ήταν πόρτα καί από πάνω ήταν τζάμι, όπου απ᾽ έξω φαινόταν ένα εκκλησάκι τού αγίου Λουκά. Ένιωθε ήσυχη ότι μέσα ήταν ο ίδιος ο άγιος καί ότι εκείνος ήταν ο χειρουργός καί ο αναισθησιολόγος της.
Με τη βοήθεια τού Θεού ξύπνησε καλά από το χειρουργείο καί όλα πήγαν καλά με την επέμβαση, ώστε σύντομα επέστρεψε στο σπίτι της. Όταν πήγε μία ημέρα η μεγάλη της κόρη στην εκκλησία τού τιμίου Προδρόμου, όπου εκκλησιαζόταν πάντα, πήγε να προσκυνήσει καί σε ένα παρεκκλήσι, στο οποίο στεκόταν όλη η οικογένεια κατά τη διάρκεια της θείας Λειτουργίας. Εκεί υπήρχαν ανέκαθεν τρείς εικόνες, της Παναγίας, τού Χριστού καί της αγίας Υπομονής. Προς μεγάλη της έκπληξη διαπίστωσε ότι στη θέση της αγίας Υπομονής ήταν πλέον η εικόνα τού προστάτου τους αγίου, τού αγίου Λουκά, τον οποίο ευγνωμονεί πλέον όλη η οικογένεια γιά το θαύμα πού έκανε καί δοξάζει τον Θεό, γιατί τούς τον έστειλε ιατρό καί θεραπευτή της μητέρας της.
Έτσι επεμβαίνουν οι άγιοι στη ζωή μας, καί ο άγιος Λουκάς καί ο άγιος Σεραφείμ καί ο άγιος Νικηφόρος, γιατί βλέπουν τη δική μας πίστη. Όταν έχουμε πίστη «ως κόκκον σινάπεως», λέγει, μπορούμε να μετακινήσουμε όρη, πολύ περισσότερο όταν αυτή η πίστη είναι σταθερή καί ζητούμε τη βοήθεια τού Θεού. Καί τη βλέπουμε καθημερινά μπροστά μας, ιδιαίτερα εδώ, πού είναι ένας τόπος σαν την κολυμβήθρα τού Σιλωάμ με την παρουσία τού αγίου Λουκά, έχουμε καθημερινά τα θαύματα τα οποία επιτελεί γιά τη σωτηρία των ανθρώπων καί γιά να μας δώσει την ευκαιρία να τον γνωρίσουμε περισσότερο καί να συνδεθούμε περισσότερο με τον Θεό.
Ας μην χάνουμε τέτοιες ευκαιρίες καi ο άγιος Θεός θα είναι πάντοτε κοντά μας διά των αγίων του καί θα μας απαλλάξει καί από τον πειρασμό τού κορωνοιού.
Μητρόπολη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας